ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
“ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΞΑΙΣΙΕΣ”
Από ένα στίχο του Κ. Καβάφη *
Τίποτα δεν απόμεινε πια,
ζωή για εσέ εδώ δεν έχει άλλο.
Η πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες
δεν είναι πια.
Σπίτι δεν είναι ακόμα ούτε ένα
για να φυλάξεις τα παιδικά σου όνειρα.
Στους δρόμους που περπάτησες με τους φίλους
αναζητώντας εκείνα τα σταυροδρόμια της νιότης
σβήστηκαν οι σκιές των παλιών ανθρώπων
πάνω στα νέα κτήρια που υψώθηκαν
κι η σκόνη σκέπασε για τα καλά τα δικά σου χνάρια.
Κανένα ξεχασμένο σημάδι, καμιά σκιά, τώρα κανένας δρόμος μήτε και σπίτι,
εξόν το παλιό πατρικό που μένει ακόμα απαράλλαχτο εκεί για να σε λαβώνει.
Άστεγη νοσταλγία, περιφερόμενη
και περίκλειση μοναξιά
καθώς ο χρόνος κυλά
δίνοντας νέες μορφές διαρκώς
σε εικόνες και σχήματα,
έτσι καθώς κι ο ήλιος αλλάζει τη μορφή στις σκιές
οδεύοντας διαρκώς προς τη δύση.
Αυτή είναι η πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες
κι όπου κι αν πας,
κάτω από την παλιά σκόνη και τη φθορά
θα βρεις το δικό σου χνάρι,
υπομονετικά σκαλισμένο στην πέτρα
από την τριβή και τ’ απανωτά σου πατήματα.
Κι ωστόσο τόπος δεν είναι εδώ
και πουθενά δεν είναι πια
αν δεν χώρα την ορμή και τον έρωτα,
της άφοβης νιότης την υπέρτατη παρανόηση.
Δεν είναι πουθενά αν δεν ακούς
εσύ ταξιδευτής δεμένος στο κατάρτι,
τη γνώριμη παλιά βοή των ανθρωπομέρμηγκων
να γίνεται τραγούδι,
σαν μέσα στην καρδιά σου
“μουσικές εξαίσιες “.
• “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον”
Κ. Καβάφης
