«Οι γυναίκες είναι υπέροχα πλάσματα γιατί ακόμα και για τον πιο άχρηστο άντρα πάνω στη γη, υπάρχει κάπου μια γυναίκα στον κόσμο που τον αγαπά». (Αγνώστου)
ΣΟΦΙΑ ΣΤΕΚΟΥΛΕΑ*
Ανάψτε όλα τα φώτα στις πλατείες του κόσμου, παιάνες να ηχήσουν απ’ άκρη σ’ άκρη, άνθη πολύχρωμα να στολίσουν τα παρτέρια, δώστε δώρα στις γυναίκες δίπλα σας, χαρίστε τους χαμόγελα, ετοιμάστε λόγους να εκφωνήσουμε για να τις τιμήσουμε, ξημέρωσε 8 του Μάρτη, είναι η Ημέρα τους, έχουμε γιορτή.
Στην Ουκρανία οι γυναίκες δεν γιορτάζουν, τα φώτα σβήνουν, οι σειρήνες ηχούν, τα όπλα κροταλίζουν, οι βόμβες εκρήγνυνται, τα άνθη στα παρτέρια ποδοπατούνται, τα χαμόγελα παγώνουν στα καταφύγια, τα χείλη σφραγίζουν πνίγοντας κραυγές, οι δρόμοι γεμίζουν στρατιώτες, στα σύνορα γυναικόπαιδα και οι γυναίκες εκείνες που δεν πήραν τον δρόμο της φυγής στοιβάζονται αγκαλιά με τα παιδιά τους σε ανήλια υπόγεια. Οι μάνες ράβουν στο εσωτερικό του μπουφάν των παιδιών τους τα στοιχεία τους σε περίπτωση που χαθούν στο δρόμο της προσφυγιάς. Ο κόσμος… βουβαίνεται.
Ο πόλεμος αντρική υπόθεση. Η επιβίωση ανέκαθεν γυναικεία. Αλλιώς την μετράμε την ζωή. Είναι η φύση που μας επιβάλλει να σωθούμε για να σώσουμε το… αδύναμο. Αδύναμες κι εμείς λογιζόμαστε από κάποιους μιας και η μνήμη έχει κοντά ποδάρια. Η μνήμη είναι φως τούτες τις σκοτεινές μέρες για να μην μας τσακίσει η λέξη «πόλεμος» που δεν την χωρά το μυαλό μας, αρνείται το ό,τι ακολουθεί. Τις μέρες της «ειρήνης» χαρισμένα μοιάζουν όλα.
Στις «γιαγιάδες μας» οφείλουμε από το πιο ύψιστο δικαίωμα στην παιδεία, έως το πιο απλό, να είμαστε κοντοκουρεμένες και παντελονάτες. Εκείνες σε κάθε… πόλεμο μάς έσφιγγαν στην αγκαλιά τους και μάς προστάτευαν. Διέσχισαν βουνά, πεζές, φορτωμένες για να προμηθεύσουν τους στρατιώτες. Δούλεψαν στην θέση των αντρών στα εργοστάσια για να μην διακοπή η παραγωγή και πάψει ο ανεφοδιασμός κι όταν επέστρεψαν εκείνοι, νικητές ή νικημένοι, τις «πέταξαν» ως άχρηστες. Ο πόλεμος και ο θάνατος τις δίδαξε ότι μπορούν και διεκδίκησαν το ό,τι αξίζουν.
Ήταν οι «γιαγιάδες μας» που χύνοντας ιδρώτα στα χωράφια ή στα εργοστάσια, είδαν ότι είναι το ίδιο κοπιαστικός με εκείνον των αντρών. Ιδρώτας που πληρώνονταν παραπάνω από τον δικό τους και το είπαν. Φωνές σκόρπιες στην αρχή, που γρήγορα ενώθηκαν. Μια η φωνή τους υψώθηκε απαιτώντας δικαίωμα… Έφτιαξαν τείχος η μια πλάι στην άλλη και πλημμύρισαν δρόμους και πλατείες. Ένα τα κορμιά τους αλυσοδέθηκαν σε κάγκελα και στύλους, πορεύτηκαν σε διαδηλώσεις ανά τον κόσμο. Ξέχωρα όμως συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, εξευτελίστηκαν και πέθαναν διεκδικώντας για… μένα. Ο αγώνας τους προσωπική μου/μας υπόθεση.
Τίποτα δεν τους χαρίστηκε (περιουσία, άποψη, εκπαίδευση, εργασία, επιστήμη, πολιτική, ενδυμασία, εμφάνιση), τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας δόθηκε αφιλοκερδώς. Οι «κρατούντες» που για χρόνια μας χλεύαζαν και μας υποτιμούσαν ως «συναισθηματικά ασταθής», όταν κατάλαβαν ότι δεν θα ξεμπλέξουν εύκολα από εμάς, τα ζύγισαν και διαπίστωσαν ότι ήμασταν νέα «πηγή» φτηνής εργατικής δύναμης και επιφανειακής εκλογικής πελατείας. Ακόμη και σήμερα, στην πολιτική και όχι μόνο, πολλάκις η συμμετοχή μας επιβάλλεται ως «politically correct» κι όχι ουσιαστικά.
Πιο ειλικρινής απ’ όλες τούτη η θλιμμένη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Δεν χρειάζεται κανείς να στρέψει το βλέμμα του μακριά από το λυκόφως της καθημερινότητας μας και να υποκριθεί ότι γιορτάζουμε. Δεν θα σωπάσει ο θρήνος μας για τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, γνωρίζοντας ότι κάθε νεκρός στρατιώτης μαυροφορεί μια μάνα, μια αδελφή, μια σύζυγο και ορφανεύει παιδιά.
Δεν θα σωπάσουν ούτε οι φωνές των δολοφονημένων γυναικών (50 γυναίκες κάθε εβδομάδα στην Ευρώπη, 17 γυναικοκτονίες στην χώρα μας) από τους συντρόφους τους.
Δεν θα σωπάσουν ούτε οι φωνές των γυναικών που βιάστηκαν, που χτυπήθηκαν, τρομοκρατήθηκαν, εξευτελίστηκαν είτε πίσω από κλειστές πόρτες, είτε διαδικτυακά.
Σε καιρό ειρήνης μετράγαμε νεκρές γυναίκες από το χέρι αντρών που «ορκίζονταν» ότι τις αγαπούσαν.
Πριν μόλις λίγες μέρες, πριν τις μέρες του πολέμου, «γνωρίσαμε» δυο γυναίκες της τρίτης ηλικίας που η μία ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στα Ιωάννινα από τον κατά 10 χρόνια μικρότερο σύζυγό της και η άλλη, χήρα, διασύρθηκε γιατί έκλεψε από το σούπερ μάρκετ τρόφιμα. Κανείς δεν νοιάστηκε πως ζούσαν, μέχρι που ήταν πολύ αργά. Επήλθε το τέλος της ζωής για την μια και το τέλος της υπόληψης για την άλλη.
Και όποιος εκπλήσσεται, καλωσήρθε στα… Ιλίσια πεδία μας.
Όσο και αν αντιπαθώ τους αριθμούς, αυτοί εξακολουθούν να λένε την αλήθεια. Η οικονομική κρίση «χτύπησε» αλύπητα τις γυναίκες: 47 εκατομμύρια περισσότερες γυναίκες στον κόσμο ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 30% των γυναικών βρίσκεται σε θέσεις υποαπασχόλησης και άτυπης οικονομίας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική προστασία και άλλα θεμελιώδη οφέλη.
Ο Covib 19 τις εξέθεσε (76%) σε κίνδυνο, αφού 49 εκατομμύρια γυναίκες εργάζονται στον τομέα της περίθαλψης.
Ο πόλεμος υπολογίζεται ότι θα οδηγήσει στην προσφυγιά πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπους στην πλειοψηφία τους γυναίκες με παιδιά.
Και όσοι μιλάμε για ισότητα των φύλων, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε ότι η χώρα μας έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο στην Ευρώπη που ανέρχεται στο 52,2%.
Η κοινωνία δεν είναι απρόσωπη, δεν είναι εσείς και εμείς. Είναι… ΟΛΟΙ εμείς.
Οι γυναίκες, άνθρωποι γένους θηλυκού, αποδεχόμαστε την διαφορετικότητά μας, αποδεχόμενες πρωτίστως την διαφορετικότητα των άλλων γύρω μας και ζητάμε να μην χαρακτηριζόμαστε από το φύλο μας αλλά από τις ικανότητές μας, με ισοτιμία και ισονομία.
Άλλωστε και η Ειρήνη είναι γένους θηλυκού ας της δώσουμε την θέση της.
****
8 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας
Στη Νέα Υόρκη, στις 28 Φεβρουαρίου του 1909 πραγματοποιήθηκε η πρώτη “Ημέρα της Γυναίκας” ως ημέρα μνήμης της διαμαρτυρίας των εργατριών ενδυμάτων της 8η Μαρτίου του 1857.
Στη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών στη Κοπεγχάγη της Δανίας, στις 19 Αυγούστου του 1910 προτάθηκε να καθιερωθεί μία «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Συμφώνησαν 100 γυναίκες από 17 χώρες προκειμένου να προωθήσουν την ιδέα των ίσων δικαιωμάτων.
Στις 19 Μαρτίου του 1911, πάνω από ένα εκατομμύριο γυναίκες ξεχύθηκαν, στις πρωτεύουσες της σημερινής Ευρώπης (Δανία, Γερμανία, Ελβετία, Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, Παρίσι) με αίτημα να τους δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και της κατοχής δημοσίων αξιωμάτων, σηματοδοτώντας έτσι την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Στις 8 Μαρτίου του 1914 οι Γερμανίδες αφιέρωσαν την Ημέρα της γυναίκας στο δικαίωμα τους να ψηφίζουν, στο πλευρό τους την ίδια στιγμή και οι Αγγλίδες πραγματοποιώντας πορεία στο Λονδίνο από το Μπόου μέχρι την πλατεία Τραφάλγκαρ.
Και η 8 Μάρτη πλέον αποτελεί σημείο εκκίνησης αγώνων των γυναικών ανά τον κόσμο.
Το 1917 κατέκλυσαν οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας την πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Πετρούπολη, ζητώντας “Ψωμί και Ειρήνη”. Η απεργία τους ήταν η αρχή της ρωσικής επανάστασης. Επτά ημέρες αργότερα, ο αυτοκράτορας της Ρωσίας, ο Νικόλαος Β΄ παραιτήθηκε. Ο Λέων Τρότσκι έγραψε: “Η 23η Φεβρουαρίου (8 Μαρτίου Γρηγοριανό ημερολόγιο), «Ημέρα της Γυναίκας», δεν φανταζόμασταν ότι θα κήρυττε την έναρξη της επανάστασης».
Το 1922 εορτάστηκε στην Κίνα.
Το 1936 πραγματοποιήθηκε πορεία γυναικών στη Μαδρίτη την παραμονή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.
Το 1975 εορτάστηκε στα Ηνωμένα Έθνη.
Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.
Στις 4 Μαρτίου το 2007, η διαδήλωση των γυναικών στην Τεχεράνη αντιμετωπίστηκε με βία. Η αστυνομία συνέλαβε δεκάδες γυναίκες και τις αποφυλάκισε μετά από αρκετές ημέρες απομόνωσης και ανάκρισης.
___________________________
*Σοφία Στεκουλέα
Η Σοφία Στεκουλέα γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε σε σχολή δημοσιογραφίας, ενώ κατά τη διάρκεια της φοίτησης εργαζόταν σε γραφείο φωτορεπορτάζ. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε σε καθημερινές εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, ενώ είχε συνεργασία με ραδιοφωνικούς σταθμούς και εβδομαδιαία περιοδικά. Το 1997 εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία. Τον Δεκέμβριο του 2005 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο “Η γύμνια της γιούκας” από τον εκδοτικό οίκο Ελληνικά Γράμματα. Επτά χρόνια μετά, το 2012, επανήλθε με το μυθιστόρημα “Μια πεταλούδα στην Πανεπιστημίου” από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα. Το 2016 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Δυάς το πρώτο της παραμύθι “Έχω τις λέξεις σου”, η εικονογράφηση του οποίου έγινε από μαθητές δημοτικού. Το 2017 επέστρεψε στο μυθιστόρημα με τους “Αποδότες” στην Λευκή Σελίδα. Είναι σύζυγος και μητέρα δύο αγοριών.Η Σοφία Στεκουλέα γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε σε σχολή δημοσιογραφίας, ενώ κατά τη διάρκεια της φοίτησης εργαζόταν σε γραφείο φωτορεπορτάζ. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε σε καθημερινές εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, ενώ είχε συνεργασία με ραδιοφωνικούς σταθμούς και εβδομαδιαία περιοδικά. Το 1997 εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία. Τον Δεκέμβριο του 2005 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο “Η γύμνια της γιούκας” από τον εκδοτικό οίκο Ελληνικά Γράμματα. Επτά χρόνια μετά, το 2012, επανήλθε με το μυθιστόρημα “Μια πεταλούδα στην Πανεπιστημίου” από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα. Το 2016 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Δυάς το πρώτο της παραμύθι “Έχω τις λέξεις σου”, η εικονογράφηση του οποίου έγινε από μαθητές δημοτικού. Το 2017 επέστρεψε στο μυθιστόρημα με τους “Αποδότες” στην Λευκή Σελίδα. Είναι σύζυγος και μητέρα δύο αγοριών.
