Ο Λουί ντε Φινές (Louis de Funès, 31 Ιουλίου 1914 – 27 Ιανουαρίου 1983) ήταν Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου.
Η οικογένειά του ανήκε στην αριστοκρατία της Σεβίλλης (Sevilla). Ο πατέρας του Carlos Luis de Funes de Galarza , ήταν δικηγόρος και η μητέρα του Leonor Soto Reguera ήταν κόρη συμβολαιογράφου από την Ortigueira (La Coruña).
Το 1904 φεύγει ο πατέρας του για τη Γαλλία μαζί με τη νεότατη τότε σύζυγό του, παρά την αντίθεση της οικογένειάς της. Εκεί δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου και γι’ αυτό γίνεται κοσμηματοπώλης. Αργότερα φεύγει για την Βενεζουέλα και επιστρέφει μερικά χρόνια μετά, καταβεβλημένος από τη φυματίωση, για να πεθάνει το 1934 μόνος του στην Ισπανία.
Στα πέντε του χρόνια, ο Louis λαβαίνει από τη μητέρα του, τα πρώτα μαθήματα πιάνου. Περνάει τα παιδικά του χρόνια στο Villiers-sur-Marne. Το 1930, ολοκληρώνει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και με πρόταση του αδελφού του, ο οποίος ασχολείται με την πώληση της γούνας, μπαίνει στη Ανώτερη Σχολή Βυρσοδεψίας, αλλά αποβάλλεται μετά από συνεχείς διαπληκτισμούς. Ξεκίνησε τότε να εργάζεται σε διάφορα βυρσοδεψεία και ασκούσε επίσης και άλλα επαγγέλματα από τα οποία γενικά απορρίπτεται εξαιτίας της τεμπελιάς του. Για το λόγο αυτό, οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στην τεχνική ΣΧΟΛΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, που σήμερα ονομάζεται εθνική ανώτατη σχολή Louis-Lumière. Ο Louis επέλεξε το μάθημα “ταινία”. Ο Louis εκδιώχθηκε από το ίδρυμα ένα χρόνο αργότερα, το 1933, λὀγω ενός “αστείου” με θειϊκο νάτριο που προκάλεσε πυρκαγιά. Ο Louis ζει τότε μια περίοδο που κυμαίνεται μεταξύ ανεργίας και περιστασιακών εργασιών, όπου καταλήγει πάντα να απολύεται.
Ο Louis παντρεύτηκε την πρώτη σύζυγό του το 1936. Από τον γάμο αυτόν γεννιέται ένας γιος. Παίρνει διαζυγιο το 1942. Το 1943 ξαναπαντρεύεται, αυτή τη φορά με την Jeanne Augustine Bartholomee, εγγονή του Guy de Maupassant και αποκτά δύο γιους.
Η καλλιτεχνική ζωή του δεν αρχίζει καλά, δέχεται σύντομες εργασίες και υποαπασχόληση σε κακόφημα πιάνο μπαρ και καμπαρἐ. Κατέχοντας ένα πολυ καλό μουσικό αυτἰ, που θα του χρησιμεύσει , χρόνια αργότερα, σε ταινίες όπως το Le Corniaud, Le Grand Restaurant και L’Homme Orchestre. Επίσης, έχει καλή γνώση για τον κινηματογράφο. Σε εκείνα τα χρόνια, αναπτύσσει την κλαψιάρικη ματιἀ και τις νευρικές χειρονομίες του Donald Duck.
Από το 1945 μέχρι το 1957 μετείχε ως ηθοποιός σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες ως καρατερίστας ηθοποιός. Είναι γνωστός για τους νευρικούς, υπερκινητικούς χαρακτήρες που ερμήνευσε, όπως το “Αντώνιος και Αντουανέττα“, “Το δηλητήριο“, “Οι Ουσσάροι“, “Διασχίζοντας το Παρίσι“, “Ο Βασιλιάς του Μπλα-μπλα-μπλα“, Ο Χωροφύλακας του Σαν-Τροπέ στην ομώνυμη σειρά ταινιών, κ.ά. Έγινε περισσότερο γνωστός στην Ευρώπη, ενώ παρά την επιτυχία του στον κινηματογράφο δεν σταμάτησε να παίζει στο θέατρο, ειδικά μετά την επιστροφή του το 1972, που υπήρξε θριαμβευτική, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στην Ελλάδα συχνά αναφέρεται και σαν “Βέγγος της Γαλλίας” λόγω των πολλών κοινών τους σημείων. Πέθανε μετά από καρδιακή προσβολή στη πόλη Ναντ της Γαλλίας.
