Ένα βιβλίο που περιγράφει μια ιστορία για την απώλεια της μνήμης πριν από την απώλεια της ζωής. «Η ιστορία αυτή έχει να κάνει με τον εγκέφαλο, με το μεγάλο μυστήριο που βρίσκεται μέσα στο κρανίο μας, που μας χλευάζει, που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε το σύμπαν, αλλά δεν ενδιαφέρεται να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τα μυστήρια του εαυτού μας. Ήθελα να μιλήσω για το τι συμβαίνει όταν το μυαλό εγκαταλείπει τη γη πριν την εγκαταλείψει το σώμα. Και έτσι προέκυψε κάτι που μοιάζει με μικρά γράμματα αγάπης ανάμεσα σε έναν γέρο και στον εγγονό του, ανάμεσα σε έναν νέο άντρα και στον παππού που λάτρευε, και ανάμεσα σε έναν πατέρα και στον γιο του» (σελ. 12-13).
Ο συγγραφέας προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να αντιμετωπίσει τον φόβο πώς είναι να ζεις με την απώλεια ανθρώπων που είναι ακόμα ζωντανοί. «Μπορεί ο νους να σβήνει πριν από το σώμα». Πολλοί άνθρωποι έχουν την αίσθηση, γιατί φοβούνται πιο πολύ τα γηρατειά παρά τον θάνατο.
Ένα μικρό βιβλίο που περιγράφει «τα γηρατειά, τις ακατανόητες ασθένειες του εγκεφάλου και τις δύσκολες στιγμές που ζούμε όταν αποχαιρετάμε έναν άνθρωπο ενώ είναι ακόμα ανάμεσά μας. Πιο πολύ όμως είναι ένα βιβλίο για την ικανότητα να γελάς δυνατά, να αγκαλιάζεις σφιχτά και να αντιλαμβάνεσαι την αξία ενός ωραίου μπαλονιού που ταξιδεύει προς τον ουρανό, όσο υπάρχει ακόμα χρόνος.
Ο Νούα και ο παππούς του, καθισμένοι σε ένα παγκάκι μιας μικρής πλατείας, λένε αστεία και μοιράζονται την αγάπη τους για τα μαθηματικά και τη ζωή. Όλα είναι οικεία και παράξενα ταυτόχρονα, γιατί η ‘πλατεία’ αυτή μικραίνει σιγά- σιγά καθώς η μνήμη του παππού φθίνει. Η επαφή με τον εγγονό και τον γιο του και η αγάπη για τη γυναίκα του, που δεν είναι πια στη ζωή, βοηθούν τον παππού να παραμείνει στην ‘πλατεία’ και να αγωνιστεί ενάντια στην άνοια» (από το οπισθόφυλλο).
«Γιατί μου σφίγγεις τόσο πολύ το χέρι παππού;, ψιθυρίζει ο Νούα.
Γιατί τα πάντα χάνονται, Νουανούα, και θέλω να σε κρατήσω ώστε να είσαι ο τελευταίος που θα χαθεί από τη ζωή μου» (σελ. 61).
«Το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο για να είναι κανείς θυμωμένος μαζί του, αλλά η ζωή σου δίνει τον χρόνο να έχεις συντροφιά» (σελ. 108).
- Πηγή: Fredrik Backman. 2020. Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς. Κέδρος.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
