ΑΛΚΑΙΟΣ
Συμποσιακά και άλλα
α΄
Να πιούμε.
Τι καρτερούμε τα λυχνάρια;
Μας μένει ένα καλάμι ακόμη μέρα.
Φέρε ποτήρια σκαλιστά, μεγάλα, φίλε,
και το κρασί, που λύνει όλες τις μέριμνες,
του Δία ο γιος και της Σεμέλης μάς το φίλεψε.
Εμπρός, μέτρα κεφάλια κι ανακάτευε
στις κούπες. Δυο μ’ ένα μεράδι. Ξέχειλες.
Τόκα με τόκα. Η μια πάνω στην άλλη.
β΄
Στάζε κρασί, να πάει στο φυλλοκάρδι σου.
Βγήκε τ’ αστέρι κι ο καιρός αφόρητος,
τα πάντα φρύγονται απ’ το κάμμα.
Τζιτζίκι ηχολογά μες στα φυλλώματα
κι απ’ τα φτερούδια του αποκάτω ασίγαστα
τα λιγερόφωνά του τερετίσματα,
την ίδιαν ώρα, που βαρύ λιοπύρι
στη γη κατακαθίζει, κι όλα
τα μαραγγιάζει.
Τώρα βγάζει λουλούδι και τ’ αγκάθι
κ’ είναι φωτιά και λαύρα πια οι γυναίκες
κ’ οι άντρες λιγνοί πολύ, γιατί τους βάρεσε
ο Σείριος στο κεφάλι και στα γόνατα.
γ΄
Ο Δίας βρέχει. Βαρυχειμωνιά στα ουράνια.
Κρύσταλλα των νερών τα κατεβάσματα.
Βάλε τον κάτω τον χειμώνα. Σώριασε
φωτιά ψηλή κι άσε να τρέξει σπάταλα
μελί κρασί στις κούπες. Κ’ έτσι ανάλαφρα
στα μαξιλάρια το κεφάλι ανάγειρε.
δ΄
Μαζύ μου πιες και μέθυσε, Μελάνιππε.
Τι; έλεγες, αν περάσεις τον Αχέροντα
με τις ρουφήχτρες του, αν διαβείς το μέγα πέρασμα,
θα δεις ξανά του ήλιου τη λάμψη αμόλευτη;
Έλα και μην παραψηλώνει ο λογισμός σου.
Το ’πε, των Αιολέων βασιλιάς, κι ο Σίσυφος
να μην πεθάνει, μα το ρεύμα, αν και πολύξερος,
με το κεφάλι κάτω εδιάβη, εξαναδιάβηκε.
Εκεί ο Κρονίδης, βασιλιάς της γης της μαύρης,
βαριά την καταδίκη να ’χει του όρισε.
Λοιπόν κ’ εσύ την κάτω γη μη σκέφτεσαι.
Υπομονέψου. Ό,τι ο θεός γράφει ας τα πάθομε.
ε΄
Αχ, να δεχόταν και τη δέηση τούτη ο Δίας.
Αστράφτει. Και βροντά κι ω να σημαίνει
των μακαρίων να ’ναι αλαφρύς σαν πρώτα
ο ζυγός του λαού, που εδεινοπάθησε.
Μα εγώ στον Δία τώρα προσεύχομαι:
του ήλιου το φως μη σώσει κι αναβλέψει
απ’ του Κλεάνακτος κανένας πια τη φάρα,
την τρισκατάρατη τού Ύρρα, ή του Αρχεάνακτος.
Ω, στον Σωτήρα φοβερή σπονδή θα στάξω:
να λείψει απ’ την απάνω γη ο Μυρσίλος.
στ΄
Καθένας ας μεθά. Και στανικώς ακόμη
Να πιει – τώρα που πια ο Μυρσίλος πέθανε
Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΛΑΣ
- Πρώτη δημοσίευση: ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ. Έτος ΛΑ΄, τόμος 62ος, τεύχος 730, 1 Δεκεμβρίου 1957
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΕΔΩ:
