Ο Φίλιππος Δραγούμης (2 Ιανουαρίου 1890 – 2 Ιανουαρίου 1980) ήταν πολιτικός και νομικός.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτορας. Έλαβε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους και έπειτα, το 1914, εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Υπηρέτησε ως υποπρόξενος στο γενικό προξενείο της Αλεξάνδρειας και στη συνέχεια το 1917 απολύθηκε από την υπηρεσία για πολιτικούς λόγους.
Εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής Φλωρίνης το 1920 με την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, το 1926 με το Συνεργαστικόν Αγροτικόν Κόμμα και το 1927 έλαβε μέρος στην επιτροπή σύνταξης του συντάγματος. Εκλέχθηκε ξανά βουλευτής το 1932. Το ίδιο έτος έγινε Γενικός Διοικητής Μακεδονίας (σημ. υπουργός Β. Ελλάδος) στην κυβέρνηση Τσαλδάρη. Τον Ιανουάριο του 1933 απέλυσε τας βενιζελικάς κυρίας του Δ. Συμβουλίου του Πατριωτικού Ιδρύματος αντικαταστήσας αυτάς σύμφωνα με τας κομματικάς του αντιλήψεις σύμφωνα με την εφημερίδα Μακεδονία στις 19.1.1933. Εκλέχθηκε ξανά βουλευτής στις εκλογές του Μαρτίου 1933.
Με εντολή του Φίλιππου Δραγούμη στις 30 Ιουνίου 1933 παύθηκε ο δημοκρατικά εκλεγμένος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Χαρίσιος Βαμβακάς. Στις εκλογές του 1935 εκλέχθηκε ως ανεξάρτητος.
Με την έναρξη της κατοχής εγκατέλειψε την Ελλάδα και κατέφυγε στο Κάιρο, όπου βρισκόταν η κυβέρνηση. Σε αυτή διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών, θέση την οποία ανέλαβε και πάλι το 1946 στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου 1946. Στην επόμενη Κυβέρνηση Τσαλδάρη του Οκτωβρίου 1946 χρημάτισε υπουργός Στρατιωτικών. Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Κιουσόπουλου χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών ενώ σε αυτή του Πιπινέλη υπουργός Εθνικής Αμύνης. Εκλέχθηκε ξανά βουλευτής το 1946 με το Λαϊκόν Κόμμα. Το 1946 στάλθηκε στο Παρίσι ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας του συνεδρίου ειρήνης.
Ήταν επίσης ισόβιο μέλος στην Πάγκειο επιτροπή και πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας, θέση την οποία διατήρησε για πενήντα χρόνια. Ήταν επίσης πρόεδρος της Ελληνικής Γεωγραφικής Εταιρείας και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Μερικά από τα έργα που είχε συγγράψει ήταν: Τα εθνικά δίκαια στην διάσκεψη της ειρήνης (1948), Επί του Κυπριακού ζητήματος (1956) κ.ά.
Απεβίωσε στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Βαλαωρίτου, κόρη του Ιωάννη Βαλαωρίτη, και είχε δυο παιδιά, τον Μάρκο και τη Ζωή.
