Σύμφωνα με το εκτενές ρεπορτάζ για τη σχέση των δύο πολιτικών ανδρών που ακολουθούν το ίδιο στυλ διακυβέρνησης με συγκέντρωση εξουσιών, κατάπνιξη της αντιπολίτευσης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και δικαιοσύνη που λειτουργεί με εντολές, και έχουν την ίδια αυτοκρατορική νοσταλγία αλλά και την ίδια απέχθεια για το δυτικό μοντέλο, «υπάρχουν καλοί λόγοι που βρίσκονται σε συνεννόηση».
«Ο Ερντογάν ναι μεν παραχώρησε όπλα στην Ουκρανία, πράγμα που μπορεί να ερμηνευτεί ως εχθρική κίνηση στη Μόσχα αλλά αντίθετα με τους άλλους συμμάχους στους κόλπους του ΝΑΤΟ, αρνείται να συμμετέχει στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας για να διαφυλάξει τα συμφέροντα του. Και όταν η Σουηδία και η Φινλανδία κατέθεσαν την υποψηφιότητα τους για να ενταχθούν στη Συμμαχία, η Τουρκία έβαλε εμπόδια με διάφορα προσχήματα, παίζοντας έτσι χωρίς να είναι πολύ εμφανές, το παιχνίδι του ηγέτη του Κρεμλίνου», αναφέρεται.
Σύμφωνα με τον Αιντίν Αντνάν Σεζγκίν, βουλευτή της τουρκικής αντιπολίτευσης και πρώην πρέσβη της Τουρκίας στη Μόσχα «Όσο ο Ερντογάν γινόταν πιο αυταρχικός, τόσο πιο συμπαθής γινόταν στον Πούτιν. Υπάρχει μια επιθυμία διαχωριστεί η Τουρκία από τη Δύση. Η απομάκρυνσή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης συμφέρει το Κρεμλίνο», τονίζει.
