Τι γίνεται όταν ο τρόμος αυτός μας στοιχειώνει; Όταν εισβάλλει διαρκώς στη ζωή μας και καταστρέφει κάθε ήρεμη και χαρούμενη στιγμή, ταράζει κάθε αίσθημα ικανοποίησης.
Όταν η σχέση με το άτομο που πέθανε είναι μη ολοκληρωμένη, με πολλές εκκρεμότητες και συγκρούσεις, τότε και η διαδικασία του πένθους είναι πιο δύσκολη, ίσως και για πάντα ανολοκλήρωτη, φτάνοντας σε ένα δισεπίλυτο πένθος.
Πεθαίνοντας το ένα άτομο η σχέση παγώνει και ο επιζών μένει παγωμένος σε ένα ανολοκλήρωτο στάδιο.
Μόνο εμείς έχουμε συμβάλλει σε αυτή τη σχέση; Μόνο εμείς φταίμε για αυτή τη σχέση; Πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι μπροστά σε μια ανεπίλυτη κατάσταση, όπου το άλλο άτομο δεν είναι παρόν. Και πόσο μακρινό και απίθανο σου φαινόταν αυτό το σενάριο; Και τώρα;
Βρίσκεσαι τρομαγμένος μπροστά στον θάνατο, που κατάλαβες ότι μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή απρόσκλητος και ανεπιθύμητος, χωρίς να σε ρωτήσει, χωρίς να σεβαστεί τις ανοιχτές υποθέσεις που έχεις και όταν πλέον μένεις μόνος δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, τι να σκεφτείς… πώς να συμπεριφερθείς.
Και μένεις απλά βυθισμένος στις σκέψεις για το παρελθόν και σε εικασίες για το παρόν. Το μέλλον αυτής της σχέσης δεν υπάρχει, απλά αναρωτιέσαι: η σχέση τελειώνει με τον θάνατο του ενός ή κουβαλάμε τη σχέση στο μυαλό μας μέχρι να πεθάνουμε κι εμείς…
Και όσο σκέφτεσαι σχετικά με τη σχέση, αναρωτιέσαι:
Πόσο είχαμε απλώσει το χέρι στο άλλο άτομο και τι συμπεριφορές δεχθήκαμε από την άλλη πλευρά;
Πόσο ήθελε και ο άλλος να είμαστε στη ζωή του;
Μια σχέση που ποτέ δεν προχώρησε… δεν εξελίχθηκε όπως είχαμε ονειρευτεί ή όπως πραγματικά θέλαμε.
Όσο πιο συγκρουσιακή είναι μια σχέση τόσο πιο πολλά είναι τα ανεπίλυτα θέματα που προκύπτουν…
Αναφορά: Yalom I. Τα πλάσματα μιας μέρας, Άγρα, 2015.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
