Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Η Φωνή μας… η Φωνή της

Άντρες, πλούσιοι ή φτωχοί, μορφωμένοι ή αγράμματοι, βάλτε ένα φρένο στην τοξική αρρενωπότητά σας και θάψτε τον «μάγκα» που κρύβετε μέσα σας. Σταματήστε να χτυπάτε, να βιάζετε και να σκοτώνετε!

by Times Newsroom

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ*

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας η σημερινή, μια ευκαιρία γιορτής δηλαδή για εμάς τις γυναίκες και όμως, κάθε τέτοια μέρα-σύμβολο με πιάνει θλίψη μαζί με αγανάκτηση και όχι χαρά, καθώς μου έρχονται στο νου όλοι οι αγώνες που δώσαμε σε βάθος δεκαετιών για να κατακτήσουμε στην κυριολεξία τα αυτονόητα και φτάνοντας πλέον στο 2022, δεν φαίνεται τίποτα να έχει αλλάξει, τουλάχιστον προς το καλύτερο.

Στην Αφρική, ξυράφια, μαχαίρια ή κομμάτια γυαλιών κόβουν ακόμα τα γεννητικά όργανα κοριτσιών με στόχο τον έλεγχο της γυναικείας σεξουαλικότητας και αποτέλεσμα τις ανεπανόρθωτες επιπτώσεις στην υγεία εκατομμυρίων γυναικών.

Στην Ινδία, αν γεννηθείς γυναίκα, κινδυνεύεις να σε βιάσουν ομαδικά σε κάποιο λεωφορείο ενώ πηγαίνεις στη δουλειά σου (δημοσιευμένο περιστατικό), να σε βιάσουν ομαδικά κατόπιν εντολής ενός τοπικού αυτοσχέδιου δικαστηρίου, ως τιμωρία επειδή ερωτεύτηκες άντρα από άλλη φυλή (δημοσιευμένο περιστατικό), να αναγκαστείς να ρίξεις το παιδί σου αν στο υπερηχογράφημα διαπιστωθεί ότι είναι κορίτσι διαφορετικά κινδυνεύει να θαφτεί ζωντανό αμέσως μόλις γεννηθεί, να παντρευτείς ενώ είσαι παιδί ακόμα, και στην πολύ πιθανή περίπτωση που μείνεις χήρα, να θεωρείσαι ανεπιθύμητη ή και να καίγεσαι ζωντανή.

Στην Αμερική, επικρατεί μια συστηματική άρνηση επιλογών στις μαύρες γυναίκες τόσο στην κοινωνική όσο και στην επαγγελματική τους ζωή֗ έχουν τρεις έως τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες από τις λευκές γυναίκες να πεθάνουν από αιτίες που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη και, ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο βιασμός μιας μαύρης γυναίκας δεν ήταν καν ενάντια στο νόμο στις Ηνωμένες Πολιτείες παρά μόνο μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Στη Σαουδική Αραβία οι γυναίκες πρέπει να φοράνε αμπάγια και μαντίλι στο κεφάλι για να βγουν από το σπίτι, χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1955 για να λειτουργήσει σχολείο για κορίτσια και το 1970 για το πρώτο πανεπιστήμιο που θα τις υποδεχόταν. Επίσης, όσες τολμούν να ζητήσουν και να πάρουν διαζύγιο χάνουν αυτόματα την επιμέλεια για τις κόρες που είναι άνω των εννέα και τους γιους άνω των επτά ετών. Και πού να αναφερθούμε στον λιθοβολισμό των γυναικών που αποτελεί εφαρμοστέο δίκαιο σε τουλάχιστον δέκα ισλαμικές χώρες και θεωρείται ως δίκαιη τιμωρία για την μοιχεία! Δεδομένου ότι σε αυτές τις χώρες η μαρτυρία μιας γυναίκας ενώπιον του δικαστηρίου μετράει κατά το ήμισυ και οι βιασμοί αξιολογούνται ως «ομολογία» μοιχείας, καταλαβαίνουμε όλοι ποιο φύλο οδηγείται στη βάρβαρη τιμωρία του λιθοβολισμού.

Όσον αφορά τώρα τον δυτικό κόσμο, τους δήθεν πολιτισμένους (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε) στον οποίο ανήκει και η Ελλάδα, παρατηρούμε ότι έχει καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση πως η ισότητα των φύλων και η ασφάλεια των γυναικών έχει φτάσει σε ένα καλό επίπεδο κι όμως μόνο το 2021 είχαμε δεκαέξι γυναικοκτονίες, δηλαδή όχι απλές ανθρωποκτονίες αλλά σεξιστικούς τιμωρητικούς φόνους διαποτισμένους από έμφυλο μίσος. Παρά την δεδομένη υποκαταγραφή, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί, στη Γαλλία υπάρχει μία δολοφονημένη γυναίκα κάθε δύο μέρες, στη Γερμανία μία γυναίκα πέφτει θύμα ενδοοικογενεικής βίας κάθε ώρα και στην Ισπανία, θύμα βιασμού κάθε πέντε ώρες, ενώ στη χώρα μας από τους περίπου 5.000 βιασμούς ετησίως, καταγγέλλονται μόνο το 7-10%.

Μπορούμε πλέον να μιλάμε για παγκόσμια “επιδημία” έμφυλης βίας στην έκρηξη της οποίας θα έλεγα ότι συνετέλεσε και η κανονική πανδημία που ζούμε. Η υποχρεωτική κοινωνική απομόνωση και το κλείσιμο στα σπίτια μας έκανε την κατάσταση σε πολλές οικογένειες αποπνικτική με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα.

Κατά την άποψή μου, το μεγάλο ζητούμενο είναι η ασφάλεια, να μπορεί μια γυναίκα να ζει·να περπατά, να εργάζεται, να διεκδικεί, να ονειρεύεται, να ντύνεται όπως θέλει, να παρτάρει, να πίνει αν το επιθυμεί χωρίς να φοβάται ότι θα βιαστεί ή/και θα δολοφονηθεί. Άραγε ως κοινωνία έχουμε κατακτήσει αυτό το επίπεδο παροχής ασφάλειας στις γυναίκες; Φυσικά όχι, για αυτό πρέπει να υψώσουμε όλοι τη φωνή μας, να ουρλιάξουμε μέχρι να εισακουστούμε, να το απαιτήσουμε ώσπου κάτι επιτέλους να αλλάξει.

Άντρες, πλούσιοι ή φτωχοί, μορφωμένοι ή αγράμματοι, βάλτε ένα φρένο στην τοξική αρρενωπότητά σας και θάψτε τον «μάγκα» που κρύβετε μέσα σας. Σταματήστε να χτυπάτε, να βιάζετε και να σκοτώνετε! Κοινωνία, εσύ, εγώ και όλοι μας, σταμάτα να σιωπάς και να κουκουλώνεις την ασχήμια! Κατάγγειλέ την! Αντιστάσου σε κάθε μορφή βίας που συνδέεται με το φύλο! Η μάστιγα αυτή είναι υπόθεση όλων μας και οφείλουμε να φωνάζουμε διαρκώς μέχρι να ακουστεί η Φωνή μας… η Φωνή της.

Γιατί πάντα υπάρχει φως,

Αρκεί να είμαστε γενναίοι αρκετά για να το δούμε,

Αρκεί να είμαστε γενναίοι αρκετά φως να γίνουμε*

*Αμάντα Γκόρμαν «Ο Λόφος που Ανεβαίνουμε», μετάφραση Μυρσίνη Γκανά, MC Yinka-εκδόσεις Ψυχογιός

__________________

*Ιφιγένεια Τέκου

Η Ιφιγένεια Τέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έχει γράψει συνολικά οκτώ μυθιστορήματα (Μνήμες χαμένες στην άμμο- Κέδρος 2014, Θάλασσες μας χώρισαν-Διόπτρα 2015, Να ονειρευτώ ξανά- Διόπτρα 2016, Το τελευταίο φως-2018, Η μοίρα της Πηνελόπης -2019, Δεξί κίτρινο λουστρίνι- 2020, Το καλό μπλε σερβίτσιο-2021 και Ο άντρας με τις κούκλες-2022 από τις εκδόσεις Ψυχογιός), δύο εφηβικά μυθιστορήματα (Αγάπα το ή παράτα το-Λιβάνης 2015 και ΥοloZεις μονάχα μια φορά-Εκδόσεις Ψυχογιός 2017) καθώς και μία συλλογή διηγημάτων (Απόντες στα όνειρα-Βακχικόν 2018.

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή