Ο Μανώλης Γιαλουράκης (1921–1987) ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος και κριτικός.
Γεννήθηκε το 1921 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου έζησε μέχρι το 1965, όντας γόνος οικογένειας κρητικής καταγωγής. Εκεί εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος στις εφημερίδες Εφημερίς και Ταχυδρόμος, στις οποίες έγραφε κριτικές βιβλίων αλλά και για φιλολογικά θέματα. Το 1966 μετακόμισε στην Αθήνα όπου άρχισε να εργάζεται σε εκδοτικούς οίκους, ενώ υπήρξε συντάκτης της Νέας Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας και της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Υπήρξε μέλος αλλά και αντιπρόεδρος το 1965 της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Πέθανε στην Αθήνα στις 7 Μαρτίου 1987. Στη Βουλισμένη Λασιθίου, τόπο καταγωγής του, η τοπική βιβλιοθήκη έχει λάβει το όνομά του.
Συγγραφικό έργο
Δημοσίευσε τα πρώτα του έργα στα περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα και Δρήρος. Παράλληλα εξέδωσε και το μαθητικό περιοδικό Μαθητικός Κάλαμος. Στα έργα του περιλαμβάνονται μυθιστορήματα, δοκίμια και εντυπώσεις από ταξίδια. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον Ελληνισμό της Αιγύπτου καθώς και με μεταφράσεις λογοτεχνικών κειμένων, μεταφράζοντας μεταξύ άλλων έργα των Σταντάλ, Βολταίρου, Φλωμπέρ, Πιραντέλο και Μωρουά. Το 1961, το έργο του για τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις από την Κρήτη έλαβε το Κρατικό Βραβείο ταξιδιωτικής πεζογραφίας. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται τα εξής:
- Δρόμοι του Νότου, 1950
- Παρίσι, 1956
- Κάιρο, 1957
- Πέτρος Μάγνης, 1957
- Πέτρες και χώματα, 1957
- Ο Καβάφης του κεφαλαίου Τ, 1959
- Σινά, 1960
- Κρήτη, 1960
- Ιστορία των ελληνικών γραμμάτων στην Αίγυπτο, 1962
- Αλεξάνδρεια, 1963
- Καζαντζάκης, 1964
- Η μεγάλη απόφαση, 1966
- Η Αίγυπτος των Ελλήνων, 1967
- Η Αλεξάνδρεια του Καβάφη, 1974
