- Αλέκος Μιχαηλίδης
Η φράση του τίτλου αλιεύεται από το βιβλίο του Βρετανού Πέρρυ Άντερσον «Οι διαιρέσεις της Κύπρου» (Εκδόσεις Άγρα, 2008), ο οποίος σε λίγες μόνο σελίδες, προσπαθεί να εξηγήσει πώς η Κύπρος, από το ενωτικό κίνημα, τον αγώνα για την αυτοδιάθεση-ένωση, το αντάρτικο «φονικής αποτελεσματικότητας» έφτασε στην κατοχή, στη διαίρεση, στη στειρωμένη ανεξαρτησία, έρμαιο του ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων. Εξήντα οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η ιστορία βρυχάται οργισμένη, τα χώματα ακόμα δεν αναπαύθηκαν, οι ιαχές της περιπεσούσας αυτοκρατορίας επανεμφανίζονται μέσω ντόπιων επιγόνων της αποικιοκρατίας και η Κύπρος πληρώνει το άδειο πρόσωπο των δεκαετιών που ακολούθησαν.
Την 1η Απριλίου 1955, «η Κύπρος είχε γεννήσει μια εξέγερση μοναδικής ισχύος απέναντι στη Βρετανία, συνδυάζοντας το αντάρτικο στα βουνά με τις διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων», όπως επισημαίνει και ο Άντερσον αφήνοντας –με τη σειρά– του εκτεθειμένους όσους προσπαθούν να συκοφαντήσουν την ΕΟΚΑ, ιδεολογικά ή επιχειρησιακά. «Σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο, η εκστρατεία της ΕΟΚΑ ήταν ίσως το πλέον επιτυχημένο από όλα τα κινήματα αντίστασης της μεταπολεμικής γενιάς», υπογραμμίζει. Τωόντι, η ΕΟΚΑ και οι ούτε διακόσιοι αντάρτες της, κατόρθωσαν να μεγαλουργήσουν απέναντι σε μια αυτοκρατορία δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών, διότι ο αγώνας αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού. Μανάδες, γέροι και παιδιά, συμμετείχαν στον παλλαϊκό ξεσηκωμό, τον οποίον δεν μπόρεσε να τιθασεύσει ούτε το σκληρό καθεστώς Χάρτινγκ.
Ο λόγος είναι απλός: Οι αντάρτες δεν ήταν όχλος πληρωμένων δολοφόνων, βαλτών ή «επικουρικών», ήταν πιτσιρικάδες, οικογενειάρχες, εργάτες, αγρότες, μαθητές, που αγωνίστηκαν, πέθαναν και θα πέθαιναν για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση και την ένωση με την Ελλάδα, για να απαλλαγούν από τη σκλαβιά και την αποικιοκρατία. Δεν ήταν, όπως πολλοί θέλουν να τους παρουσιάζουν, αιμοβόροι κυνηγοί που συμφώνησαν με τον Γρίβα να εξοντώσουν δήθεν τους Τουρκοκύπριους και τους κομμουνιστές. Ήταν άνθρωποι της Κύπρου, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν αγγίξει ποτέ ξανά όπλο και αποφάσισαν να πεθάνουν, για να ζήσουν ελεύθεροι.
Ίσως γι’ αυτό δέχεται τόση συκοφάντηση αυτός ο φοβερός αγώνας, η πιο όμορφη ιστορία του κυπριακού Ελληνισμού. Γι’ αυτό κατεβάζει ο νους τους και εκφράζουν όλα τα αποικιοκρατικά κατάλοιπα περί ταυτότητας, γλώσσας, διαλέκτου, ιστορικής αναθεώρησης. Γιατί δεν μπορεί να γίνει κατανοητός από όλους αυτούς που ανεμίζουν τις σημαίες κάποιου ρεαλισμού, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι διακόσιοι αντάρτες, αμούστακοι χωριάτες της παλιάς Κύπρου, δίχως εμπειρία σε στρατιωτικό ή άλλο επίπεδο, τα έβαλαν με την κραταιά Βρετανική Αυτοκρατορία και την εξευτέλισαν. Και μπορεί να ισχύει αυτό που γράφει ο δικός τους Ρόμπερτ Χόλλαντ –«στην Κύπρο, η ελευθερία όπως την εννοούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχε κερδηθεί, η αυτοδιάθεση, όσο περιοριστικά κι αν οριζόταν, δεν εφαρμόστηκε»– μα η ΕΟΚΑ θα είναι πάντα εκεί, να βασανίζει τους ιστορικούς, να δυσκολεύει τους «ρεαλιστές», να χαλά την πιάτσα στους μεμψίμοιρους εμπνευστές των αδιάκοπων συμβιβασμών. Χρόνια πολλά.
Πηγή: www.philenews.com
