Η Τζούλι Κρίστι (Julie Christie, γεννημένη στις 14 Απριλίου 1940 ή 1941) είναι Βρετανίδα ηθοποιός βραβευμένη με Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 1965 Ντάρλινγκ (Darling). Η ηθοποιός αποτέλεσε σύμβολο της αγγλικής ποπ κουλτούρας κατά τη δεκαετία του 1960 και πρωταγωνίστησε σε μια σειρά επιτυχημένων ταινιών όπως: Μπίλι, ο Ψεύτης (Billy, Liar, 1963), Δόκτωρ Ζιβάγκο (Doctor Zhivago, 1965), Μακριά απ’το Αγριεμένο Πλήθος (Far From the Madding Crowd, 1967), Η Έντιμος Κυρία και ο Χαρτοπαίκτης (McCabe & Mrs. Miller, 1971) και Shampoo (1975).
Τα πρώτα χρόνια
Η Τζούλι Φράνσις Κρίστι γεννήθηκε το 1940 ή 1941 στο Άσαμ της Ινδίας, τότε αποικία της Μ. Βρετανίας, από τον Φρανκ Σαιντ Τζον Κρίστι, ο οποίος είχε φυτεία τσαγιού στις Ινδίες και τη Ρόζμαρι Ράμστεν, μια Ουαλή ζωγράφο και παιδική φίλη του Ρίτσαρντ Μπάρτον. Έχει κι έναν αδελφό τον Κλάιβ Κρίστι. Οι γονείς της χώρισαν όταν η Κρίστι ήταν παιδί κι αυτή με τη μητέρα της γύρισαν στην Ουαλία όπου πέρασε μέρος των παιδικών της χρόνων. Αργότερα στάλθηκε εσώκλειστη σε κολλέγιο που διοικούνταν από καλόγριες στο Λονδίνο, αλλά το ύφος του σχολείου δεν ταίριαζε στο ελεύθερο πνεύμα της Κρίστι. Η Τζούλι Κρίστι, φθάνοντας στην ενηλικίωση κι έχοντας ήδη τα ερεθίσματα για να γίνει ηθοποιός, γράφτηκε στο London’s Central School of Speech Training.
Πρώτα βήματα ως ηθοποιός
Το ντεμπούτο της ήρθε από τη μικρή οθόνη και τη σειρά Ανδρομέδα το 1961. Η επιτυχία της σειράς κι η ομορφιά της έκαναν τους παραγωγούς του Τζέιμς Μποντ να την σκεφτούν για την πρώτη ταινία του Μποντ, τη Δόκτωρ Νο. Ο ρόλος πήγε τελικά στην Ούρσουλα Άντρες. Την επόμενη χρονιά έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με ένα μικρό ρόλο στην ταινία Ανώνυμοι απατεώνες και το 1963 έγινε το σύμβολο του νέου αγγλικού σινεμά του 1960, διαπρέποντας στον ρόλο της Λιζ στην ταινία του Τζον Σλέσιντζερ Μπίλι, ο Ψεύτης. Ο σκηνοθέτης είχε αναθέσει αρχικά τον ρόλο σε άλλη ηθοποιό και η Κρίστι πήρε τη θέση της όταν εκείνη αρρώστησε. Η ταινία θεωρείται μέχρι και σήμερα αριστούργημα του αγγλικού σινεμά και σηματοδότησε την πρώτη από τις τρεις συνεργασίες της Κρίστι με τον Σλέσιντζερ.
Η Τζούλι Κρίστι σε στιγμιότυπο της ταινίας Δόκτωρ Ζιβάγκο του Ντέιβιντ Λην (1965)
Το 1965 η Τζούλι Κρίστι ήταν το μεγάλο ανερχόμενο όνομα του κινηματογράφου, καθώς όλοι μιλούσαν για το ταλέντο της και συμμετείχε σε δυο πολύ σημαντικές ταινίες της χρονιάς το Ντάρλινγκ, δεύτερη ταινία με τον Σλέσιντζερ και το Δόκτωρ Ζιβάγκο του Ντέιβιντ Λιν, σκηνοθέτη των Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι και Ο Λόρενς της Αραβίας. Οι ρόλοι αυτοί της απέφεραν πολλά βραβεία, με αποκορύφωμα το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για τον ρόλο της ως κακομαθημένη Νταϊάνα Σκοτ στην ταινία Ντάρλινγκ. Ο ρόλος της στην ταινία Δόκτωρ Ζιβάγκο είναι ο διασημότερός της μέχρι σήμερα και η ταινία βρίσκεται στην όγδοη θέση με τις εμπορικότερες όλων των εποχών.
Το 1966 συνεργάζεται με τον Γάλλο σκηνοθέτη Φρανσουά Τρυφό σε μια λιγότερο συμβατική ταινία, το Φαρενάιτ 451, ενώ το 1967 επιστρέφει στο δράμα εποχής ερμηνεύοντας την Μπαθσίμπα, ηρωίδα του Τόμας Χάρντι στη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βιβλίου του Μακριά απ’το αγριεμένο πλήθος. Η ταινία αυτή αποτελεί την τρίτη συνεργασία της με τον Τζον Σλέσιντζερ και στα γυρίσματά της συνάπτει δεσμό με το συμπρωταγωνιστή της Τέρενς Σταμπ. Το 1968, όντας στο μεταίχμιο της σταδιοδρομίας της, παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Πετούλια, ενώ την ίδια χρονιά γνωρίζει τον Γουόρεν Μπίτι και τον ερωτεύεται.
Η σχέση της με τον Μπίτι έβαλε τέλος στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας της, καθώς η Κρίστι αποσύρθηκε όντας αφοσιωμένη σε αυτόν κι άρχιζε να απορρίπτει σημαντικούς ρόλους σε ταινίες όπως: Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν, Η Άννα των χιλίων ημερών και Νικόλαος και Αλεξάνδρα, ταινίες που χάρισαν στις πρωταγωνίστριές τους υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Σύμβολο της δεκαετίας του 1960
Η φιγούρα της θα αποτελέσει στερεότυπο της αλλοπρόσαλλης δεκαετίας του 1960, η καλλονή επαναστάτρια, η εκκεντρική, η αντικορφορμίστρια που μισεί τον γάμο και τα αξεσουάρ του νοικοκυριού, που φοράει μίνι φορέματα στις απονομές ή φορέματα που έχει η ίδια σχεδιάσει και αλλάζει τους ερωτικούς συντρόφους σαν τα παρδαλά πουκάμισα που επιμένει να λανσάρει, μεταξύ αυτών βεβαίως ο Γουόρεν Μπίτι. Το περιοδικό Time είχε γράψει μάλιστα ότι οι ενδυματολογικές επιλογές της Κρίστι έχουν μεγαλύτερη επιρροή από εκείνες δέκα καλοντυμένων γυναικών μαζί.
Δεκαετία του 1970
Μετά από διετή απουσία η Κρίστι επιστρέφει το 1971 με δυο ταινίες: Ο Μεσάζων, ταινία του Τζόζεφ Λόουζι, όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Άλαν Μπέιτς και την ταινία Η Έντιμος Κυρία και ο χαρτοπαίκτης, που εκτός το γεγονός ότι σημαδεύει την πρώτη της συνεργασία με τον Γουόρεν Μπίτι και το σκηνοθέτη Ρόμπερτ Άλτμαν, της χαρίζει και τη δεύτερή της υποψηφιότητα για Όσκαρ, το οποίο χάνει από τη Τζέιν Φόντα για την ταινία Εξαφάνιση.
Ο Άλτμαν θα πει για αυτήν: «Η Τζούλι δε θέλει να είναι σταρ, θέλει απλά να ερμηνεύει, αν ήταν στο χέρι της θα επέλεγε έναν καλούτσικο ρόλο που θα την κρατούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας».
Από εδώ και στο εξής οι εμφανίσεις της λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Το 1973 εμφανίζεται με το Ντόναλντ Σάδερλαντ στην καλτ ταινία μυστηρίου του Νίκολας Ρόουγκ Μετά τα μεσάνυχτα. Την ίδια χρονιά εμφανίζεται στο θέατρο στο Μπρόντγουέι στο Θείο Βάνια του Τσέχοφ. Το 1974 τελειώνει το δεσμό της με τον Γουόρεν Μπίτι, αλλά το 1975 εμφανίζεται στο πλάι του στην ταινία Shampoo. Το 1976 κάνει μιά σύντομη εμφάνιση ως ο εαυτός της στην κλασσική ταινία του Άλτμαν Nashville. Το 1977 εμφανίζεται στην ταινία τρόμου του Ντόναλντ Κάμελ Η επανάσταση των ρομπότ και το 1978 πραγματοποιεί την τελευταία της εμφάνιση στο πλευρό του Μπίτι στην ταινία Ας Περιμένει ο Παράδεισος, ριμέικ της ταινίας του 1941 Ο αόρατος κύριος Τζόρνταν. Μετά από αυτή επιστρέφει μόνιμα στην Αγγλία, αποσύρεται για πολύ καιρό κι οι εμφανίσεις τις είναι πλέον σποραδικές. Το 1979 ξεκινά μια σχέση με τον δημοσιογράφο Ντάνιελ Κάμπελ, με τον οποίο είναι μαζί μέχρι και σήμερα και τον οποίο παντρεύτηκε το 2008.
Η δεκαετία του 1970 χαρακτηρίζεται, όπως κι εκείνη του 1960, από απόρριψη σεναρίων, όπως εκείνα των ταινιών Τσάιναταουν και Ο Νονός. Ήταν να ξανασυνεργαστεί με τον Σλέσιντζερ το 1976 στην ταινία Ανθρωποκυνηγητό και να συνεργαστεί για πρώτη φορά με τον Αλ Πατσίνο ο οποίος τη χαρακτήρισε ως «την πιό ποιητική ηθοποιό», αλλά τα σχέδια τους ναυάγησαν και οι αντίστοιχοι ρόλοι πήγαν στον Ντάστιν Χόφμαν και τη Μάρτε Κέλερ. Επίσης επρόκειτο να παίξει στις ταινίες Άγκαθα (1977) και Επάγγελμα: Ζιγκολό (1980).
Από τη δεκαετία του 80 μέχρι σήμερα
Έχοντας αποσυρθεί στην Ουαλία την δεκαετία του 80 η Κρίστι κάνει σποραδικές εμφανίσεις σε ταινίες, με πιο σημαντική ίσως την ταινία Κάψα και σκόνη του Τζέιμς Άιβορι του 1983, παρόλο που οι σκηνοθέτες ακόμα τη ζητούν. Κι αυτή τη δεκαετία απέρριψε σημαντικούς ρόλους στις ταινίες Ετυμηγορία του Σίντνεϊ Λουμέτ και Οι Κόκκινοι του Γουόρεν Μπίτι.
Η Τζούλι Κρίστι το 2006, στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο
Κάνει δυναμική επανεμφάνιση το 1996 παίζοντας τη Γερτρούδη στον Άμλετ του Κένεθ Μπράνα και το 1997 προτείνεται για Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου για τρίτη φορά, για την ταινία του Άλαν Ράντολφ Συζυγικά παραστρατήματα. Η ερμηνεία της βραβεύεται από τους κριτικούς της Νέας Υόρκης αλλά τη βραδιά των όσκαρ χάνει από την Έλεν Χαντ για το Καλύτερα δε γίνεται. Τα επόμενα χρόνια συμμετέχει σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως: Τροία, Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ κ.α. Και το 2007, όντας ηλικιωμένη πλέον, πρωταγωνιστεί μετά από επίμονες προσπάθειες της σκηνοθέτιδος Σάρα Πόλεϊ να την πείσει, στην ταινία Υστερόγραφο μιας Σχέσης, όπου ερμηνεύει μια ηλικιωμένη γυναίκα που πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Ακολουθούν διθυραμβικές κριτικές και τα βραβεία των ενώσεων κριτικών το ένα μετά το άλλο, καθώς και η Χρυσή Σφαίρα, προτείνεται για τέταρτη φορά για όσκαρ, αλλά το χάνει από τη Μαριόν Κοτιγιάρ για την ταινία Ζωή σαν Τριαντάφυλλο. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε και τον για χρόνια σύντροφό της δημοσιογράφο Ντάνκαν Κάμπελ.
Η Τζούλι Κρίστι δήλωσε ότι το Υστερόγραφο μιας Σχέσης ίσως και να είναι η τελευταία της ταινία, αποζητώντας πλέον τη γαλήνη, δουλεύοντας στη φάρμα που έχει στην Ουαλία, αλλά τελικά η τέχνη την κέρδισε, εφόσον δέχτηκε να συμμετάσχει στη σπονδυλωτή ταινία New York, I love you που προβλήθηκε το 2009.
