ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
Κι αν η μεγάλη καστρόπορτα έπεσε
από τη δύναμη την αβάσταχτη του κριού
κι η πόλη εάλω,
πομπές θριάμβων ματαίως
ας μην σχεδιάσουν οι βάρβαροι
και κατά πως αρέσκονται,
καταστροφές μνημείων και ιερών.
Ανθρώπινα ράκη κι ικέτες εδώ δεν θα βρουν.
Γιατί το κάστρο μόνος ήδη πυρπόλησα,
αφού πρώτα μετέλαβα των αχράντων.
Εγκαίρως, όπως ταιριάζει ακριβώς,
τα όνειρα λεύτερα κάηκαν μέσα στο κάστρο τους.
Ολοκαύτωμα,
καπνός αναθρώσκων κι έρπουσα στάχτη,
οπτασίες κι ουράνια σχήματα
και βροχή ζωογόνα,
νοήματα αδούλωτα μέσα στον άνεμο
να σπέρνουν θύελλες στον ύπνο των ποιητών.
Και γύρη φαιά
να γονιμοποιεί τη γη βαθιά
ως τα κρυφά υπόγεια ρεύματα,
να θρέφει τις ρίζες,
το πούθε και το πού των ανθρώπων.
Η πόλη εάλω,
έρημες πια οι παλιές πολεμίστρες.
Καπνός και στάχτη
είναι των ονείρων το λίκνο
και ύστατο πάντοτε καταφύγιο.
Άνεμος τώρα κι υπόγεια ρεύματα,
ταξίδι άχρονο.
Οιωνοί άριστοι!
