- ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΛΙΑΣ
Πόνος και οργή, θλίψη και αγανάκτηση έχουν κυριεύσει μεγάλο μέρος ανθρώπων στην Τουρκία και στη Συρία. Όχι, δεν είναι μόνο η φυσική καταστροφή η αιτία. Είναι κυρίως το έλλειμμα μιας στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής από τις κυβερνήσεις τους.
Οι πληγείσες περιοχές δεν είναι στη βιτρίνα των χωρών τους. Είναι στην πίσω, στην κρυμμένη πλευρά της ανάπτυξης, του τουρισμού, της κρατικής φροντίδας. Με αυτούς κανένας δεν ασχολείται παρά μόνο όταν συμβαίνουν συμφορές – και είναι πολλές, βαριές και διαρκείς: φτώχεια και πόλεμοι.
«Αυτό που μας τραυμάτισε βαθιά είναι πως δεν μας βοήθησε κανένας», λέει με παράπονο ένας Τούρκος πολίτης. Η εποπτική εικόνα της καταστροφής μιλάει από μόνη της, όσον αφορά τη γειτονική μας χώρα. «Οι δέκα επαρχίες της Τουρκίας που επλήγησαν από τον σεισμό έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για τρεις μήνες. Οι αρχές εκτιμούν ότι 13,5 εκατομμύρια άνθρωποι επλήγησαν άμεσα από τον σεισμό των 7,8 Ρίχτερ».
Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι 23 εκατομμύρια άνθρωποι είναι «ενδεχομένως εκτεθειμένοι, ανάμεσά τους πέντε εκατομμύρια ευάλωτοι» και φοβάται ότι θα ξεσπάσει μεγάλη υγειονομική κρίση. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν μείνει άστεγοι και χωρίς τρόφιμα σε συνθήκες πολικού ψύχους, σε συνθήκες αθλιότητας.
Τα κτίρια είναι από την κατασκευή τους προβληματικά. Βγήκε τώρα στην επιφάνεια το δώρο που έδωσε ο Ερντογάν στις προδιαγραφές των κατασκευαστών. «Μπορείτε να αγοράσετε τον θάνατό σας με 2.850.000 λίρες, αγαπητοί θεατές», ανέφερε ένας σεισμόπληκτος σε καυστικό του σχόλιο κατά των κατασκευαστικών εταιρειών.
Ο καθηγητής Μουσταφά Ερντίκ αναφέρει πως ακόμη περιμένουν να δουν αν θα λογοδοτήσουν οι εταιρείες. «Αυτό που υποφέρουμε περισσότερο στην Τουρκία είναι η έλλειψη λογοδοσίας εκείνων που προκάλεσαν αυτά τα γεγονότα».
Και μετά τους σεισμούς τι; Ανθρωπιστική βοήθεια από όλο τον κόσμο εκφράζεται για να απαλύνει τον πόνο. Δεκάδες χιλιάδες ζωές όμως χάθηκαν, ζωές παιδιών που δεν κατάλαβαν καν τη γεύση της ζωής. Δεν πρόκειται να λυθεί αυτό το μείζον πρόβλημα, της απώλειας τόσων και τόσων ανθρώπων.
Μαζί με τους σεισμούς έχουν ήδη έλθει οι αρρώστιες, το έλλειμμα στοιχειώδους υγιεινής, η απόλυτη φτώχεια, η θλίψη. Και σαν θα σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας, που προκαλούν το παγκόσμιο ενδιαφέρον και την αγωνία των ανθρώπων όπου γης, τότε η εγκατάλειψη θα είναι ακόμα πιο οδυνηρή. Τότε θα αναμετρώνται μόνο με τις συμφορές του ολέθρου.
Θα περάσουν χρόνια πολλά, για να απαλυνθεί ο πόνος, για να ανακουφιστούν όσοι θα έχουν απομείνει – άλλοι χωρίς γονείς, άλλοι χωρίς παιδιά, άλλοι μόνοι και έρημοι με τη ζωή τους ματωμένη μέχρι τον θάνατο. Οι εμπειρίες αυτής της τραγωδίας δεν ξεθωριάζουν. Ούτε οι «παράδεισοι» των θρησκειών και του σκοταδισμού είναι παρηγοριά.
Πώς θα είναι η ζωή του Μεσούτ, που κρατούσε το χέρι της κόρης του, Ιρμάκ, θαμμένη τόσο άδικα μέσα στα χαλάσματα; Πώς να ξεφύγει από το μαρτύριο, πώς η ψυχή του θα ηρεμήσει από τον πόνο; Πώς να ζήσει μέσα στην απόλυτη απόγνωση;
Άραγε το νεογέννητο μωρό, η Άγια – που διασώθηκε μέσα στα χαλάσματα της Συριακής πόλης Τζινταρίς και που δεν θα έχει μνήμες – πώς θα μεγαλώσει ολομόναχη, χωρίς κανέναν δικό της; Θα βρει καινούργιους γονείς και καινούργια αδέλφια, που θα την αγαπούν;
Θα είναι το ξεπέταγμα της ζωής στη φτωχική, στη ρημαγμένη πατρίδα της, το βλαστάρι που ξεπετάγεται πάνω στους γέρικους, στους πεσμένους κορμούς, η ελπίδα πως το φως πάντα θα έρχεται ακόμα και μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια αρκεί να υπάρχει αγάπη και αλληλεγγύη;
