- Άγιοι Εννέα Μάρτυρες εν Κυζίκω
- Διήγηση θαύματος που έγινε στην Καρθαγένη της Αφρικής
- Όσιος Μέμνων ο Θαυματουργός
- Όσιος Αυξίβιος
- Όσιος Κύριλλος Επίσκοπος Τούρωφ
******************************************************************************************************
- Άγιοι Εννέα Μάρτυρες εν Κυζίκω.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὴ συμφωνία, ἐννεάριθμος, Μαρτύρων δῆμος, ἐν Κυζίκῳ ἱερῶς ἠνδραγάθησε, τὸν γὰρ Ὑπέρθεον Λόγον κηρύξαντες, ὑπὲρ αὐτοῦ ὡς ἀμνοὶ σφαγιάζονται, ὅθεν ἄφεσιν, αἰτοῦνται ἠμὶν καὶ ἔλεος, τοὶς μέλπουσιν αὐτῶν τὴν θείαν ἄθλησιν.
- Διήγηση θαύματος που έγινε στην Καρθαγένη της Αφρικής.
Κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641 μ.Χ.) και όταν έξαρχος Αφρικής ήταν ο πατρίκιος Νικήτας, έγινε εκεί ένα περίεργο θαύμα. Στην Καρθαγένη ζούσε κάποιος άνθρωπος, ο οποίος, όταν έπεσε στην πόλη αυτή η επιδημία, έφυγε από εκεί με την σύζυγό του. Πήγαν στην εξοχική τους κατοικία, όπου και διέμεναν για να μην ασθενήσουν. Αλλά ο φθονερός και ανθρωποκτόνος διάβολος παρέσυρε αυτό τον άνθρωπο στην αμαρτία και τον οδήγησε στο να διαπράξει μοιχεία με τη σύζυγο του γεωργού, ο οποίος του καλλιεργούσε τα κτήματα. Στην συνέχεια ασθένησε και πέθανε.
Ύστερα όμως από τρεις ώρες αφότου τον ενταφίασαν, άρχισε να φωνάζει μέσα από τον τάφο και να λέγει: «Ελεήστε με, ελεήστε με». Αφού άνοιξαν λοιπόν τον τάφο, τον βρήκαν ζωντανό, χωρίς όμως να μπορεί να μιλήσει. Ο παρευρισκόμενος δε εκεί Επίσκοπος Αφρικής Θαλάσσιος τον ενίσχυσε με λόγια παραμυθητικά.
Όταν πέρασαν τέσσερις ημέρες, ο άνθρωπος αυτός άρχισε να ομιλεί και διηγήθηκε τα ακόλουθα: «Την στιγμή που έβγαινε η ψυχή μου από το σώμα μου, έβλεπα τους δαίμονες, σαν Αιθίοπες, να βρίσκονται πλησίον μου και να έχουν όψη που προκαλούσε τον τρόμο και την φρίκη. Στην συνέχεια είδα δύο Αγγέλους με την μορφή ωραίων νέων, οι οποίοι με πλησίασαν και με την παρουσία τους χάρηκε η ψυχή μου. Οι Άγγελοι με πήραν μαζί τους, καθώς ανέβαιναν στον ουρανό. Τότε οι δαίμονες εξέταζαν κάθε αμαρτία μου. Και συγκεκριμένα, άλλος δαίμονας εξέταζε το ψεύδος, άλλος τον φθόνο και άλλος την πλεονεξία. Στις αμαρτίες μου δε αυτές, που εξέταζαν τα δαιμόνια, οι Άγγελοι αντέτασσαν τις αγαθές μου πράξεις.
Όταν φθάσαμε στην πύλη του ουρανού, μας συνάντησε το τάγμα των διαβόλων που εξετάζει το αμάρτημα της πορνείας και αποκάλυψε τη μοιχεία που είχα διαπράξει πριν από λίγες ημέρες. Οι δαίμονες δε του τάγματος της πορνείας νίκησαν και με τράβηξαν στα έγκατα της γης, όπου κολάζονται οι ψυχές των αμετανοήτων. Και το τι συμβαίνει εκεί δεν είναι δυνατόν να το περιγράψει ανθρώπινη γλώσσα.
Ενώ λοιπόν θρηνούσα για το κατάντημά μου, εμφανίσθηκαν οι δύο Άγγελοι, στους οποίους κλαίγοντας είπα: «Σπλαχνισθείτε με και βοηθήστε με να μετανοήσω». Τότε με πήραν και με έβαλαν στον τάφο. Εκεί βρήκα το σώμα μου σαν λάσπη και βόρβορο και δεν ήθελα να εισέλθω σε αυτό. Εκείνοι όμως μου είπαν ότι δεν είναι δυνατόν να μετανοήσω με άλλο τρόπο, παρά μαζί με το σώμα μου, με το οποίο διέπραξα την αμαρτία. Τότε λοιπόν εισήλθα στο σώμα μου και, αφού ενώθηκε πάλι η ψυχή με αυτό, άρχισα να φωνάζω». Αυτά διηγήθηκε εκείνος ο άνθρωπος και, αφού έζησε χωρίς τροφή επί σαράντα ημέρες κλαίγοντας και οδυρόμενος για τις αμαρτίες του, πέθανε.
-
- Όσιος Μέμνων ο Θαυματουργός.
Ο Όσιος Μέμνων από νεαρή ηλικία εγκατέλειψε τον κόσμο και αφιέρωσε τον εαυτό του στον Θεό. Εκάρη μοναχός και με τους ασκητικούς του αγώνες υπέταξε τη σάρκα στο πνεύμα. Η θεία χάρη, αντάμειψε την αρετή του Οσίου Μέμνων και τον αξίωσε να θαυματουργεί. Συνέβη κάποτε να κατακλύσουν τους αγρούς των χωρικών σμήνη ακριδών. Αυτοί χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα, κλαίγοντας έβλεπαν την καταστρεπτική αυτή μάστιγα. Ο Όσιος Μέμνων λυπήθηκε τους οικογενειάρχες εκείνους και ένοιωσε την απόγνωση τους. Προσευχήθηκε λοιπόν θερμά στο Θεό και πέτυχε την απαλλαγή του τόπου από τα ολέθρια σμήνη. Και όσες φορές οι γεωργικοί πληθυσμοί της περιοχής του έπεφταν σε μεγάλη στενοχώρια, ο Μέμνων τους πήγαινε βοήθεια από τις οικονομίες του μοναστηριού, του οποίου αναδείχτηκε και ηγούμενος. Πήγαινε μάλιστα και σ’ άλλες πόλεις που μάζευε συνδρομές, με τις οποίες συμπλήρωνε την ανακούφιση των πασχόντων. Κατά το θάνατο του, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έτρεξαν και συνόδευσαν την κηδεία του, με τα θερμότερα δάκρυα και τις εγκαρδιότερες ευχές. Σε μερικούς συναξαριστές η μνήμη του Οσίου επαναλαμβάνεται και στις 19 Μαΐου.
Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ὡς ἀστέρα σε πάντες φωτοειδῆ, ἀρετῶν καὶ θαυμάτων μααρμαρυγαῖς, τὸν κόσμον φωτίζοντα, εὐφημοῦμεν μακάριε, κοινωνὸς γὰρ θείας, λαμπρότητος γέγονας, καὶ πρὸς φέγγος Μέμνων, μετέβης τὸ ἄδυτον· ὅθεν τὴν φωσφόρον, καὶ ἁγίαν σου μνήμην, τιμῶμεν ἑκάστοτε, τὸν Σωτῆρα δοξάζοντες, καὶ πιστῶς ἐκβοῶμέν σοι· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
- Όσιος Αυξίβιος.
Ο Όσιος Κύριλλος γεννήθηκε από πλούσιους γονείς την τρίτη δεκαετία του 12ου αιώνα μ.Χ. στην πόλη Τούρωφ, στον ποταμό Προπάιατ. Από πολύ νωρίς ο Όσιος Κύριλλος με ένθερμο ζήλο μελετούσε τα ιερά βιβλία της Εκκλησίας και τους Πατέρες. Σπούδασε μάλιστα και την ελληνική γλώσσα.
Όταν ωρίμασε, αρνήθηκε την πατρική του κληρονομιά και εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Εκάρη μοναχός στο μοναστήρι των Αγίων Βόριδος και Γκλεμπ, στο Τούρωφ. Ασκήθηκε πάρα πολύ στη νηστεία και στην αδιάλειπτη προσευχή και δίδασκε με τον τρόπο του την υπακοή. Έλεγε δε ότι ο μοναχός ο οποίος δεν υπακούει στον ηγούμενο, δεν ολοκληρώνει την μοναχική του υπόσχεση και έτσι δεν μπορεί να σωθεί. Έχουν μάλιστα διασωθεί και τρία συγγράμματα του Οσίου Κυρίλλου σχετικά με τον μοναχικό βίο και την πολιτεία των μοναχών.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ο Όσιος έζησε ως στυλίτης και εντρύφησε πολύ στην Αγία Γραφή. Και πολλοί άνθρωποι τον επισκέπτονταν για συμβουλές στην πνευματική ζωή και καθοδήγηση.
Λόγω της αγιότητας του βίου του ο Άγιος ασκητής εξελέγη Επίσκοπος της πόλεως Τούρωφ έχοντας πάντα συναίσθηση του υψηλού ιεραρχικού αξιώματος, στο οποίο ο Κύριος τον είχε καλέσει.
Το έτος 1169, ο Όσιος Κύριλλος συμμετείχε σε μία Σύνοδο και επέκρινε τον Επίσκοπο Θεόδωρο, ο οποίος κατείχε την καθέδρα του Βλαντιμίρ και της Σουζδαλίας και ο οποίος επιθυμούσε να χωρισθεί από την κανονική δικαιοδοσία της μητροπολιτικής περιφέρειας του Κιέβου.
Η αγάπη του για την ησυχία και την απομόνωση τον οδήγησε σε παραίτηση από τον επισκοπικό θρόνο. Έτσι αφιερώθηκε πλήρως στην άσκηση και την συγγραφή πνευματικών έργων.
Ο Όσιος Κύριλλος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1183. Οι σύγχρονοί του τον θεωρούσαν ως τον Χρυσόστομο της Εκκλησίας της Ρωσίας. Εκείνος όμως ταπεινά έγραφε για τον εαυτό του: «Δεν είμαι θεριστής, παρά μαζεύω τα δεμάτια των σιτηρών».
