Φεγγάρια, παλάτια…

Ηταν πριν λίγες μέρες που ανακάλυψα την φθινοπωρινή εκδοχή των ημερών από μια ασήμαντη λεπτομέρεια… Ολο το καλοκαίρι ο ήλιος που ανατέλλει, εισβάλλει στο σαλόνι μου από τον αριστερό φεγγίτη…

by ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ

Φωτογραφία: Νατάσα Χριστοπούλου

  • Γράφει η ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ

Τέλος Αυγούστου… Με το θέρος να επιμένει να παραμείνει εντός μας, θρονιασμένο στους ιδρωτοποιούς. Αγαπώ αυτή την “μανία”, μια μανιέρα είναι, σαν τις άπειρες που πλοηγούν το βίο μου χρόνια τώρα… Η επιμονή άλλωστε, σε όλα τα παιχνίδια του κόσμου είναι η γοητευτικότερη των δεξιοτήτων και των τεχνικών, εις τους αιώνας των αιώνων. Ιδιαιτέρως στο… ερωτικόν! Γι’ αυτό έχω την αίσθηση ότι το φετινό καλοκαίρι, επιμένοντας, παίζει μαζί μας εκείνα τα λάγνα παιχνίδια του έρωτα, προσδοκώντας εκρήξεις και εξεγέρσεις για να απολαύσει τα σπαράγματά τους παρασυρμένα από τα μελτεμάκια, τη στιγμή που θ’ αποφασίσει να μας αποχαιρετήσει.

Oλα τα έχω εξομολογηθεί σελίδα μου γράφοντας τόσα χρόνια τώρα, σαν καλή κόρη… εντίμου οικογενείας. Οι αναγνώστες ξέρουν πια τα πάντα για τις εμμονές μου. Από τα νοσταλγικά της Θράκης, μέχρι τα μελαγχολικά της Ικαρίας και τα νεόκοπα της Ηλείας. Τι μένει “εκτός”; Στα εσώτερα εντρυφώ ατύπως, κάτι περίεργες στιγμές, απρόβλεπτες και μοναχικές. Επεξεργάζομαι τη μνήμη, κατεργάζομαι το παρόν και στρέφω το βλέμμα και τη γραφή απ’ ότι πονά, απ’ ό,τι δεν εξηγείται… πια, σε ό,τι εισβάλλει με καινούριο φουστάνι στην ήσυχη και απλή, προβλέψιμη, καθημερινότητα. Τα συμπεράσματα από αυτή τη λειτουργία της σκέψης δεν συνοψίζονται ούτε περιέχουν κανένα ηθικό δίδαγμα… Απλά… αποθηκεύονται για τολμηρότερες εποχές, αν ευαρεστηθούμε ποτέ κι αυτά κι εγώ να συναντηθούμε… Είναι που μεγαλώνουμε και το “απόθεμα” πια γιγαντώνεται. Τι να προλάβεις, πλέον;

Βλέπω το καλοκαίρι να φεύγει, και δεν τολμώ να το αποχαιρετήσω… Εξακολουθώ να ομνύω στις εντάσεις και στη συγκομιδή του, που παραμένει στα σώψυχά μου ως προσδοκία, από τις εποχές ξένοιαστων διακοπών που κατ’ έτος “κανοναρχούν” στα θέλω μου… Το πιο όμορφο καλοκαίρι δεν το έχουμε ακόμα… ταξιδέψει, είναι σίγουρο… Κλείνω τα μπανιερά μου στα ερμάρια, αγκαλιά με λεβάντα και ναφθαλίνη. Ανάμεσά τους οι αμφίβιοι πόθοι μου για τις βουτιές στο Αιγαίο, την πιο όμορφη αγκαλιά που γεύτηκα ποτέ… η άμοιρη, και που φέτος μετά βίας κατάφερα να ακουμπήσω… άπαξ.

Στα ντουλάπια τα μαγιώ, τα μακώ, τα σανδάλια, οι πετσέτες μπάνιου, τα καπέλα και οι ψάθες, αντηλιακά, και αλμύρα… Στο backround της “τάξης” μικρά μοναχικά νησιά, γαλέρες που ξεκόβουν από τα πέλαγα για ν’ ακουμπήσουν το σκαρί τους σε “σκάλα” περίτεχνη, χειροποίητη, κι ελαφριά. Ενα τέτοιο νησί, πλασμένο από βράχους, χώμα, νερά και δένδρα, αγκιστρωμένο στην άκρη του Αιγαίου, λικνιζόμενο από βοριάδες και αγριοσιρόκους, με εκατοντάδες μικρούς ναυτίλους, ανάμεσα, ο έγγειος πόθος μου. Να μου ανήκει, να του αφιερώνομαι, να με θάλπει, να του παραδοθώ… Μακριά, πολύ μακριά το όνειρο, που όσο περνούν τα χρόνια τόσο και γίνεται… εφιάλτης. “Θα κτίσω ένα σπίτι στην άκρη της θάλασσας, καράβι θα ‘ρθεί, συγύρισε γρήγορα, περιμένω έναν ξένο…” έγραψε ο Νικηφόρος Βρεττάκος, κλείνοντας μέσα στην ποίησή του την αιώνια προσδοκία μου…

Διαβάζω στον Τύπο, τις ειδήσεις, τα “νέα”. Τίποτε από καλοκαίρι δεν βρίσκω, τίποτε όμως κι από φθινόπωρο. Στους συμβολισμούς που αναζητώ, βοηθά εξαιρετικά ο καιρός και οι φωτοσκιάσεις του. Ηταν πριν λίγες μέρες που ανακάλυψα την φθινοπωρινή εκδοχή των ημερών από μια ασήμαντη λεπτομέρεια… Ολο το καλοκαίρι ο ήλιος που ανατέλλει, εισβάλλει στο σαλόνι μου από τον αριστερό φεγγίτη… Από την 1η Σεπτέμβρη και μετά η “εισβολή” αυτή αλλάζει θέση, καθώς ο ήλιος μετακινείται, και μπαίνει στο χώρο μου πια από τον δεξιό… φεγγίτη. Το φως του είναι πιο λείο, λιγότερο σκληρό και λευκό, αρχίζει να παίρνει τις αποχρώσεις ενός πορτοκαλί, πάλι, κάτι σαν παστέλ στην καθομιλουμένη. Κι οι σκιές του πια δίνουν άλλη διάσταση στα πράγματα… Μια μεταμόρφωση που θέλει προσήλωση για να τη δεις, θέλει κι εκείνο το… “ωκεάνιο συναίσθημα” για να την εξηγήσεις.

Σε ό,τι σας ιστορώ μια πυκνόρρευστη πικρία για τον καιρό που δεν μας λογαριάζει πια, έτσι όπως περιστρέφεται… Εγείρεσαι κάποια στιγμή από την καταχνιά του παρόντος, κι ανακαλύπτεις ότι οι μάγισσες και οι γοργόνες που έβλεπες στα πέλαγα έχουν ταξιδέψει γι’ αλλού. Το μαγιό του ΄80 έχει ξεθωριάσει πια, δεν έχει νόημα να το διατηρείς στη ναφθαλίνη, κι εκείνα τα βατραχοπέδιλα έχουν “λιώσει” κι ας μην πατήθηκαν ποτέ. Ανάμεσα σ’ αυτές τις μικρές λεπτομέρειες χιλιάδες άλλες άγραφες κι ανείπωτες που ούτε στη μνήμη δεν βρίσκουν πια χώρο… Μόνο τα ίχνη τους, κάτι σαν χνάρια περίτεχνης “πριμέρας”, απομένουν χωρίς να περιμένουν, μέσα στη σκόνη. Κι αυτά τα χνάρια δεν “υποστρέφονται” ποτέ… Θα τα βρουν κάποιοι, κάπου, κάποτε, αλλά “φευ” δεν θα αναγνωρίζουν τη γλώσσα τους.

… Οχι, οι θάλασσές μας δεν στέρεψαν ακόμα, ευτυχώς, όσο κι αν τις πληγώνουμε… Το Αιγαίο και το Ιόνιο συνυπάρχουν αρμονικά, εν τη διαφορετικότητά τους. Είχα την ευτυχία πριν χρόνια να δω δια γυμνού οφθαλμού την ένωσή τους, εκεί στην άκρη της Πελοποννήσου. Στα Κύθηρα, στη Μονή της Αγίας Μόνης, στο ψηλό της καμπαναριό, προσφέρεται η απερίγραπτη θέα αυτής της ευλογίας. Απ’ αριστερά Αιγαίο, από δεξιά Ιόνιο, με το βλέμμα να τρεκλίζει από τις φωτοσκιάσεις των χρωμάτων. Ελαφρά τη καρδία αποχωρίζομαι το… τρέχον των γυρισμάτων του καιρού και μένω στον δικό μου “κύκλο”. Οι φεγγίτες μου, άλλωστε, μετεωρολογικός σταθμός είναι… Μετρούν τις εποχές κι ας μην το ξέρουν…

Από την κλίμακά της και επέκεινα, δρομολογώ τις ημετέρες δεξιότητες που βοηθούν να μένω στο παρόν… Φθινόπωρο κι ας μην το δείχνει ακόμα, σημαίνει φως που διαθλάται τρυφερά πίσω απ’ τη σκάλα, κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού, στο δεξί μπράτσο της πολυθρόνας… Φθινόπωρο σημαίνει και φθορά που ή την αποδέχεσαι ή οδηγείσαι στο πιο δραματικό Βατερλό σου… Εδώ, στην άκρη της αυλής…

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή