Η Ραπουνζέλ είναι μια κοπέλα που ζει φυλακισμένη σ’ ένα κάστρο. Την κρατάει αιχμάλωτη μια γριά μάγισσα που της λέει συνέχεια πόσο άσχημη είναι. Μια μέρα ένας όμορφος πρίγκιπας περνά από τον πύργο και της λέει πόσο αξιαγάπητη και όμορφη είναι. Η Ραπουνζέλ ξετυλίγει τότε τις χρυσές πλεξούδες της (προφανώς αξιοσημείωτου μάκρους) κι αυτός σκαρφαλώνει και τη σώζει.
Ούτε το κάστρο, ούτε η μάγισσα δεν είναι αυτά που την κρατούσαν φυλακισμένη, αλλά η πεποίθησή της ότι ήταν άσχημη. Όταν αναγνώρισε την ομορφιά της, καθρεφτισμένη στο πρόσωπο του γοητευτικού πρίγκιπα, κατάλαβε ότι μπορεί ν’ απελευθερωθεί.
Όλοι μας χρειάζεται να γνωρίζουμε για τη μάγισσα ή τις μάγισσες μέσα μας, που μας εμποδίζουν να είμαστε ελεύθεροι» (Α. Μάθιους).
Ο Άντριου Μάθιους με αφορμή το παραμύθι της Ραπουνζέλ κάνει λόγο για τις αρνητικές πεποιθήσεις που έχουμε μέσα μας, και τις παρομοιάζει με μάγισσες. Συμφωνούμε σε αυτό, αλλά θα θέλαμε να πούμε λίγα πράγματα ακόμη.
Βασικά αυτό στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς δεν είναι το γεγονός ότι έχουμε πεποιθήσεις που μοιάζουν με μάγισσες, αλλά κυρίως στο ότι «όλοι μας χρειάζεται να γνωρίσουμε… τις μάγισσες μέσα μας», καθώς αν δεν τις γνωρίσουμε δε θα ξέρουμε τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να είμαστε ελεύθεροι. Πώς όμως μπορεί να γνωρίσει κανείς τις πεποιθήσεις που έχει μέσα του; Οπωσδήποτε γνωρίζοντας σε βάθος τον εαυτό του, τις ανάγκες, τις αξίες, τα ελαττώματα και τα προτερήματα, τα όνειρα και το όραμα για τη ζωή, το που θέλει να πάει, αν φυσικά θέλει να πάει κάπου. Πάνω από όλα αυτά όμως, πώς το ίδιο το άτομο νοηματοδοτεί τη ζωή, πόση αξία δίνει στον εαυτό του και πόση στους άλλους. Αυτή την τελευταία φράση, αν θέλετε, κρατήστε την…
Οι πεποιθήσεις που έχουμε για τον εαυτό μας και για το ποιοι είμαστε αρκετές φορές διαμορφώνονται μέσα μας όχι από εμάς τους ίδιους, αλλά από τις γνώμες και τις απόψεις που έχουν οι άλλοι για εμάς. Οι άλλοι μπορούν να έχουν οποιαδήποτε γνώμη για εμάς, ακόμη και αρνητική, συκοφαντική, ανυπόστατη, υπερβολική, προσβλητική, επαίσχυντη κοκ. Σε όλα αυτά τα αρνητικά επίθετα μπορείτε να προσθέσετε δεκάδες ακόμη. Αυτό δεν έχει σημασία. Το ζητούμενο είναι εσείς τι κάνετε με αυτά τα αρνητικά επίθετα. Τα δέχεστε χωρίς να κρίνετε κατά πόσο ισχύουν; Τα κάνετε λοιπόν, δικά σας; Κι έτσι ενδοβάλετε, ενσωματώνετε, αποδέχεστε και οικειοποιείστε τις πεποιθήσεις που έχουν οι άλλοι για εσάς, ακόμη κι αν δεν είναι αντικειμενικές ή αντιπροσωπευτικές του ποιος/ποια πραγματικά είστε;
Όταν επιτρέπουμε η ένταση της φωνής των άλλων να είναι στη διαπασών, τότε πώς θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε τη δική μας φωνή; Τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τις δικές μας πεποιθήσεις για το ποιος/ποια πραγματικά είμαστε; Τελικά, ποιος γνωρίζει καλύτερα το ποιοι πραγματικά είμαστε; Εμείς οι ίδιοι ή οι άλλοι;
Πηγή: Άντριου Μάθιους, Μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος, Πρακτική Ψυχολογία, μτφρ. Ν. Ποταμιάνου, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 2000.
____________________________________________________________
Κουραβάνας Νικόλαος, Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
