- Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
«Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε. Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του. Γι΄αυτό Κάνε ‘ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά !»
Είναι λογικό, όταν είσαι νέος, να μην σκάφτεσαι την φθορά που θα έρθει μαζί με τα χρόνια. Τότε, όμως, πρέπει να κάνεις το άλμα ,πριν από τη φθορά Βέβαια. Το άλμα επιχείρησαν και μεγαλύτεροι σε ηλικία που πολλά επέτυχαν. Γιατί για το άλμα δεν υπάρχει ηλικία.
Αυτός ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη με στοίχειωσε πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές που είναι γεγονός, ότι θα κρίνουν το μέλλον μας.
Κι ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί κονταροχτυπιούνται στην τελική ευθεία μου ΄ρθε πάλι στο νου ο Παπαδιαμάντης, που είχε γράψει κατά των πολιτικών, των εκλογών και των βουλευτών σε σκληρή γλώσσα:
«Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους!»
Ίσως γι’ αυτό τον αποσιώπησαν από την εκπαίδευση των παιδιών μας.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά στη συνέχεια σκέφθηκα αυτό που διατυπώσε ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω στο έργο του «Το επάγγελμα της κ. Γουώρρεν»:
«Οι άνθρωποι πάντα κατηγορούν τις συνθήκες ζωής τους γι’ αυτό που οι ίδιοι είναι. Δεν πιστεύω στις περιστάσεις και τις συνθήκες. Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν σ’ αυτό τον κόσμο είναι αυτοί που προχωρούν, διαλέγουν τις συνθήκες και τις περιστάσεις που θέλουν κι όταν δεν τις βρίσκουν τις δημιουργούν».
Σε μία «Απλή κουβέντα» με τον Τάσο Λειβαδίτη στέκομαι στο απόσπασμα:
«…Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές
μιλούσαμε για τον ήλιο.
Τώρα μας τρυπάει η καρδιά
σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε: ουρανός, τώρα λέμε: κουράγιο.
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.»
Και ξαναγυρίζω στο Νομπελίστα και αναρωτιέμαι με τους φίλους μου:
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα άλμα πιο σύντομο από τη φθορά; Μήπως;
