27 Μαΐου γιορτάζουν…

Ο Άγιος Ελλάδιος, έζησε την εποχή των σκληρών διωγμών κατά της Εκκλησίας. Η ζωή του ως λαϊκού, χαρακτηριζόταν από μεγάλη σωφροσύνη, άσκηση γι’ αυτό και εξελέγη επίσκοπος. Από τη θέση, αυτή ο Ελλάδιος, αναλώθηκε στη διακονία του ποιμνίου του. Κήρυττε, δίδασκε και με σύνεση και διάκριση, επέλυε τυχόν ανακύπτοντα προβλήματα. Η όλη του πολιτεία και διακονία κατόρθωσε να φέρει πολλούς ειδωλολάτρες στην ορθόδοξη πίστη. Η δράση του αυτή, προκάλεσε τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι τον συνέλαβαν και του πρότειναν να αρνηθεί το Χριστό για να σώσει τη ζωή του. Εξοργισμένοι από την ακλόνητη πίστη του επισκόπου τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά με τη χάρη του Θεού θεραπεύθηκε απ’ όλα. Τελικά μετά από συνεχόμενους ραβδισμούς, παρέδωσε το πνεύμα του και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Φερωνύμως ἐδέξω ὡς θεῖον ἔλαιον, ἱερουργίας τὴν χάριν, τῇ ἐπινεύσει Χριστοῦ, καὶ ἱέρευσας σοφῶς Πάτερ Ἑλλάδιε, καὶ Μαρτύρων κοινωνός, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, γενόμενος Ἱεράρχα, καθικετεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Ἑλλάδιε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ, διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὥσπερ ἐλαία ἀνεβλάστησας κατάκαρπος, ἀθλητικὴν ἱερουργὲ νέμων χρηστότητα, τοῖς τὸ ἔλεος τοῦ Λόγου προσδεχομένοις. Ἀλλ’ ὡς Μάρτυς καὶ φωστὴρ λαμπρὸς τῆς πίστεως, καθοδήγησον ἡμᾶς πρὸς γνῶσιν ἔνθεον, τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Ἑλλάδιε.

Μεγαλυνάριον
Ἔλεος Ἑλλάδιε θεϊκόν, ταῖς εὐπροσδέκτοις, μεσιτείαις πρὸς τὸν Θεόν, βλῦσον Ἱεράρχα, τοῖς πίστει εὐφημοῦσι, τῶν σῶν ἀγωνισμάτων, τὴν θείαν ἄθλησιν.

Ο Άγιος Θεράπων ήταν Ιερέας στην εκκλησία των Σάρδεων. Κατά τα παραγγέλματα του Αποστόλου Παύλου ήταν πράος, ειρηνικός, επιεικής, φιλόξενος, αφιλοχρήματος, διδακτικός, και έτρεμε μήπως από αμέλεια του χανόταν ή και στιγμιαία σκανδαλιζόταν έστω και μόνο μια ψυχή. Όταν συνελήφθη, διατάχθηκε να αρνηθεί τον Ιησού. Αυτός μίλησε στον ειδωλολάτρη άρχοντα σαν ήρωας, επιθυμώντας να βαδίσει στο μαρτύριο και όχι να τ’ αποφύγει. Ο έπαρχος Ουαλεριανός τον βασάνισε σκληρά, και τελικά τον αποκεφάλισε κοντά στον ποταμό Έρμο, όπου βρισκόταν η επισκοπή Σατάλων.

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr

Ο Όσιος Bede (Βεδέας) γεννήθηκε στη Νορθμπρία της Αγγλίας το 673 μ.Χ. Σε ηλικία επτά ετών εισήλθε στη μονή του Γιάρροου, όπου σπούδασε και παρέμεινε καθ’ όλο τον βίο του, χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί από τα όρια αυτής. Όπως εξάγεται από τα συγγράμματά του και από άλλες μαρτυρίες, ανάλωσε τον βίο του και όλη την ενεργητικότητά του στην μελέτη των Αγίων Γραφών, στην ακριβή τήρηση των Κανόνων της μοναχικής πολιτείας, τη διδασκαλία και τη συγγραφή. Οι θεολογικές του εργασίες, κυρίως ερμηνευτικές, ήσαν εμβριθείς και εξετιμώντο πολύ, αλλά ο Όσιος Βεδέας κατέστη περίφημος κυρίως ως ιστορικός. Το υπό τον τίτλο «Ιστορία της Εκκλησίας της Αγγλίας και του Αγγλικού λαού» έργο του, είναι η σπουδαιότερη πηγή για την πριν από αυτόν ιστορική περίοδο της Βρετανίας και της Εκκλησίας αυτής. Συνέθεσε, επίσης, ύμνους και άλλα ποιήματα, επιστολές, διάφορες ομιλίες και συνέθεσε το «Μικρόν Μαρτυρολόγιον» με ιστορικές σημειώσεις. Ο Όσιος Bede ήταν ο πρώτος, ο οποίος συνέγραψε στην αγγλική γλώσσα. Εκτός των προσόντων του αυτών ήταν προ πάντων άνθρωπος του Θεού, ευλαβής, ταπεινός, αγνός στην ψυχή και το σώμα. Την τελευταία ημέρα της ζωής του, όταν πλέον είχε εντελώς εξαντληθεί, ένας από τους μαθητές του, του υπενθύμισε ότι απομένει το τελευταίο κεφάλαιο του Ιωάννου προς ερμηνεία. «Γράφε, τέκνον μου», είπε ο Όσιος και άρχισε να υπαγορεύει. Όταν το κεφάλαιο τελείωσε, ο ετοιμοθάνατος αδελφός αποχαιρέτησε όλους τους μοναχούς, στους οποίους διένειμε μικρά δώρα ως ευλογία, στράφηκε προς το ναό, όπου καθημερινά προσευχόταν επί εξήντα συναπτά έτη, πρόφερε τους λόγους «Δόξα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» και παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού το 735 μ.Χ.

Ο Όσιος Θεράπων, κατά κόσμον Θεόδωρος, γεννήθηκε το 1337 μ.Χ. στην πόλη Βολοκολάμσκ από την ευσεβή οικογένεια Ποσκόχιν. Οι γονείς του τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και από την παιδική ηλικία εξεδήλωσε την κλίση και την αγάπη του προς τον μοναχικό βίο. Γι’ αυτό εκάρη μοναχός και εγκαταστάθηκε βόρεια της Λευκής Λίμνης μαζί με τον Όσιο Κύριλλο (τιμάται 9 Ιουνίου), όπου ασκήτεψε ως ερημίτης ασκούμενος στη σιωπή. Η αγιότητα του βίου του προσείλκυσε γύρω του μαθητές που οργάνωσαν ένα μοναστήρι, το οποίο αργότερα έλαβε το όνομα του Οσίου.

Το 1398 μ.Χ. ο Όσιος ανοικοδόμησε μία ξύλινη εκκλησία αφιερωμένη στο Γενέσιον της Θεοτόκου, ενώ οι μοναχοί τον βοηθούσαν στο έργο αυτό και ασχολούνταν παράλληλα με την αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων. Αργότερα, περί το 1500 μ.Χ., στον τόπο αυτό κτίσθηκε πέτρινος ναός φημισμένος για τις αγιογραφίες του, έργα του αγιογράφου Διονυσίου και των υιών του Βλαδιμήρου και Θεοδώρου. Ο Όσιος από ταπείνωση παραιτήθηκε από την θέση του ηγουμένου της μονής, εμπιστεύθηκε την πνευματική καθοδήγησή του σε έναν από τους πατέρες αυτής και επέστρεψε στον πνευματικό σύμβουλό του, Όσιο Κύριλλο. Το 1408 μ.Χ. ο πρίγκιπας Ανδρέας Δημητρίεβιτς ζήτησε από τον Όσιο Θεράποντα να ιδρύσει ένα νέο μοναστήρι στην πόλη Μοζάισκ. Εκεί, στο λόφο Λούσχο, ο Όσιος ανήγειρε τη νέα μονή και έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου από τον Μητροπολίτη Μόσχας Φώτιο (τιμάται 2 Ιουλίου και 27 Μαΐου). Εδώ ο Όσιος ασκήτεψε για δέκα οκτώ χρόνια και κοιμήθηκε με ειρήνη το 1426 μ.Χ. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο βόρειο κλίτος του ναού του Γενεσίου της Θεοτόκου και βρέθηκε το 1514 μ.Χ.

Η εύρεσις και μετακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου Ιωνά (τιμάται 31 Μαρτίου και 15 Ιουνίου), έγινε στις 17 Μαΐου του 1472 μ.Χ., κατά την διάρκεια της ανέγερσης του νέου ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο.

Η εύρεσις και μετακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου Φωτίου (τιμάται 2 Ιουλίου), έγινε στις 17 Μαΐου του 1472 μ.Χ., κατά την διάρκεια της ανέγερσης του νέου ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο.

Η εύρεσις και μετακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου Κυπριανού (τιμάται 16 Σεπτεμβρίου), έγινε στις 17 Μαΐου του 1472 μ.Χ., κατά την διάρκεια της ανέγερσης του νέου ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο.

Ο Άγιος Μάρτυς Ιούλιος μαρτύρησε επί αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (285 – 305 μ.Χ.). Επειδή ήταν Χριστιανός, συνελήφθη το 297 μ.Χ. στο Δορύστολο, επαρχία της Κάτω Μοισίας και οδηγήθηκε ενώπιον του επάρχου Μαξίμου, ο οποίος τον προέτρεψε να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα, για να ζήσει. Ο στρατιώτης Ιουλιανός όμως με πνευματική ανδρεία ομολόγησε το Όνομα του Θεού ενώπιον των ειδωλολατρών. Τότε ο άρχοντας έδωσε εντολή να θανατωθεί διά ξίφους. Όταν έφεραν τον Άγιο στον τόπο της καταδίκης του, τον αποχαιρέτισαν όλοι. Κάποιος Χριστιανός, που ονομαζόταν Ησύχιος, τον παρακάλεσε να τον ενθυμείται στις προσευχές του μαζί με τους Μάρτυρες Πασικράτη και Βαλεντίωνα, που είχαν πεθάνει μαρτυρικά (τιμούνται 24 Απριλίου). Στην συνέχεια ο δήμιος εκτέλεσε την εντολή και αποκεφάλισε τον Άγιο. Έτσι ο Άγιος Ιουλιανός εισήλθε στη χαρά του Κυρίου αυτού και έλαβε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας.

Ο Όσιος Βασίλειος έζησε τον 11ο αιώνα μ.Χ. στη Γεωργία και ήταν υιός του βασιλέως Μπαγράτ Γ’. Κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ο Όσιος Μιχαήλ Παρεκχέλι έζησε και ασκήτεψε κατά τον 13ο και 14ο αιώνα μ.Χ. στη Γεωργία. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

Ο Άγιος Φίλιππος έζησε τον 15ο αιώνα μ.Χ. και ήταν από το 1455 μ.Χ. Επίσκοπος Σουζδαλίας. Επελέγη από τον Μητροπολίτη Μόσχας Θεόγνωστο και τον μεγάλο πρίγκιπα Ιβάν Γ’ Βασίλιεβιτς (1462 – 1505 μ.Χ.), Μητροπολίτης Μόσχας το 1464 μ.Χ. Ο νέος Μητροπολίτης άρχισε αμέσως το θεοφιλές έργο του και ξεκίνησε την ανέγερση του καθεδρικού ναού του Ουσπένσκι. Φρόντισε με επιμέλεια για την εκπαίδευση των κληρικών και την καλλιέργεια ιερατικού ήθους σε αυτούς. Ασθένησε στις 4 Απριλίου 1473 μ.Χ. και κοιμήθηκε με ειρήνη. Μετά την κοίμησή του αποκαλύφθηκε ο ασκητικός του βίος, αφού φορούσε επάνω του για άσκηση βαριές αλυσίδες.

Ο Όσιος Λάζαρος γεννήθηκε το 1733 μ.Χ. από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς και μεγάλωσε στην πόλη Όποτσα κοντά στην περιοχή του Πσκώφ. Έγινε μοναχός στη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Λαύρας του Πσκώφ και ανέλαβε το 1800 μ.Χ. καθήκοντα οικονόμου της μονής. Διακρίθηκε για την ευσέβεια και τον ασκητικό του βίο και κοιμήθηκε με ειρήνη το 1824 μ.Χ.

Ο Όσιος Ματθαίος του Ζαράνσκιυ, κατά κόσμον Μητροφάνης Κούζμικ Σβέκωφ, γεννήθηκε, το 1861 μ.Χ., στην πόλη Βγιάτκα. Ο πατέρας του ήταν υποδηματοποιός και ο Όσιος στη νεαρή ηλικία του, ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το 1891 μ.Χ., ο Μητροφάνης κείρεται μοναχός στη μονή του Αγίου Αλεξάνδρου και λαμβάνει το όνομα Ματθαίος. Εδώ ασκείται στην υπακοή και διδάσκεται την αδιάλειπτη προσευχή. Ο Άγιος Θεός του δωρίζει το χάρισμα της θαυματουργίας και το πρόσωπο του Οσίου γίνεται πνευματικό καταφύγιο και παρηγοριά για τον λαό του Θεού. Έτσι, αφού έζησε θεοφιλώς, ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη το 1927 μ.Χ.