Ο Νικολά Μπουαλώ (Nicolas Boileau-Despréaux, 1 Νοεμβρίου 1636 – 13 Μαρτίου 1711) ήταν Γάλλος ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας. Έγραψε την Ποιητική Τέχνη, στην οποία εξέφρασε μια αισθητική διδασκαλία βασισμένη στη λατρεία της φύσης, της λογικής και στη μίμηση των αρχαίων. Έγραψε ακόμα και πολλές μελέτες για την τέχνη, τη μουσική, την ποίηση και μετέφρασε κλασικούς συγγραφείς. Ο Μπουαλώ αντιπροσωπεύει, μετά τον Πασκάλ, την εισβολή του αστικού πνεύματος στο λογοτεχνικό κόσμο του αιώνα του.
Γιος ενός γραμματέα του «παρλαμέντου του Παρισιού» (ανώτερου δικαστηρίου), σπούδασε νομικά και θεολογία και στα τέλη του 1656 έγινε δικηγόρος. Εγκατέλειψε όμως τη δικηγορία τον επόμενο χρόνο όταν πέθανε ο πατέρας του και ακολουθώντας το παράδειγμα του αδελφού του, του ποιητή Ζιλ Μπουαλό (1631-1669), αφοσιώθηκε στα γράμματα.
Από το 1660 περίπου, άρχισε να γράφει έμμετρες Σάτιρες, που τις διάβαζε στους φίλους του. Το 1666, δυσαρεστημένος από μιαν αυθαίρετη έκδοσή του στην Ολλανδία, φρόντισε να εκδοθεί στο Παρίσι το αυθεντικό των επτά πρώτων σατιρών του με τίτλο: Σάτιρες του κυρίου Ντ..(Satires du Sieur D..)
Οι πρώτες εννέα από τις έμμετρες επιστολές του δημοσιεύτηκαν από το 1669 ως το 1677 και από αυτές οι τρεις απευθύνονταν υμνητικά στο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄, ο οποίος, όταν το 1669 άκουσε την 1η επιστολή σε ανάγνωση του ίδιου του Μπουαλό, του χορήγησε ένα επίδομα. Οι άλλες απευθύνονταν σε ιερωμένους και ευγενείς και μια, η 7η 1677 στο Ρακίνα, τον οποίο παρηγορεί για την αποτυχία της Φαίδρας.
Το 1674 δημοσίευσε το σημαντικότερο έργο του, το διδακτικό ποίημα «Η Ποιητική τέχνη» (L’Art poetique), του οποίου πρότυπο ήταν η Ποιητική τέχνη του Ορατίου. Το έργο αυτό είναι χωρισμένο σε τέσσερα άσματα: το πρώτο αναφέρεται στους κανόνες της ποιητικής σύνθεσης, το δεύτερο στα επιμέρους είδη ποιημάτων, το τρίτο στην τραγωδία, την κωμωδία και το έπος, το τέταρτο, τέλος, αναφέρεται στη λογοτεχνία ως λειτούργημα και ως επάγγελμα. Η ποιητική τέχνη, με τις συμπυκνωμένες και εύστοχες διατυπώσεις του, αποτέλεσε μιαν έμμετρη κωδικοποίηση των αρχών του κλασικισμού: μίμηση της φύσης που μόνη αυτή περιέχει την αλήθεια, ταύτιση του ωραίου με το αληθινό, σεβασμός της λογικής, επιδίωξη του αγαθού που επίσης ταυτίζεται με ωραίο, συμμόρφωση στα αρχαία πρότυπα, τελειότητα της μορφής.
Το 1677 διορίστηκε, όπως και ο φίλος του Ρακίνας, ιστοριογράφος του βασιλιά και το 1684 ο Λουδοβίκος ΙΔ’ επέβαλε στους ακαδημαϊκούς -που δεν είχαν ξεχάσει τις δηκτικές σάτιρες του Μπουαλό και δεν τον ήθελαν ανάμεσά τους- να τον εκλέξουν μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Εργογραφία
Το 1687, καθώς η υγεία του είχε κλονισθεί, αποσύρθηκε στο εξοχικό του σπίτι στο Ωτέιγ, όπου συχνά πήγαιναν να μείνουν οι φίλοι του Μολιέρος και Λα Φονταίν
- Σάτιρες εμπνευσμένες από τον Οράτιο, τον Ιουβενάλη, 1666
- Διάλογος των μυθιστορηματικών διαλόγων (Dialogue des heros de romans) στον τύπο των διαλόγων του Λουκιανού με στόχο τη δεσποινίδα ντε Σκυντερύ τυπώθηκε πολύ αργότερα, το 1713.
- Επιστολές (Epitres) που είχαν ως πρότυπο τις Επιστολές του Ορατίου, 1669
- Η Ποιητική τέχνη, 1674
- Το αναλόγιο (Le Lutrin), 1674
- Μετάφραση του Περί ύψους (Trite dui Subblime) του Λογγίνου, 1674
- Στοχασμοί πάνω στον Λογγίνο (Reflections sur Longin), 1694
