Ο Ζορζ Σορέλ (Georges Eugène Sorel, 2 Νοεμβρίου 1847 – 29 Αυγούστου 1922) ήταν Γάλλος πολιτικός συγγραφέας και θεωρητικός του επαναστατικού συνδικαλισμού (Χερβούργο 1847 – Μπουλόν -συρ – Σεν 1922). Αφού αποφοίτησε από την Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού, εργάστηκε ως μηχανικός είκοσι χρόνια, αλλά από νέος είχε επιδοθεί σε πολιτικές και κοινωνικές μελέτες.
Έπειτα από μια μελέτη επί των εφαρμογών της ψυχοφυσικής και δυο βιβλία, που το ένα ήταν αφιερωμένο στη δίκη του Σωκράτη και το άλλο στη «βέβηλη μελέτη» της Αγίας Γραφής, επιδόθηκε στην πολιτική αρθρογραφία και διεύθυνε τα περιοδικά L’ere nouvelle, Le devenir social, Etudes socialistes. Προσεκτικός μελετητής του Μαρξ, απομακρύνθηκε από τις ρεφορμιστικές ερμηνείες της εποχής του και δέχτηκε αρκετές φιλοσοφικές ιδέες του Μπερξόν. Έτσι κατέληξε στη διατύπωση θεωριών για μια άμεση επέμβαση, αντίθετη τόσο προς το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς όσο και προς τους συμβιβασμούς των ρεφορμιστών πολιτικών, κατευθυνόμενη από τους εργαζόμενους, σε μια επαναστατική δράση, που θα κινούνταν από μια ισχυρή ηθική δύναμη ενσαρκωμένη στους «επαναστατικούς μύθους».
Κεντρικό θέμα της πολιτικής σκέψης του έγινε η οργάνωση και η άσκηση της προλεταριακής βίας, που την αντέτασσε στη δύναμη της εξουσίας και που αποτελούσε απόλυτη άρνηση του πολιτικού συμβιβασμού. Αυτή η έξαρση της βίας έφτασε να γίνει αυτοσκοπός και αποτέλεσε γέφυρα για την επίκριση της δημοκρατίας από τους εθνικιστικούς κύκλους που ανήκαν στην Action franyaise. Η συνάντηση αυτή με τη γαλλική μοναρχική δεξιά έγινε προοδευτικά μετά το 1910 και αποκορυφώθηκε με την προσχώρηση του Σ. στο Cercle Proudhon, που ίδρυσε ο Ζωρζ Βαλουά. Γνωστότερα από τα έργα του είναι: Σκέψεις περί βίας (1908), Οι αυταπάτες της προόδου (1908), Η αποσύνθεση του μαρξισμού (1908).
