- ΛΟΥΗΣ ΣΕΡΕΜΕΤΗΣ
Η σεβάσμια τάξη των ηλικιωμένων, ανέκαθεν ήταν η τάξη που προεκλογικά δεχόταν τις περισσότερες φιλοφρονήσεις και τα πιο πολλά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τα κόμματα, αλλά τις πιο πολλές φορές μέχρι εκεί! Γι αυτούς γράφτηκαν ποιήματα και ύμνοι, τους είπαν και «τιμημένα γηρατειά», για χάρη τους προεκλογικά ειπώθηκαν λόγια «παχιά» και ευχάριστα, που τις περισσότερες φορές ήταν λόγια του αέρα, αν και όλοι αναγνώριζαν την προσφορά τους και τις ανάγκες τους! Κάποιοι άλλοι, αυτούς τους κακοπερασμένους παππούδες μας που κουβαλούν στην πλάτη τους μια πείρα ζωής ανεκτίμητης αξίας, και κάθε ελληνική οικογένεια έχει μέλος της κάποιο υπερήλικο άτομο, τους είπαν «απόμαχους της ζωής»! Γνώριζαν και γνωρίζουν όμως ότι πρόκειται για ενεργούς πολίτες που όσο το επιτρέπουν οι φυσικές τους δυνάμεις συμμετέχουν ισότιμα στην κοινωνική ζωή, και είναι γνωστό το τι προσφέρουν ακόμα σε παιδιά και εγγόνια.
Κάποια στιγμή τους είπαν και «περήφανα γηρατειά», και είδαν να εκπληρώνονται κάποιες προσδοκίες τους! Πήραν καλές αυξήσεις στις συντάξεις τους, και κάποιοι άλλοι που δεν έπαιρναν σύνταξη λες και ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, πήραν κι αυτοί, και όλοι μαζί απολάμβαναν την δωρεάν Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα Κ.Α.Π.Η σε όλη το χώρα, τα παραθεριστικά προγράμματα για υπερήλικες σε κατασκηνώσεις, τον δωρεάν κοινωνικό τουρισμό, τις διακοπές σε λουτροπόλεις για θεραπευτικούς σκοπούς. Και αφού περνάγαμε όλοι ωραία, αφήναμε συνέχεια «ες αύριον τα σπουδαία», οι κυβερνήσεις μεταθέτοντας το πρόβλημα στους επόμενους, και εμείς ξεσηκωνόμαστε μαζικά ενάντια στις κάθε λογής αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Τότε οι επόμενοι, «δειλοί άβουλοι και μοιραίοι αντάμα», βγάλανε το πόρισμα ότι για την κρίση φταίνε οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, οπότε μοιραία φτάσαμε στο σημείο να βάλουν οι κυβερνήσεις χέρι στην τσέπη όλων των εύκολων θυμάτων, και κυρίως στους συνταξιούχους! Είναι γνωστό ότι το σύνταγμα προβλέπει την ιδιαίτερη φροντίδα της πολιτείας για τη διευκόλυνση των υπερηλίκων συνανθρώπων μας, και την πρόσβασή τους σε κοινωνικές, πολιτιστικές και ψυχαγωγικές υπηρεσίες, όμως η πολιτεία άλλα κάνει, και η Εκκλησία αρκείται σε δεήσεις για «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά»!
Πέρασε μια ατέλειωτη προεκλογική περίοδος, ήσυχα μεν, υποτονικά δε! Έλειπαν οι αντιπαραθέσεις, οι μεγάλες συγκεντρώσεις, η παραδοσιακή βαβούρα. Δεν ξέρουμε τι αποκόμισαν οι υποψήφιοι που περνούσαν από τα μικρά χωριά, αφού στα καφενεία τους περίμεναν πολύ λίγα γεροντάκια, τις περισσότερες φορές με την αγωνία μπας και ακούσουν κάτι ευχάριστο για τις συντάξεις τους, και ό,τι άλλο τους αφορά άμεσα. «Ανάθεμα δυό πράγματα, φτώχεια και γεράματα» είπε ο μπάρμπα Γιώργος, ένας σεβάσμιος γέρος της αγοράς σε έναν πολιτευτή της κυβέρνησης, θέλοντας να του θυμίσει το πόσο καλά περνάνε με τις ελεημοσύνες του σύγχρονου κράτους! Χολογιόντουσαν οι γέροι συνέχεια γιατί τους τρόμαζαν τα «άτιμα τα γεράματα»! Από παιδιά είχαν «φτώχεια με το «σακί», και όσοι ήταν τυχεροί και προλάβαιναν να γεράσουν, τους πλάκωναν και τα γεράματα με τα κακά τους και την ανασφάλεια, και ένιωθαν ξεχασμένοι από το κράτος!
Τέτοιες μέρες, 27 χρόνια πριν, είναι αδύνατον να ξεχάσω το κλάμα που έριξε η θειά Δημητρού, μακαρίτισσα κι αυτή, Θεός σχωρέστην, όταν πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου! Όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, την είδα να κλαίει με αναφιλητά και να ταράζεται όλο το της κορμί! Από νέα ψήφιζε τον «Γέρο Παπαντρέου» όπως το έλεγε! Αν άκουγε άνθρωπο να βρίζει τον Αντρέα, τον έπιανε εχθρό της, λες και της είχε σκοτώσει τον πατέρα! Τις κατάρες μόνο που είχε ρίξει στους κατήγορους, στους ψευτομάρυρες, και στους δικαστές με τα «γουνάκια» στο ειδικό δικαστήριο! Τόσο πολύ τον αγαπούσε η θειά Δημητρού τον Αντρέα, και είχε τους λόγους της η κακομοίρα! Μέχρι το 1981 η Ελληνίδα αγρότισσα δεν έπαιρνε αυτοτελή σύνταξη, αλλά στην σύνταξη του άντρα έμπαινε συμπληρωματικά ένα μικρό ποσό, κάτι σαν βοήθημα για την σύζυγο. Τότε οι γυναίκες το ζητούσαν από τον γέρο τους αυτό το ποσό, για χαρτζιλίκι! Λέγανε χαρακτηριστικά, μα να μην έχω κανά φράγκο στο πορτοφόρι μου, έτσι λέγανε οι γριές το πορτοφόλι, να ψωνίσω ένα βρακί, ένα τσουράπι, να πάρω μια καραμέλα στο εγγόνι μου; Πολλές φορές δεν τους έδιναν οι γέροι, και γινότανε καυγάς! Όταν της έδινε ο μπάρμπα Δημήτρης, ήταν όλο αγάπες, αλλά όταν δεν της έδινε του βάσταγε για λίγο «μούρη»!
Όταν έδωσε ο Αντρέας αυτοτελή σύνταξη στην αγρότισσα, το κλίμα άλλαξε, κι εκεί να έβλεπε κανείς χαρές από όλες τις γριές! Έπαιρνε η θεια Δημητρού το πεντοχίλιαρο τότε, και το κούναγε μπροστά στα μούτρα του και έλεγε, «να ρε γέρο, δεν σ έχω ανάγκη», και έκανε το κουμάντο της! Όταν ξέμενε ο μπάρμπα Δημήτρης, πάντα το βόλευε με δανεικά κι αγύριστα βέβαια, αλλά αυτό τη ικανοποιούσε που μπορούσε να βοηθήσει κι αυτή η κακομοίρα! Άλλη χαρά που είχε πάρει η κακομοίρα ήταν όταν πήρε στα χέρια της το «βιβλιάριο υγείας», και πλήρωνε ελάχιστα λεφτά για τα φάρμακα της πίεσης, και για τις ενέσεις που έκανε για τα πόδια της που την πονούσαν.
Μια φορά για να την καλαμπουρίσω λίγο της λέω: «Όλα καλά και άγια με τον Αντρέα λω θειά Δημητρού, αλλά εκείνες τις Αμερικάνικες βάσεις που έλεγε, δεν της έδιωξε»! Τι ήθελα και της το είπα! Πήρε καπίνι και άρχισε να λέει, «τι στο διάβολο σας έχει πιάσει με κείνες τις βάσεις, λυσσιάξατε με τις βάσεις, και το ΝΑΤΟ! Δεν σας φτάνουν αυτά που έκανε, που έφαγε ο κόσμος ψωμάκι, που δεν θα πεθάνουμε άγιατροι, που δεν φοβούνται κάποιοι να πουν το όνομά τους, που ο φτωχός βρίσκει το δίκιο του, και έχει τα ίδια δικαιώματα με εκείνον που έχει λεφτά; Μου φαίνεται δεν ξέρετε τι γυρεύετε εσείς οι νέοι, αλλά για ρωτάτε κι εμάς που έχουμε περάσει πολλά»! Δεν μπορούσες εύκολα να τα βάλεις μαζί της!
Αν γνώριζε, θα μίλαγε για τις αλλαγές που είχαν γίνει στην παιδεία, την ασφάλιση, στο αγροτικό συνεταιριστικό και εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τις τομές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο στρατό και αλλού! Της θειά Δημητρούς της είχαν προτείνει κάποιες επιτροπές να υπογράψουν σαν μάρτυρες, για να πάρει σύνταξη Εθνικής Αντίστασης, αλλά δεν δέχτηκε, γιατί όπως έλεγε, «ό,τι έκανα το έκανα για την πατρίδα», χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα και αντιπαροχές, και ότι της αρκούσαν δύο πράγματα. Πρώτον η αναγνώριση της Αντίστασης και ο τίτλος τιμής που της είχε απονεμηθεί, και δεύτερον η Εθνική συμφιλίωση με την αποκατάσταση και την ελεύθερη επάνοδο από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των διωχθέντων πολιτικών προσφύγων!
Για αυτούς τους λόγους και για άλλους πολλούς, ο Αντρέας αγαπήθηκε και λατρεύτηκε παράφορα! Είχε την τόλμη να αναγνωρίζει τα λάθη του, και ο κόσμος του συγχώρεσε παραλήψεις, αδυναμίες και πάθη στην προσωπική του ζωή τα τελευταία χρόνια! Από άλλους επικρίθηκε, αλλά και μισήθηκε σφοδρά! Για τον πολύ κόσμο ήταν «ο Αντρέας μας»! Ένας ηγέτης με πυγμή, με διεθνή ακαδημαϊκή αναγνώριση, ήταν η προσωπικότητα που τάραξε τα στάσιμα νερά της πολιτικής με τα μεγάλα άλματα, αλλά και τις υποχωρήσεις του! Τα τελευταία χρόνια με τα προβλήματα υγείας του, άλλαξε ο περίγυρός του. Υπήρχε ένας «ασφυκτικός εναγκαλισμός», ένας περίγυρος από ανθρώπους χωρίς κοινωνική καταξίωση, αλλά και από άτομα χωρίς πολιτική επάρκεια, που για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους για την προβολή και την εξουσία, του έλεγαν ότι η εξουσία του ανήκει, και περίτεχνα φρόντισαν να τον αποκόψουν από τον λαό, και τα κατάφεραν. Τις κατάρες όμως που πήραν από τη θειά Δημητρού, που με τη δική της λογική έλεγε ότι αν τα τελευταία χρόνια πρόσεχε περισσότερο τον εαυτό του και τις παρέες του, θα ζούσε χρόνια, θα πέθαινε πρωθυπουργός, σαν ο κορυφαίος του 20ου αιώνα! Πως λοιπόν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες του Ιούνη, που φέτος τυχαίνει να έχουμε και εκλογές, να ξεχάσεις τον Αντρέα και τη θειά Δημητρού, και να μην τους τιμάς σαν τους αγνούς αγωνιστές και πρωταγωνιστές για ένα καλύτερο αύριο;
