ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
Σσσσ….σώπασε τώρα κι άκου
Σσσσ….σώπασε τώρα κι άκου
το θρόισμα των διαττόντων
καθώς κατακρημνίζονται φλεγόμενοι στον ουράνιο θόλο,
τον ανασασμό της θάλασσας
που απόκαμε και εκοιμήθη
σε ενός ναυτίλου μέσα τ ‘ αδειανό κοχύλι.
Σώπασε κι αφουγκράσου τώρα
του κορμιού σου την παλλόμενη σιωπή,
των άδηλων ονείρων τον ψίθυρο,
διωγμένων κι αφανισμένων
στο άνυδρο τούτο παρόν,
από την προσμονή και την άρνηση.
Αφουγκράσου σαν τον τυφλό Τειρεσία
μες στης ψυχής σου τα τρίσβαθα
κι αποκάλυψε τους οιωνούς των ονείρων σου,
εκεί που μήτε εσύ
παρά μόνο απόκρυφα όνειρα
μπορούν ανεπαίσθητα να φωλιάζουν.
Τώρα ας φωτιστούν οι σκιές
και εκεί μακριά στον ορίζοντα,
μέσα από το θάμπος τ’ ουρανού
και από την αχλή της θάλασσας,
ας αναδυθούν επιτέλους τα όνειρα
σαν την ανατολή,
σαν τον αντικατοπτρισμό μιας νιότης αγέραστης,
που φτερουγίζει ψηλά πιο πάνω από το μπόι μας
και μας καλεί αδιάκοπα να σκίσουμε κάθετα
την αχάραγη γραμμή του ορίζοντα
που μας χωρίζει
από το παιδί που είμαστε κάποτε,
από το δίκιο που περίσσεψε από των ανθρώπων τους νόμους,
από την λευτεριά που στάλαξε αργά σαν δάκρυ
έξω από το σφουγγάρι της πεθυμιάς.
Μιας άλλης νιότης που μας καλεί
εκεί όπου η αγάπη δεν έχει όρους
κι ο έρωτας μένει άφθαρτος και αξόδευτος
να κάνει το όνειρο ζωή.
