H Μαρία Κάλλας το 1968 στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης
Στα εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας (2/9/1923) αναφέρεται δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung, το οποίο σημειώνει: «Κανείς δεν ονειρεύτηκε το τέλος της Κάλλας πιο όμορφα από τον Φεντερίκο Φελίνι στην ταινία του «Και το πλοίο φεύγει». Λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια περίεργη παρέα που αγαπά την όπερα, έχει περίεργες συνήθειες (όπως να νανουρίζει κοτόπουλα τραγουδώντας) και είναι εντελώς απολίτικη, σαλπάρει με ένα υπερωκεάνιο. Εκεί με τη συνοδεία του ανέμου και της μουσικής, οι στάχτες μιας «απόλυτης ντίβας» σκορπίζονται στη θάλασσα στα ανοιχτά του νησιού όπου γεννήθηκε.
Η υποδοχή όμως προσφύγων προκαλεί την καταπόντιση του ατμόπλοιου, το οποίο τελικά βυθίζεται από ένα πολεμικό πλοίο. Οι στάχτες της Μαρίας Κάλλας σκορπίστηκαν επίσης στη θάλασσα, ανοιχτά του νησιού Σκορπιός, το οποίο ανήκε στον κάποτε εραστή της Αριστοτέλη Ωνάση και ο οποίος είναι θαμμένος εκεί. Έτσι οι δύο τους είναι κοντά στο θάνατο, αλλά χωρισμένοι για πάντα. Ακριβώς όπως ο Τριστάνος και η Ιζόλδη, όπως η Μήδεια και ο Ιάσονας, η Νόρμα και ο Πολλιόνε».
