Les Demoiselles d’Avignon by Pablo Picasso
ΜΑΡΙΑ ΑΝΘΗ*
Έχει καθιερωθεί η 8 Μάρτη «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», μια ημέρα μνήμης των αγώνων της για ίση μεταχείριση, για ίσα δικαιώματα με το ισχυρό φύλο. Ζήτησε καλύτερες συνθήκες ζωής και αλληλοσεβασμό η γυναίκα, και κατέβηκε στους δρόμους το 1857 όταν ράφτρες και υφάντρες της Νέας Υόρκης απαίτησαν τη μείωση της εργασίας από 16 σε 10 ώρες. Η εξέγερση τότε πνίγηκε στο αίμα. Αργότερα η γυναίκα ξανά κατέβηκε στους δρόμους, για το δικαίωμα ψήφου. Και πάλι συνάντησε μεγάλες αντιστάσεις και βίαιη επίθεση, κυνηγήθηκε αλλά δεν το έβαλε κάτω. Και οι αγώνες τις γυναίκας είναι ατελείωτοι συνεχίζονται μέχρι σήμερα, διότι ενώ πολλοί αγώνες της δικαιώθηκαν στην πράξη όμως φαίνεται πως λίγα έχουν αλλάξει, πολλά έμειναν στα χαρτιά.
Θα έλεγε κανείς στις μέρες μας, ότι χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο από όλους τους λαούς για τη βελτίωση της ζωής της γυναίκας στον πλανήτη. Πάνω από όλα μια γυναίκα που φέρνει ζωή στο κόσμο θέλει σεβασμό και αλληλεγγύη. Δεν είναι μόνο οι ίσες ευκαιρίες και τα δικαιώματα και για τα δύο φύλα είναι κι άλλα θέματα πολλά. Έχουμε μπει όμως σε ένα δρόμο στη Δύση κι αυτό είναι σημαντικό!
Στις χώρες της Ανατολής η κατάσταση είναι κάτι χειρότερη ακόμη κι από πρωτόγονη. Η βία και οι παραδόσεις στον τρίτο κόσμο λόγω θρησκειών και κουλτούρας, δείχνουν την άλλη όψη του νομίσματος. Σε πολλά κράτη όπως Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ινδία ακόμη και Σουδάν, Κογκό, Λατινική Αμερική, δεν λαμβάνεται υπόψη η κακοποίηση μιας γυναίκας είτε εκτός, είτε εντός οικογενείας. Κι αυτό διότι υπάρχουν νομικά κενά. Απλώς επειδή είναι γυναίκα, ένα αδύναμο πλάσμα και κατώτερο όν, μια παράδοση υποταγής. Ανύπαρκτη είναι η πολιτική για τα δικαιώματα της γυναίκας. Οι θεμελιώδεις ελευθερίες του ατόμου είναι άγνωστες. Η μόρφωση και η ελευθερία στην επιλογή συζύγου, είναι κάτι άγνωστο. Στον τρίτο κόσμο δεν έχουν πρόσβαση οι γυναίκες σε ιατρική περίθαλψη, είναι υποταγμένα όντα στην υπηρεσία του άνδρα και ζουν χωρίς δικαιώματα μένουν στο σπίτι και επομένως στην απομόνωση. Πόσο μάλλον για τα δικαιώματα στην εργασία και μια σειρά από νομοθετήματα ούτε λόγος δε γίνεται, είναι προβλήματα μιας νοσηρής κοινωνίας που ακόμη εκκρεμούν.
Για να φύγουμε όμως από αυτή τη μικρή αναφορά που κάναμε για τις υπανάπτυκτες χώρες, σε εμάς εδώ τις αναπτυγμένες και σε άλλες που βρίσκονται υπό ανάπτυξη τα πράγματα όπως προαναφέραμε δεν είναι καλύτερα. Το πρόβλημα περί δικαιωμάτων και ελευθεριών της γυναίκας είναι υπαρκτό και θέλει πολλή προσπάθεια να αλλάξει αυτό το ζοφερό τοπίο, η απογοητευτική πραγματικότητα.
Αρκεί και μόνο να υπενθυμίσουμε ότι το 2017 ξέσπασε μια κοινωνική κατακραυγή, από τις αμέτρητες κεκαλυμμένες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης στην Αμερικανική βιομηχανία του θεάματος. Όλο αυτό το θέμα έδειξε τη συγκάλυψη και την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία θέλει να λέγεται πολιτισμένη και έχει νομοθετήσει την ισότητα, όπως και άλλα δικαιώματα για τη ζωή της γυναίκας σήμερα. Το κίνημα me too είναι μόνο το ελάχιστο που βγήκε στα Μέσα ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν.
Η γυναίκα βάλλεται από παντού και πρέπει αυτή η κοινωνία να ευαισθητοποιηθεί κάποτε περισσότερο. Δεν φθάνει μόνο όλα όσα αλλάξαμε ή προτείναμε, χρειάζονται κι άλλα. Για τον απλούστατο λόγο, επειδή μια γυναίκα φέρνει ζωή στον κόσμο, μια ολόκληρη κοινωνία μεγαλώνει χάρη σε εκείνη και αυτοί, είναι οι αυριανοί άνθρωποι που θα προχωρήσουν την ανθρωπότητα μπροστά. Χρωστάμε πολλά ως κοινωνία στη γυναίκα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι όλοι μας, ακόμη κι αυτοί που αντιστέκονται σε τούτα τα γραφόμενα, τραφήκαμε από έναν μαστό.
Γι’ αυτό ως κοινωνίες είναι ανάγκη να αναθεωρήσουμε, δεν θα φθάσουμε σε κανέναν ανώτερο πολιτισμό αν δεν διορθώσουμε ως ανθρωπότητα τα αδιόρθωτα και αυτό είναι το θέμα της μεταχείρισης της γυναίκας παγκοσμίως. Πώς τη βλέπουμε, πώς την αφουγκραζόμαστε. Χρειαζόμαστε ως ανθρωπότητα ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα έχει το κύριο λόγο το γυναικείο φύλο. Κάναμε λάθος απέναντί της, ας το παραδεχθούμε.
Σεβασμός στη γυναίκα
Αναμφισβήτητα το πρόσωπο της κοινωνίας είναι εχθρικό προς τη γυναίκα, Τούτο σημαίνει έλλειψη αντίληψης του τι είναι η γυναίκα σήμερα και ποια είναι ανάγκη να είναι η θέση της.
Είναι ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα παγκοσμίως που είναι ανάγκη να επιλυθεί με βούληση και εργασία μέσα από οργανισμούς και νομοθεσίες που στη συνέχεια οι διάφοροι λαοί θα ενστερνιστούν. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας. Στην Ευρώπη το Καναδά την Αμερική γίνονται κάποια βήματα έστω κι αργά.
Στη Βραζιλία γίνονται αγώνες για τα δικαιώματα της γυναίκας όσο πουθενά, στον Αραβικό κόσμο και κατ’ επέκταση το Μουσουλμανικό, μιλιά δεν ακούγεται για ριζικές αλλαγές όπου είναι ανάγκη εκεί να θεσπιστούν. Γνωρίζουμε πως όλα όσα γίνονται και διαδραματίζονται εκεί είναι τραγικά. Το ίδιο και στην Αφρική και σε ολόκληρη την Ασία. Η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο ή καλύτερα εμπόρευμα.
Τέτοια προσβολή του ατόμου, δεν γίνεται πουθενά αλλού όπως π.χ στη Σαουδική Αραβία και γενικότερα στην Ασία που οι γυναίκες υποχρεώνονται να φοράνε τη μπούργκα, ούτε να αναπνεύσεις δεν μπορείς ούτε τον ήλιο να δεις όπως εξάλλου συμβαίνει και στο Ιράν και αλλού. Γι’ αυτό Χρειάζονται παγκόσμιες μεταρρυθμίσεις και νόμοι που θα εξυψώνουν λιγάκι τον άνθρωπο. Έστω κι αυτό αν γίνει, θα είναι μια μεγάλη πρόοδος μια νέα αρχή.
Καμία θρησκεία δεν πρέπει να πρεσβεύει ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων κανένα έθιμο, καμία κουλτούρα διότι είναι καθαρό έγκλημα. Κανένας λαός δεν πρέπει να ορίζει νόμους με βάση το φύλο πουθενά. Καμία νομοθεσία όσον αφορά τις μισθοδοσίες και την εργασία δεν πρέπει να ορίζεται με βάση το φύλο.
Και αναρωτιέται κανείς πώς γίναμε έτσι… ναι, όλοι φταίνε και πρώτες οι αναχρονιστικές θρησκείες ύστερα τα καπιταλιστικά καθεστώτα της Δύσης που βασίζονται στην εκμετάλλευση των τρίτων χωρών από πρώτες ύλες, καθώς η δύση δεν διαθέτει. Το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες, βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο
Είναι ό,τι πιο «αισχρό» υπάρχει, το φαινόμενο παρατηρείται στους ανεπτυγμένους λαούς πάρα πολύ, αλλά κανείς ποτέ δεν θα θίξει το πρόβλημα γιατί θα αναγκαστούν να αλλάξουν και οι πολιτικές ιδεολογίες επειδή ακριβώς όλα έχουν άξονα το οικονομικό. Εκεί ακριβώς η γυναίκα εμφανίζεται ως η πιο ευάλωτη, η πιο ακάλυπτη και απροστάτευτη.
Όλα και όλες οι συμπεριφορές μέσα στην κοινωνία αν το καλοεξετάσουμε, θα δούμε ότι έχουν ως υπόστρωμα τον οικονομικό άξονα. Κι ας μη θέλουμε να το παραδεχθούμε…
Είναι μια μέρα επανάστασης η 8η Μαρτίου. Ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και της Διεθνoύς Ειρήνης. Η ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών κατοχυρώνεται στο άρθρο 23 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Πρόκειται για μη διαπραγματεύσιμο δικαίωμα, για έναν από τους θεμελιώδεις πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομήσαμε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το χαρακτηριστικό της κοινωνικής ανισότητας, είναι ο αποκλεισμός όταν εκλείψει για τη γυναίκα, τότε οι κοινωνίες θα ευημερούν. Αν μια γυναίκα είναι ευάλωτη, θα είναι και το παιδί της. Αν μια γυναίκα έχει πέσει θύμα θα επηρεάσει και το παιδί, καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει με τη γυναίκα υποβιβασμένη.
Να γιατί η ισότητα και τα δικαιώματα της γυναίκας είναι υψίστης σημασίας, όχι μόνο τυπικά στα χαρτιά και στις καλένδες αλλά και ουσιαστικά, να γίνει πράξη στην καθημερινότητά μας. Μια πράξη η οποία με μια σειρά από πολιτικές να αποβάλει τα κοινωνικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά και ηθικά στερεότυπα. Είναι απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε, να δούμε το ρόλο της γυναίκας, τη θέση της γυναίκας, την ιστορία της γυναίκας αλλιώς.
___________________________
*ΜΑΡΙΑ ΑΝΘΗ
Η Μαρία Σ. Άνθη γεννήθηκε στη Βόννη της Γερμανίας. Διδάχθηκε τα Ελληνικά και τα Γερμανικά στα σχολεία του Hagen και του Gevelsberg, στο κρατίδιο της Δυτικής Ρηνανίας. Είναι δημοσιογράφος και Μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Ελλάδος (Ε.Σ.Η.Ε.Α). Είναι απόφοιτη του Εργαστηρίου Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και της Σχολής ΝΕΛΕ. Επιπλέον – Φοίτηση στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών. Διδάσκει εμπορική επικοινωνία και Δημοσιογραφία. Βιβλία: Η κόρη της Κίρκης (2019), Ως δια μαγείας… και κατά γράμμα (2019), Απωστικές δυνάμεις ιπτάμενων δίσκων (2018), Λουίζα και Αντώνιος (2016), Ο αιθέρας Θεός (2015), Η ζωή ξανά (2014), Η επανάληψη… το άνοιγμα των πυλών (2013).
