ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
… «λος, ράους» και «φερς-βίντε»
«Ήτανε –γιε μου– Κατοχή, βρισκόμουν στα τσιαΐρια
δεκαοχτώ χρόνων παιδί, και βόσκαγα τα γίδια`
έτσι όπως όλοι κάναμε τότε εις το Ρουμλούκι
ως γεωργοί ακτήμονες στης φτώχειας μας το “λούκι”
όταν ξάφνου προέβαλε των ναζιστών τ’ ασκέρι
και εκτελούσε εντολές ενός που ’χε αστέρι
στο πέτο και στο μπράτσο του, στο γείσο απ’ το καπέλο
και φώναζε ουρλιάζοντας: “λος, ράους” και “ φερς-βίντε ”
μα εγώ δεν καταλάβαινα, τι να του πω; τι θέλω;
κι αυτός όλο συνέχιζε: “σhάιζε”, “σνέλ”, “γκεέ-βέγκε”!…
*
Με πήραν και με φέρανε στου Λαγκαδά τη “βάση”
των ναζιστών στρατόπεδο` αχ! να μην είχα φτάσει`
και μ’ άρχισαν εις τις κλωτσιές, γροθιές εις το στομάχι
χαρούμενοι και γελαστοί, λες και κερδίσαν μάχη`
και δώσ’ του “χόου-απ” αυτοί, κι ύστερα –πάλι– “σπούκε”
και το κορμί μελάνιασε απ’ το πολύ “ματσούκε”`
δεν είχα κάνει τίποτα, όλα τα χρόνια εκείνα
τα γονικά μου φρόντιζα μη “φύγουν” απ’ την πείνα`
μα κάποιος γερμανοτσολιάς, σπιούνος και προδότης
τους είπε ότι δήλωσα: “Ναζί!… Ωχ, ανθρωπότης!”…
*
Εγώ ’μουν θρήσκος, ήπιος, συνέχεια στο ψαλτήρι
των χωριανών δεν χάλασα ποτέ τους το χατίρι
στον δρόμο μου δεν πάτησα μπάμπουρα η μυρμήγκι
κι ούτ’ έβγαλα –σαν τους πολλούς– από την μύγα ξίγκι`
κοίταζα πάντα –ο φτωχός– να κάνω τη δουλειά μου
κι αποστρεφόμουν τους ναζί – γιατ’ είχα τα μυαλά μου`
αυτό όμως δεν άρεσε σ’ αχρείους και σπιούνους
που παριστάναν τον “καλό” κι ήταν από τους “Ούννους”
και είπαν ψέματα πολλά στους Γερμανούς για μένα
τέτοια που οι “Ναζο-Γερμανοί” τα… “ξέπλεναν” με αίμα1…
*
Και τώρα –στα γεράματα– πριν δώσω την ψυχή μου
σ’ τα λέω εμπιστευτικά, και μάθε τα, παιδί μου`
ποτέ πια μαύρος φασισμός και ναζισμός στην πλάση
μην ζήσει η ανθρωπότητα, κι όλα τα ξαναχάσει…»
*
–Των δοσιλόγων τα παιδιά πήραν την εξουσία
και των αντιστασιακών τα στείλαν εξορία`
στα Μακρονήσια, κι έκτισαν τους «Νέους Παρθενώνες»`
το ίδιο «δράμα» παίζεται συνέχεια στους αιώνες!…
Κι άιντε να κάνεις προκοπή, να ιδείς μιαν άσπρη μέρα
σε ένα σύστημα «στρεβλό» που σε κλωτσάει πέρα
αφού τα «βουτυρόπαιδα» καγχάζουν και γελούνε
μ’ όσους… θαρρούν καλύτερες ημέρες πως θα ιδούνε…
Και Προμηθείς στον Καύκασο δεμένους μην ζητάτε`
να ’στε ευτυχείς και σήμερα, που έχετε να φάτε…
