Πάμπλο Πικάσο – Η καλλιτεχνική ιδιοφυία

Ο Πικάσο ζωγράφισε συτόν τον πίνακα με ένα γέρο κιθαρίστα στους δρόμους της Βαρκελώνης το 1903-1904. Είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της “Γαλάζιας Περιόδου”, στην οποία κυριαρχούν οι τόνοι του μπλε, αντικατοπτρισμός της μελαγχολικής διάθεσης του καλλιτέχνη.

Τη Γαλάζια διαδέχθηκε η “Ροζ περίοδος”, στην οποία ανήκει η προσωπογραφία της Αμερικανίδας συγγραφέως και συλλέκτριας τέχνης Γερτρούδης Στάιν, ζωγραφισμένη το 1905-1906. Η Στάιν που ζούσε στο Παρίσι υποστήριζε και προωθούσε την ευρωπαϊκή αβανγκάρντ, έπαιξε δε καίριο ρόλο στο να γίνει διάσημος ο Πικάσο.

Ο πίνακας “Οι δεσποινίδες της Αβινιόν” θεωρείται πρωτοπόρο για την τάση του κυβισμού. Ολοκληρώθηκε το 1907 και προκάλεσε έντονες συζητήσεις για την ασυνήθιστη τότε παρουσίαση των γυναικείων σωμάτων και τις παραμορφωτικές προοπτικές. Το έργο εκτίθεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Η “Γκερνίκα”, φιλοτεχνημένη το 1937 για μια έκθεση στο Παρίσι, ήταν η καλλιτεχνική αντίδραση του Πικάσο στον βομβαρδισμό της βασκικής πόλης Γκερνίκα από τους ναζί εκείνη τη χρονιά. Η αγριότητα του πολέμου εκφράζεται με μεταφορικές μορφές: έναν ταύρο, ένα τυραννισμένο άλογο, μια γυναίκα που κλαίει κρατώντας το νεκρό παιδί της.

Ο Πικάσο ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα με την ερωμένη του Ντόρα Μάαρ το 1941. Ήταν επί οκτώ χρόνια μούσα και σύντροφός του. Μετά την εγκατέλειψε για την πολύ νεώτερη Φρανσουάζ Ζιλό. Ο Πικάσο δεν ήταν ιδιαίτερα αβρός με τις γυναίκες, όπως πιστοποιούν και η Ζιλό, αλλά και η εγγονή του Μαρίνα στα απομνημονεύματά της.

Ο Πικάσο έφτιαξε αυτή τη λιθογραφία το 1949 για μια αφίσα του Παγκόσμιου Συνεδρίου Ειρήνης στο Παρίσι. Ένα χρόνο μετά φιλοτέχνησε τη λιθογραφία “Περιστέρι που πετάει” για το αντίστοιχο συνέδριο στο Σέφιλντ που έγινε μετά το κατ’ εξοχήν σύμβολο της ειρήνης. Είναι προφανώς το πιο γνωστό έργο του καλλιέτέχνη.

Ο πίνακας αυτός του 1951 παρουσιάζει την εξόντωση αμάχων από Αμερικανούς στρατιώτες στον Πόλεμο της Κορέας. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι ο Πικάσο επηρεάστηκε εδώ από έργα, όπως το “Η 3η Μαΐου 1808” (1814) του Γκόγια και το “Η εκτέλεση του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού” (1868) του Εντουάρ Μανέ. Πρόσφατα στην Αυστραλία ακτιβιστές για το κλίμα κόλλησαν τα χέρια τους πάνω στο αντιπολεμικό έργο του Πικάσο.