Ο Μάριος Βάρβογλης (Βρυξέλλες, 10 Δεκεμβρίου 1885 – Αθήνα, 30 Ιουλίου 1967) ήταν συνθέτης. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους δημιουργούς της σύγχρονης νεοελληνικής μουσικής σκηνής.
Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες του Βελγίου και ήταν γιος του Νικολάου Βάρβογλη, αξιωματικού του στρατού. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από παλαιά οικογένεια της Τρίπολης και ήταν ανηψιός του πολιτικού Φίλιππου Βάρβογλη, εγγονός του πολιτικού Παναγιώτη Βάρβογλη και δισέγγονος του αγωνιστή του 1821 Γεωργίου Βάρβογλη. Μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και την Σκόλα Καντόρουμ (Schola Cantorum de Paris) της ίδιας πόλης με τους Λερού (Leroux), Ζορζ Κοσάντ (Georges Caussade), Βενσάν ντ’Ιντί (Vincent d’Indy) και άλλους. Παρέμεινε στο Μονπαρνάς (Montparnasse) του Παρισιού μέχρι το 1922 και διατήρησε στενές σχέσεις με κύκλους καλλιτεχνών που συμπεριλάμβαναν τους Αλφρέντο Καζέλα (Alfredo Casella), Μωρίς Ραβέλ (Maurice Ravel), Εντγκάρ Βαρέζ και τον Αμεντέο Μοντιλιάνι (Amedeo Modigliani) ο τελευταίος πίνακας του οποίου ήταν το πορτρέτο του Βάρβογλη.
Μετά το 1920, δίδαξε στο Ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης. Το 1924 διορίσθηκε καθηγητής μουσικής στη δημόσια, μέση εκπαίδευση, και το 1951 τίμηθηκε διά βασιλικού διατάγματος για τη μακράν και ευδόκιμον υπηρεσία του σε αυτήν. Καταδιώχθηκε κατά την διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου στην Ελλάδα για τις πολιτικές πεποιθήσεις του, και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φυλακίστηκε σε βρετανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά.
Έργο
Πορτρέτο του Μάριου Βάρβογλη από τον Αμεντέο Μοντιλιάνι (1919)
Η μουσική του Βάρβογλη ανήκει στην ελληνική εθνική μουσική σχολή, αλλά ήταν επίσης επηρεασμένος από τη γαλλική τεχνοτροπία. Ενδεικτικά, κάποια από τα έργα του είναι τα παρακάτω:
Λυρική σκηνή
- Αγία Βαρβάρα (1912)
- Το απόγευμα της αγάπης (1944)
Μουσική επένδυση
- Αγαμέμνων (Αισχύλος; 1932)
- Πέρσαι (Αισχύλος; 1934)
- Όρνιθες (Αριστοφάνης; 1942)
- Μήδεια (Ευριπίδης; 1942)
- Ο όρκος των νεκρών (Ζαχαρίας Παπαντωνίου, 1938)
- Να ζει το Μεσολόγγι, για αγγλικό κόρνο και έγχορδα (1933)[1]
Ορχηστρικά
- Το πανυγήρι/the feast (1906–9)
- Ποιμενική σουίτα (1912)
- Καπρίτσιο (1914)
- Κανόνας, χορικό και φούγκα στον Μπαχ (1930)
- Πρελούδιο, χορικό και φούγκα στον Μπαχ (1937)
- Στοχασμός για βιολί (1938)
- Δάφνες και κυπαρίσσια (1950)
- Πίσω από το συρματόπλεγμα (1945)
Αίθουσας
- Doll’s Serenade (1905)
- Ποιμενική σουίτα (1912)
- Hommage a César Franck (βιολί και πιάνο, 1922)
- Τρίο για βιολί (1938)
- Τρίο για πιάνο (1943)
- Πρελούδιο και φούγκα σε βυζαντινό θέμα (1953)
Πιάνο
- Η ώρα των παιδιών, 14 κομμάτια (1930)
- Ελληνική ραψωδία (1922)
- Σονατίνα (1927)
