- Γράφει η ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
«Μπορεί να είναι βέβαιο πως η πνευματικότητα γεννιέται μαζί μας –ή ακόμη και πριν από εμάς-, η συνείδηση όμως της πνευματικότητάς μας δεν γεννιέται μέσα μας τόσο νωρίς. Σχεδόν πάντα προκύπτει αφού πρώτα έχουμε απομακρυνθεί από κοντά της για ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής» (σελ. 141).
Φτιάχνουμε σπίτια όλο και μεγαλύτερα…
Και οικογένειες όλο και μικρότερες.
Κερδίζουμε περισσότερα… μα έχουμε λιγότερα.
Αγοράζουμε περισσότερα… μα τα χαιρόμαστε λιγότερο.
Ζούμε σε κτίρια πιο ψηλά…
Αλλά μια ζωή χωρίς βάθος.
Ταξιδεύουμε σε δρόμους πιο ανοιχτούς..
Με μυαλά όλο και πιο στενά.
Έχουμε περισσότερες γνώσεις…
Και λιγότερη επίγνωση.
Περισσότερους ειδικούς… και λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα… και λιγότερη υγεία.
Είναι η εποχή του γρήγορου φαγητού…
Και της αργής χώνευσης.
Των φανταστικών σπιτιών… με διαλυμένες οικογένειες.
Που θυμώνουμε πολύ γρήγορα…
Αλλά αργούμε να συγχωρήσουμε.
Που φεύγουμε πολύ νωρίς…
Και γυρίζουμε πάντα αργά.
Υψώνουμε τις σημαίες της ισότητας,
Αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις.
Έχουμε την ατζέντα μας γεμάτη
Με τα τηλέφωνα φίλων
Που δεν τους τηλεφωνούμε ποτέ…
Και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας
Γεμάτα βιβλία,
Που δεν θα διαβάσουμε ποτέ.
Κερδίζουμε χρόνο στη ζωή,
Αλλά δεν ξέρουμε πώς να τη ζήσουμε.
Αποκτάμε όλο και περισσότερα πράγματα,
Και σχεδόν όλα τα χαραμίζουμε.
«Στο πνευματικό επίπεδο, η αγάπη αποκτά την ιερή αξία ενός συναισθήματος που ζει μέσα μας και είναι παρόν πάντα και συνεχώς, κι όχι μόνο όταν δίπλα μας βρίσκονται συγκεκριμένα πρόσωπα, ούτε μόνο όσο διαρκούν εκείνες οι μαγικές στιγμές» (σελ. 188).
«Με την πνευματική έννοια, η αγάπη για κάποιον που ανακαλύπτουμε σ’ αυτό το επίπεδο είναι η αναγνώριση μιας ψυχής που έρχεται να συμπληρώσει τη δική μας, κάτι έξωθεν που μας καλύπτει ή μας διαρρηγνύει φέρνοντας στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό μας» (σελ. 189).
Μπουκάι, Χόρχε. (2014). Ο Δρόμος της Πνευματικότητας. Φύλλα ΠορείαςV. Αθήνα: Opera, σελ. 140-143, 185-189.
* Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι ψυχολόγος
ΠΗΓΗ: http://papadopsixologos.blogspot.gr
