Ο Στέφανος Δραγούμης (Αθήνα, 1842 – Αθήνα, 17 Σεπτεμβρίου 1923) ήταν νομικός και πολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1910. Αποτέλεσε επίσης έναν από τους κύριους οργανωτές του Μακεδονικού Αγώνα, μαζί με τον γιο του, Ίωνα Δραγούμη και τον γαμπρό του Παύλο Μελά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Νικολάου Δραγούμη, πολιτικού και συγγραφέα. Καταγόταν από οικογένεια μακεδονικής καταγωγής (από το Βογατσικό Καστοριάς) και ήταν εγγονός του Μάρκου Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι και ακολούθησε σταδιοδρομία στο δικαστικό σώμα, από το οποίο όμως παραιτήθηκε το 1875, όταν και διορίστηκε γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Λίγα χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1879, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεγαρίδος και επανεξελέγη[1], στην ίδια περιφέρεια ή σε αυτή της Αττικής, στις εκλογές του 1881, του 1885, του 1887, του 1890, του 1892, του 1899, του 1905, του 1906, του Αυγούστου του 1910, του Νοεμβρίου του 1910, του Δεκεμβρίου του 1915 και του 1920. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας πολιτεύθηκε είτε ως ανεξάρτητος είτε με τον Χαρίλαο Τρικούπη ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του συντάχθηκε με την αντιβενιζελική παράταξη. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της λεγόμενης «Ομάδας των Ιαπώνων», ομάδα που την περίοδο 1906 – 1908 διακρίθηκε για την μαχητικότητα της και η οποία αποτελείτο από τους Δημήτριο Γούναρη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, Απόστολο Αλεξανδρή και Εμμανουήλ Ρέπουλη. Υπήρξε επίσης ένας από τους κύριους οργανωτές του Μακεδονικού Αγώνα, μαζί με τον γιο του, Ίωνα Δραγούμη και τον γαμπρό του Παύλο Μελά.
Μετά το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδί το 1909, ο Δραγούμης σχημάτισε κυβέρνηση από τον Ιανουάριο μέχρι τον Οκτώβριο του 1910, οπότε και διεξήγαγε εκλογές για τον σχηματισμό Εθνοσυνέλευσης. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Χαρίλαου Τρικούπη (1886 και 1892) για τις περιόδους 1886 – 1890 και 1892 – 1893 αντίστοιχα, υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη (1888 – 1890) καθώς και υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Αλέξανδρου Ζαΐμη (1915) και Στέφανου Σκουλούδη (1915). Χρημάτισε επίσης γενικός διοικητής Κρήτης (1912) και στη συνέχεια γενικός διοικητής Μακεδονίας (1913).
Έγραψε πολλές πολιτικές, φιλολογικές και αρχαιολογικές μελέτες, που δημοσίευσε σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, σημαντικότερες των οποίων είναι: «Μακεδονική κρίσις», «Η χώρα και το νόμισμα», «Το χρονικόν του Μορέως», «Οι ξένοι δανεισταί» και άλλες.
Απεβίωσε στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την Ελισάβετ Κοντογιαννάκη και είχαν αποκτήσει αρκετά παιδιά μεταξύ των οποίων τον Ίωνα, πολιτικό και διαννοούμενο, τον Φίλιππο, βουλευτή και υπουργό, τον Νικόλαο, ζωγράφο, τον Αλέξανδρο, αρχιτέκτονα, και την Ναταλία, σύζυγο του Παύλου Μελά.
Πηγές
- Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 63-64
