Μερικές εβδομάδες πριν από τον θάνατό της, η Φρανσουάζ Ντολτό ανακαλεί με ασυνήθιστη ζωντάνια τις σημαντικότερες στιγμές της προσωπικής της ιστορίας. Πρόκειται για έναν διάλογο μεταξύ ψυχαναλυτών, ο οποίο οικοδομείται σε ένα κείμενο συναρπαστικό όσο και ουσιώδες.
Σε όλη την έκταση του κειμένου αυτού –που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, το μυθιστόρημα μιας ζωής- συναντούμε, βεβαίως, τους γονείς της Φρανσουάζ, συναντούμε όλους όσους κατά καιρούς αγάπησε ή απαρνήθηκε, παρακολουθούμε τις γνωριμίες της με σημαντικούς για αυτήν, ή για όλους μας, ανθρώπους. Την παρατηρούμε καθώς ζει και σκέφτεται, καθώς σχολιάζει τεχνικά επαγγελματικά ζητήματα, προτείνει μια πρωτότυπη ερμηνεία για την ψύχωση, περιγράφει μερικές ακραίες κλινικές περιπτώσεις. Και σαν να την ακούμε να μιλάει για τα ενδιαφέροντά της πέρα από την ψυχανάλυση: για τη ζωγραφική, παραδείγματος χάριν, και για την ανακάλυψη της Ορθόδοξης Λειτουργίας» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Μια φορά ο λόγος ήταν ότι είχα αποκοιμηθεί…».
Συγκεκριμένα, η Ντολτό αναφέρει για την ψυχανάλυση: «Πρέπει οπωσδήποτε να λέμε στον καθένα πριν από την πρώτη συνεδρία ότι στο εξής θα μιλάει περισσότερο από τον ψυχαναλυτή, ο οποίος είναι παρών ώστε το άτομο, μιλώντας για να ακουστεί από τα αυτιά του ψυχαναλυτή, να μιλήσει για να ακουστεί από τα ίδια του τα αυτιά: ‘’Να ακούτε όσο μπορείτε αυτά που μου λέτε, ώστε να καταλαβαίνετε γιατί μου τα λέτε’’. Αυτά λέμε την πρώτη φορά: ‘’Να λέτε ότι νιώθετε, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνετε γιατί το νιώθετε. Αυτό θα κρατήσει περίπου για… (εγώ έλεγα πόσο θα διαρκούσε). Έχετε όλον αυτό τον χρόνο μπροστά σας για να μιλήσετε, να σιωπήσετε, να είστε αληθινός, εδώ’’». Η Ντολτό προσδιόριζε τη διάρκεια της συνεδρίας, «ώστε οι άνθρωποι να έχουν τον χρόνο να σιωπούν, αν θέλουν να σιωπήσουν. Αυτό μου φαίνεται πολύ σημαντικό για να μπορούν να είναι αληθινοί». Στην ερώτηση αν έκανε ποτέ συνεδρίες μα κυμαινόμενο χρόνο ή εξαιρετικά σύντομες, απαντά: «Μια- δυο φορές, εξηγώντας γιατί, εκ των υστέρων: ‘’Σήμερα προτιμώ να σταματήσουμε. Θα σας πω τον λόγο την επόμενη φορά’’. Μια φορά ο λόγος ήταν ότι είχα αποκοιμηθεί. ‘’Με κάνετε να πλήττω αφόρητα. Δεν ξέρω γιατί, από μένα προέρχεται, όχι από σας. Ζητώ συγγνώμη αλλά έτσι είναι’’. Οι άνθρωποι το δέχονται απολύτως όταν τους λες κάτι αληθινό. Εκείνη την ημέρα ήμουν κουρασμένη» (σελ. 159).
Πηγή: Φρανσουάζ Ντολτό. Αυτοπροσωπογραφία μιας ψυχαναλύτριας. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
