-
- Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
«Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων…»
( Μανόλης Αναγνωστάκη)
Και μόνον η ποίηση κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ελεύθεροι και να καταγγέλλουν δίχως φόβο την αδικία και την καταπίεση, που υφίστανται.
Στην πραγματική ζωή όμως, τι γίνεται;
Για παράδειγμα, όταν χιλιάδες συνάνθρωποί μας διαδήλωναν στις 16 Μαρτίου την οργή τους για την τραγωδία στα Τέμπη βγήκαν τα ΜΑΤ να τους τσακίσουν και να διαλύσουν την ειρηνική πορεία τους χρησιμοποιώντας και μέσα επικίνδυνα για τη ζωή των συγκεντρωμένων.
Αυτό συνέβη μετά το τέλος του μεγάλου απεργιακού συλλαλητηρίου, όπου Γερανός της αστυνομίας στην οδό Ακαδημίας έκανε τρελή πορεία αδιαφορώντας για τον κόσμο που υπήρχε στο δρόμο.
Οι διαδηλωτές προσπάθησαν να του κλείσουν το δρόμο με κάδους σκουπιδιών, στους οποίους το όχημα της αστυνομίας έπεσε με δύναμη πάνω τους. Μάλιστα ,όπως φαίνεται στα καρέ του βίντεο, διαδηλωτής έπεσε στο οδόστρωμα, αλλά ευτυχώς τραυματίστηκε ελαφρά.
Απορίας άξια είναι η αντίδραση του Γ.Γ των Ειδικών Φρουρών Στράτου Μαυροειδάκου, που απάντησε ότι ο οδηγός του γερανού «ενήργησε εντελώς επαγγελματικά» και δεν είδε «κάτι παράνομο ή περίεργο» στην πορεία του.
Άραγε «Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»», όπως αναρωτιέται ο Κώστας Βάρναλης.
Οι στίχοι του τα λένε όλα:
«Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο…»
