Με την ονομασία Μαντσουκούο (κυριολεκτική σημασία: «Κράτος της Μαντζουρίας») ανακηρύχθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1932 από την Ιαπωνία ως ανεξάρτητο κράτος, τα εδάφη της Μαντζουρίας που είχαν καταληφθεί από τα ιαπωνικά στρατεύματα το προηγούμενο έτος, γενόμενο ουσιαστικά προτεκτοράτο αυτής.
Η Ματσουκούο διεπόταν αρχικά από μία φιλο-ιαπωνική μονοκομματική κυβέρνηση συνταγματικής μοναρχίας υπό τον τελευταίο αυτοκράτορα των Ματσού της Κίνας μέχρι το 1934 όταν ο ίδιος ανέλαβε αυτοκράτορας της λεγόμενης Αυτοκρατορίας της Μαντσουκούο. Ο δε πληθυσμός της χώρας αποτελούνταν στη πλειονότητά τους από Κινέζους και άλλες μειονοτικές ομάδες από Κορεάτες, Μογγόλους, Ιάπωνες και Λευκορώσους. Στη δε επικράτεια αυτής υπήρχαν δύο περιοχές με ιδιαίτερο καθεστώς το ένα στη δυτική περιοχή με πλειονότητα Μογγόλων καθώς και το νότιο τμήμα της χερσονήσου Λιαοντόγκ, στην ανατολική περιοχή. που αποτελούσε μισθωμένη επικράτεια της Ιαπωνίας.
Η Αυτοκρατορία της Μαντσουκούο αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος από πλείστα άλλα κράτη της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής, μεταξύ των οποίων και από τη Σοβιετική Ρωσία, σημειωτέον πολύ πριν ξεσπάσει ο Β’ Π.Π.. Η σθεναρή όμως άρνηση της Κοινωνίας των Εθνών αφενός μεν να ικανοποιήσει τα αιτήματα τόσο της Ιαπωνίας όσο ακόμα και της Κίνας για λήψη απόφασης “περί αναγνώρισης της ισότητας των λαών της Γης”, και τούτο για να μη δυσαρεστήσει τις τότε ιμπεριαλιστικές αποικιοκρατικές δυνάμεις και φέρει σε δύσκολη θέση τις κυβερνήσεις αυτών, και αφετέρου η άρνηση της αναγνώρισης του κράτους της Ματσουκούο, και τούτο για να μη αποτελέσει απαρχή της ανεξαρτησίας των αποικιών, οδήγησαν την Ιαπωνία στην έξοδό της από τον διεθνή οργανισμό, παρότι αποτελούσε ένα από τα τέσσερα βασικά μέλη του. Η δε αποχώρηση αυτή επέφερε σταδιακά και την κατάρρευση του οργανισμού.
Η Μαντσουκούο έπαυσε να υφίσταται αμέσως μετά το διάγγελμα του Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας Χιροχίτο στις 15 Αυγούστου του 1945. Σήμερα τα εδάφη της αποτελούν μέρος του εδάφους της Κίνας.
Πηγές
- Παλτρινιέρι Μαρίσα, Τζιάννι Ριζόνι, Εμίλιο Μπαρμπάγκλια, Μαριστέλλα Μποντίνο “Χιροχίτο” Φυτράκης Αθήναι, 1973 (Τα Υπέρ και τα κατά – Φάκελοι Mondadori ; τ.14ος)
