Η Εκστρατεία της Καλλίπολης ή Μάχη της Καλλίπολης (τουρκικά: Çanakkale Savaşı), ήταν πολεμική επιχείρηση της Εγκάρδιας Συνεννόησης, από τις 25 Απριλίου 1915 μέχρι τις 9 Ιανουαρίου 1916, για την κατάληψη της χερσονήσου της Καλλίπολης, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχε πρόσφατα ενταχθεί στις Κεντρικές Δυνάμεις, οπόταν και βρετανικά, γαλλικά και αποικιακά στρατεύματα επιχείρησαν, αποτυχημένα, να καταλάβουν τα στενά των Δαρδανελίων ώστε να αποκαταστήσουν τη θαλάσσια τροφοδοσία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά από έναν αποτυχημένο ναυτικό βομβαρδισμό, πραγματοποιήθηκε αμφίβια απόβαση στη χερσόνησο της Καλλίπολης. Η προσπάθεια απέτυχε, και μετά από οκτώ μήνες σκληρών μαχών και πολλά θύματα και στις δύο πλευρές η δύναμη εισβολής τελικά αποχώρησε. Η εκστρατεία ήταν μια από τις μεγαλύτερες νίκες των Οθωμανών κατά τη διάρκεια του πολέμου και θεωρείται μια μεγάλη αποτυχία για τους Συμμάχους.
Η αποτυχία της εκστρατείας προκάλεσε επικρίσεις στο Λονδίνο κατά του Γουίνστον Τσόρτσιλ, που ήταν ο πιο ένθερμος οπαδός της και την πτώση της κυβέρνησης των Φιλελευθέρων, την οποία διαδέχθηκε κυβέρνηση συνασπισμού Φιλελευθέρων – Συντηρητικών. Ο Τσόρτσιλ, μολονότι απαλλάχθηκε από τη θέση του, παρέμεινε στο Πολεμικό Συμβούλιο. Η ήττα των συμμάχων συμπίπτει με την κορύφωση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Επιπλέον, η καθήλωση των Ανταντικών δυνάμεων στην εκστρατεία αυτή ευθύνεται και για το καθυστερημένο άνοιγμα του Μακεδονικού Μετώπου και την πτώση τη Σερβίας. Το φθινόπωρο του έτους ξεκίνησε η μεταφορά των ηττημένων στρατευμάτων τους (μετονομαζόμενα ως Στρατιά της Ανατολής) στο Μακεδονικό Μέτωπο, με απόβασή του στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα τελευταία συμμαχικά στρατεύματα αποχώρησαν τελίως τον Δεκέμβρη του 1915.
Η συμμετοχή ή όχι της Ελλάδας στην εκστρατεία της Καλλίπολης αποτέλεσε την πρώτη μιας σειράς διαφωνιών μεταξύ του Πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου – που υποστήριζε την συμμετοχή της Ελλάδας στην Εκστρατεία στο πλευρό των δυνάμεων της Αντάντ για τα σημαντικά ανταλλάγματα (προσάρτηση της Μικράς Ασίας, Βόρειας Ηπείρου, και Κύπρου). – και του Βασιλιά Κωνσταντίνου που θεωρούσε ότι η εμπλοκή της χώρας στην εκστρατεία θα ήταν ολέθρια για τον ελληνικό στρατό. Η πρώτη αυτή διαφωνία μεταξύ Πρωθυπουργού και Βασιλιά, οδήγησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του, γεγονός που αποτέλεσε την εναρκτήρια πράξη του Εθνικού Διχασμού.
Ακολούθησαν εκλογές εν είδη δημοψηφίσματος (Μάιος 1915) για τη σύμπραξη με την Τριπλή Συνεννόηση (Αντάντ), τις οποίες κέρδισε και πάλι το κόμμα των «Φιλελευθέρων». Ούτε όμως τότε θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική της χώρας αφού το παλάτι, έχοντας καθυστερήσει το σχηματισμό της βενιζελικής Κυβέρνησης μέχρι το καλοκαίρι, τον Οκτώβρη του ’15 θα τη διαλύσει ξανά — και οριστικά αυτή τη φορα — με αφορμή την τη αντίθεση του βασιλιά στην απόβαση των συμμάχων στη Θεσσαλονίκη για την ενεργοποίηση του Ελληνοσερβικού συμφώνου με το άνοιγμα του Μακεδονικού Μετώπου.
Το Μνημείο των Μαρτύρων Καλλίπολης στον όρμο Anzac, που τιμά την απώλεια των Οθωμανών και των στρατιωτών Anzac στη χερσόνησο της Καλλίπολης
