Διάβασα σε σχετική ιστοσελίδα (dasarxeio.com, 25/8/2023) «Δασαρχείο Πάρνηθας: Ούτε ένας δασεργάτης και μόλις 7 δασοφύλακες για 350.000 στρέμματα δάσους! Mια τέτοια έκταση απαιτεί πάνω από 100 άτομα μόνιμο προσωπικό για περιπολίες όλο τον χρόνο και εργασίες μέσα στο δάσος, αναγκαίες για την προστασία του από τις φωτιές».
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες επέβαλαν τον διαχωρισμό της κοινωνίας και των φροντιστών του περιβάλλοντας (αγρότες) από το δάσος, διώχνοντάς τους μακριά από το δάσος;
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες επέβαλαν καταστροφή της ισορροπίας χλωρίδας και πανίδας, καθιερώνοντας την δενδρολαγνεία ως «προστασία του δάσους», ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η χλωρίδα και πανίδα λειτουργούν συμβιωτικά;
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες μιλάνε για φυσικό υπαίθριο περιβάλλον στην Ελλάδα, ενώ είναι ορατή «δια γυμνού οφθαλμού» η ανθρωπογενής παρεμβατική διαμόρφωσή του;
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες υπεξαίρεσαν την θέση τους και από υπάλληλοι θέλησαν να το «παίξουν» άρχοντες? (άρχων είναι ο κατέχων γη-«αρ». Οι υπάλληλοι ΔΕΝ είναι άρχοντες, Άρχοντες είναι οι πολίτες και οι εκλεγμένοι από αυτούς πολιτικοί. Οι «υπάλληλοι» είναι απλά υπάλληλοι και δεν επιτρέπονται να υφαρπάζουν εξουσίες παριστάνοντας τους «Δασάρχες»)
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες επέβαλαν την αποβολή των αρχόντων-πολιτών & επαγγελματιών αγροτών από την πατρίδα τους για να μεταφέρουν τις αρμοδιότητες σε κρατικά μισθοδοτούμενους δημόσιους υπαλλήλους?
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες ήθελαν να υποκλέψουν τον βιώσιμο, αειφόρο, ισορροπημένο ζωτικό χώρο της προαιώνιας φροντίδας των αγροτών (κτηνοτρόφοι, δασοκόμοι κλπ), δηλ του δάσους, και να τον αναθέσουν σε υπαλλήλους;
Ποιοι ανοήτως ενεργούντες δημιούργησαν χώρο για να ασκήσουν υφαρπαχθείσες «εξουσίες»-φροντίδες και να αυξήσουν τις εξουσίες τους και τις μισθοδοσίες τους.
Αλλά έτσι «σκότωσαν» τα δάση. «Σκότωσαν» την ισορροπία των δασών.
Το μυστικό της ζωής είναι η ισορροπία. Κάθε ανισορροπία σημαίνει θνησιγένεια.
Και η οργανωμένη συντεχνία των «ανοήτως ενεργούντων», σιγά-σιγά, επίμονα και μεθοδικά τα τελευταία 50 χρόνια επεξεργάζεται απόφαση-απόφαση, παράγραφο-παράγραφο για να δημιουργήσει όπως φαίνεται, το «δίχτυ» των αρμοδιοτήτων των υπαλλήλων της δασικής υπηρεσίας ώστε να «εγκαταστήσουν» τα «δασαρχεία» τους.
Τα «Δασαρχεία» κατάντησαν απομακρυσμένα από τους φυσικούς τους άρχοντες. Τα «Δασαρχεία» δείχνουν εχθρικά, με πληρωμένους ιδιότυπους «κυνηγούς» των Ελλήνων πολιτών και είναι οι κύριοι «κυνηγοί» των κτηνοτρόφων και της κτηνοτροφίας. Όταν τα βουνά τα διαχειρίζονταν τα τσελιγκάτα (ιδιότυπες μορφές συνεργατισμού) τα βουνά ήταν υγιή και τα δάση ήταν αειφόρα, βιώσιμα.
Οι φυσικοί φροντιστές των δασών είναι οι αγρότες (γεωργοκτηνοτρόφοι, δασοκόμοι, μελισσοκόμοι) , ταυτόχρονα φροντιστές και φύλακες του περιβάλλοντος και των δασών, με συνεργάτες τα κατσίκια και τα πρόβατα που συντηρούσαν την βιοποικιλότητα, και βέβαια διαμόρφωναν μονοπάτια και στράτες που έκαναν όλα τα δάση προσπελάσιμα.
Σήμερα, εαν πιάσει κάποια καταστροφική φωτιά, όλοι κοιτούν τον ουρανό (όχι για τον Θεό, αλλά για τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης), τηλεφωνούν στο κενό περιεχομένου Οργανόγραμμα του Υπουργείου Πολιτικής Προστασίας ή/& Προστασίας του Πολίτη, και τα αφήνουν όλα, ακόμα και τα κατοικίδιά τους και φεύγουν μακριά. Ίσως να σταματούν στο απέναντι βουνό για να δουν την θέα και να κάνουν δηλώσεις στα κανάλια (ΜΜΕ) για την αποτελεσματικότητα, ή μη, του κράτους και να κάνουν τηλεοπτικές υποδείξεις.
Η έλλειψη σεβασμού των πολιτών από το κράτος και η έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης-πληροφόρησης των πολιτών για να παίρνουν τις σωστότερες αποφάσεις για την πατρίδα τους, για τον χώρο που ζούνε, έχει απομακρύνει τους πολίτες, οι οποίοι πολίτες μοιάζει να βλέπουν το κράτος ως κάτι ξένο, ίσως και εχθρικό. Με δυσάρεστη έκπληξη διαπιστώνουμε ότι το να είσαι ανειλικρινής (να κλέβεις, να φοροδιαφεύγεις) προς το κράτος είναι σχεδόν «εθνικό σπορ», και η συντεχνία των δημόσιων υπαλλήλων το συντηρεί ισχυρά.
Ταυτόχρονα εξωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι τους πολίτες σε ρόλο «κλητήρα». Όπου ένας πολίτης ακουμπά το κράτος, το κράτος θα έπρεπε να λύνει «εσωτερικά» όλες του τις απαιτήσεις. Το να σε στέλνουν από υπηρεσία σε υπηρεσία, από τμήμα σε τμήμα, από γραφείο σε γραφείο, ακόμα και σε διπλανά γραφεία, εξοργίζει κάθε νοήμονα πολίτη.
Η συντεχνία των «Δασαρχών» αφού κατάφερε να χαρακτηρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα «δάσος» (κάποιοι λένε για 72%! …) και αφού έδιωξε κυνηγώντας τους φυσικούς φροντιστές του περιβάλλοντος, τους αγρότες, επιφύλαξε εξουσίες «αποχαρακτηρισμού» δασικών εκτάσεων για «βίλες», όπου θέλει, επιφύλαξε οικονομικές διαχειρίσεις κονδυλίων για την φροντίδα του δάσους, με προσλήψεις υπαλλήλων και άλλων εποχιακών, και κατάφερε να απομακρύνει όλους όσους πιθανόν θα ενδιαφερόντουσαν για το δάσος, όπου δίπλα ή/& μέσα δραστηριοποιούνται, στέλνοντας τους αγρότες να γίνουν αστοί.
Τον τελευταίο καιρό (σχεδόν από το 1988!) είμαστε μάρτυρες μιας ισχυρής αντιπαράθεσης μεταξύ δασαρχών και πυροσβεστών. Ίσως να μην πρόκειται για υγιή αντιπαράθεση επιχειρημάτων αλλά για προσπάθεια προσεταιρισμού αρμοδιοτήτων και εξουσιών από τις διάφορες συντεχνίες. Είναι περίεργη αντιπαράθεση διότι δασολόγοι είναι και στην δασική υπηρεσία, με δασολόγους στελεχώνεται και η πυροσβεστική υπηρεσία. Προφανώς πρόκειται για αντιπαράθεση (ή μήπως ακόμα και υπονόμευση?) «Δασαρχών» με «Πυροσβέστες».
Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε πολλές ομοιότητες με το γνωμικό της ελληνικής θυμοσοφίας «Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα», όπου ο μεταφορικά «αχυρώνας» είναι το δάσος, που ανήκει στην πολιτεία και στους πολίτες, και πάντως ΔΕΝ ανήκει στους υπαλλήλους των δασικών υπηρεσιών, ούτε στους «Δασάρχες».
Η επί πολλά χρόνια (πάνω από 50 χρόνια) εγκατάλειψη του δάσους από τους υπαλλήλους των δασικών υπηρεσιών, αφού απαγόρευσαν την φροντίδα που πρόσφεραν οι πολίτες της περιοχής (γεωργοκτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, δασοκόμοι κλπ) συσσώρευσαν τεράστια οργανική καύσιμη ύλη στα δάση.
Εάν πιάσει φωτιά ένα τσακμάκι που έχει καύσιμη ύλη, το κάνεις «φου» και σβήνει. Εάν αφήσεις να συγκεντρωθεί τεράστια καύσιμη ύλη, όπως περίπου μια τεράστια δεξαμενή καυσίμων, και πιάσει φωτιά, τότε δεν μπορεί αυτή η φωτιά να σβήσει ούτε με 49 Cannadair … …
Η προσοχή μας, εμάς των πολιτών, που εκλέγουμε τους πολιτικούς, πρέπει να είναι στην φροντίδα του περιβάλλοντος στην φύση, στην ισορροπία του περιβάλλοντος των δασών, στην υποστήριξη των φροντιστών του περιβάλλοντος (με γνώσεις και δεξιότητες, ώστε να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις οι τοπικοί γεωργοκτηνοτρόφοι, οι τοπικοί μελισσουργοί, οι τοπικοί δασοκόμοι κλπ), πάρα πολύ πριν πιάσει μια φωτιά από οποιανδήποτε αιτία.
Και εάν πιάσει φωτιά οι τοπικές δομές, πάντα με προηγηθείσες γενικές οδηγίες πυρασφάλειας-πυρόσβεσης και οργάνωση των τοπικών κοινωνιών ώστε να μετέχουν ενεργά στην διαδικασία πυρόσβεσης με την βοήθεια του κεντρικού επιτελικού κράτους. Η συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας φαίνεται ότι δεν μπορεί να υποκατασταθεί με δαπανηρά εναέρια μέσα, ούτε με την μετακίνηση τεράστιου ανθρώπινου δυναμικού σε όλη την Ελλάδα και ακόμα και την Ευρώπη.
Εκτός από τον κοκκινωπό ουρανό, εκτός από τις στάχτες, εκτός από τα αποκαϊδια, εκτός από την απόγνωση και τον πόνο των συνανθρώπων μου που καταστρέφονται οι περιουσίες τους, εκτός από τα καμένα ζώα, εκτός από τον αποπνικτικό καπνό που έχει απλωθεί παντού, με πνίγει αυτό το «γιατί»… ΓΙΑΤΙ καιγόμαστε; … Μήπως μόνο και μόνο για την συντεχνία των μισθοδοτούμενων από εμάς «Δασαρχών», σε συνδυασμό με την ανικανότητα των εκλεγμένων από εμάς για να τους διοικήσουν;
Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, 6998282382, ΑγροΝέα, AgroBus
