- ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΓΑΝΗΣ
Εξωραΐζοντας την πραγματικότητα, υποθετικά και μόνο μιλώντας, ότι δηλαδή τα όποια σύγχρονα συστήματα ελέγχου -όχι μόνο του ΟΣΕ- είναι όντως εγκατεστημένα και λειτουργικά, αναρωτιέμαι για την αντιστοιχία του προσωπικού διαχειρίσεώς τους. Πιθανότατα επιβλέπουν οι ίδιοι λάθος άνθρωποι με τις όμοια περιορισμένες έως ανύπαρκτες δυνατότητες προσαρμογής τους στην τόσο επίκαιρη και εξίσου μάταιη καινοτομία: Εξίσου δε τυχαία αναλαμβάνουν, με τη δικαιολογημένα φοβική τους οπτική να εξηγεί εν μέρει την εχθρότητα έναντι της τεχνολογίας, παραχωρώντας εαυτόν ένα επιπλέον άλλοθι στην ανεπάρκεια.
Συμπερασματικά, δεν πρόκειται περί λάθους. Αλλά για μια αμετάβλητη παντός καιρού επιλογή, καθώς η πολυπληθής μεσόκοπη – την λες και γερασμένη – κοινωνία, αρίστων και μη, εκλαμβάνει τους νέους ως απειλή θρέφοντας πηγαία απέχθεια για την ισχνή έτσι κι αλλιώς παρουσία τους. Τους μισεί, νοιώθοντας θανάσιμη τον αμφισβήτηση από τον φέρελπι ανταγωνισμό που αυταπόδεικτα φέρουν, ακμάζοντα κίνδυνο για τα κεκτημένα που αρνείται να παραδώσει συρρικνώνοντας τον όποιο εναπομείναντα ζωτικό χώρο, δικό της και δικό τους.
Ευεξήγητο, καθόλα κατανοητό. Κανείς δεν παραχωρεί προνόμια συνθηκολογώντας με την επισφάλεια της εφεδρείας. Κυρίως όταν η μετάθεσή του σ’ αυτή δεν αποζημιώνεται όσο πρέπει αδρά!
Κατά συνέπεια, ακόμα κι αν κανείς δεν αμφιβάλει για την ειλικρίνεια του μαζικού θρήνου, το πράγμα κάπως ζορίζει, εφόσον η επομένη μοιάζει περισσότερο με ανασύνταξη των παθογενειών, παρά με δράση για τον παραμερισμό τους. Κι αυτό σε διακριτή πάντα απόσταση από τη λογική της αυτοκριτικής, πόσο μάλλον σκέτης της αξιολόγησης. Οπότε, καμία ευκαιρία δεν γεννάται απ’ την καταστροφή. Η οδύνη ενδέχεται να ‘ναι αληθής, όχι όμως και η οργή που τη διαδέχεται. Η έντασή της προσπαθεί να κρύψει τις διαβαθμίσεις της κάθε επιδίωξης που διακρίνει τον δικαιωματικά αγανακτισμένο, θορυβημένο από την πιθανότητα να υποστεί και ίδιος ως συνυπεύθυνος κάποιες ελάχιστες στην πραγματικότητα συνέπειες! Άλλωστε η ζωή συνεχίζεται. Όχι για όλους και το ίδιο, αλλά κυρίως για όσους συμμετείχαν με το αζημίωτο στο οικοδόμημα των νεοτέρων χρόνων.
Παραμένει απίθανο να παραμεριστεί μια γενιά που συμπεριφέρεται πεισματικά στο παρόν σαν ιδιοκτησία της. Μπορεί να ‘ναι και άδικο. Για το δε όμως μέλλον περιφέρει τους περιουσιακούς της τίτλους αρνούμενη σθεναρά να τους κληροδοτήσει. Κι έτσι εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο αδιάλλακτη, αποφασιστική και οπλισμένη σαν αστακός! Ως άτρωτη που ‘ναι βιολογικά και μόνο μπορεί να τιθασευτεί το ακμαίο της πνεύμα και ηθικό!
Τα σημάδια υπήρχαν καιρό πριν: Ξεκάθαρα, διασαφηνισμένα πλήρως! Όσοι στα σοβαρά μπορούσαν να αναλάβουν εκτοπίστηκαν αναζητώντας τύχη πέραν των συνόρων. Με ανοιχτές ευτυχώς τις πύλες της Δύσης και γεμάτη την εργαλειοθήκη των δεξιοτήτων τους, μπορούσαν να διαπραγματευτούν επαγγελματική θέση και δικαιώματα. Έστω και με όρους συχνά ετεροβαρείς, παρόλα αυτά με συνθήκες πολύ λιγότερο αντίξοες σε σχέση με το παρελθόν. Οι αρκετά παλαιότεροι αυτά τα ένοιωσαν στο πετσί τους για τα καλά και τα ξέρουν ακόμα καλύτερα. Άνθρωποι νέοι, καλλιεργημένοι, μορφωμένοι, με προκλητικά για τα μέτρα και σταθμά των προγενεστέρων τους προσόντα. Αφελείς όμως και άπειροι. Ως εκ τούτου ανήμποροι να διεκδικήσουν το παραμικρό εντός τειχών. Αδιευκρίνιστοι όμως, δίχως να τους λείπει προσανατολισμός. Γιατί δεν είναι λούμπεν ούτε και προσποιούνται δήθεν οργισμένοι. Απογοητευμένοι μόνο ως συνειδητοποιημένοι, αδύνατο να χειραγωγηθούν.
Και τι έμεινε στο τέλος; Μια κοινωνία σφόδρα και βαθιά εσωστρεφής, που εχθρεύεται τη νεολαία της. Μια κοινωνία καταδικασμένη να αφανιστεί.
