Η μάχη του Σιαουλάι, επίσης γνωστή ως μάχη του Ηλίου, (λιθουανικά : Saulės Mūšis, λετονικά : Saules kauja ή Kauja pie Saules) έλαβε χώρα στις 22 Σεπτεμβρίου 1236 σε κοντινή απόσταση από την πόλη Σιαουλάι, η οποία βρίσκεται σήμερα στην περιοχή του Γιονίσκις στην Λιθουανία. Το ανθολόγιο Chronicum Livoniae του Ερμάνου του Βαρτμπέργκε αναφέρει ότι η μάχη έλαβε χώρα στην terram Sauleorum, χωρίς, ωστόσο, να έχει αποδειχτεί, έως σήμερα, ότι η terram Sauleorum αντιστοιχεί στο Σιαουλάι.
Οι Αδελφοί του Ξίφους του Τάγματος της Λιβονίας, διοικούμενοι από τον μαγίστρο τους Βολκίνο, βρισκόντουσαν σε δύσκολη κατάσταση την δεκαετία του 1230, αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες και δυσκολίες στελέχωσης του Τάγματος σε έμψυχο δυναμικό. Το 1236, ο Βολκίνος διεξήγαγε μια στρατιωτική εκστρατεία προς τον νότο με τον Πρίγκιπα του Πσκοφ ενάντια στην Σαμογιτία. Συνοδευόμενοι από ένα στρατιωτικό απόσπασμα Σταυροφόρων από το Χόλσταϊν, οι ιππότες κατέλαβαν περιοχές στην Σαμογιτία, με τους Σαμογίτες να έχουν υποχωρήσει εμπρός στην επίθεση. Κατά την επιστροφή τους προς τον Βορρά, οι Αδελφοί του Ξίφους υποχρεώθηκαν να αντιμετωπίσουν επιθέσεις Σαμογιτίων στο πέρασμα ενός ποταμού. Ώστε να μην χάσουν τα άλογά τους σε αυτά τα βαλτώδη εδάφη, οι του Χόλσταϊν αρνήθηκαν να πολεμήσουν πεζοί, κάτι που ανάγκασε το στράτευμα να περάσει την νύχτα εκεί και να στρατοπεδεύσει. Όμως το επόμενο πρωινό, ένα ακόμη σημαντικότερο σε αριθμό στράτευμα Σαμογιτίων, διοικούμενο από τον Δούκα Βύκιντας, και Λιθουανών διοικούμενων από τον Δούκα Μιντάουγκας, επιτέθηκε στους Σταυροφόρους. Οι πεζικάριοι που συνόδευαν τους ιππότες κατάφεραν στην πλειοψηφία τους να διαφύγουν, ενώ οι τελευταίοι, μεταξύ των οποίων και ο Βολκίνος, έπεσαν στην διάρκεια της μάχης. Οι Σταυροφόροι και ιππότες που επιχείρησαν να διαφύγουν προς την Ρίγα σφαγιάστηκαν από τους Σεμιγαλλίους, αν και δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη αν οι τελευταίοι συμμετείχαν στην μάχη.
Μετά την μάχη αυτή, ότι απέμενε από το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους δέχτηκε να απορροφηθεί από το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών το 1237.
