- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
- [email protected]
Αυτό το κύμα βίας που έχει εξαπολυθεί γύρω μας, στη χώρα μας, στη γειτονιά μας κι ακόμα παραπέρα σε άλλες χώρες και ηπείρους, σε οικουμενικές πια διαστάσεις, δεν είναι παρά η εκδήλωση, έστω μια ασύνειδη εκδήλωση, μηδενιστικού απελπισμού. Κι αυτό σημαίνει ασφαλώς ότι ο άνθρωπος σε παγκόσμια κλίμακα έχει μείνει χωρίς ένα πίνακα αξιών. Οι εκάστοτε δικαιολογίες που προβάλλονται είναι απλώς εφευρήματα της στιγμής. Πιο εύκολο να συμπεράνουμε ότι ο άνθρωπος έχει τη συνείδηση ενός ζώου παγιδευμένου από μια θέληση, μια οντότητα, ακατανόητη, ανεντόπιστη, σχεδόν ανύπαρκτη.
Κοντεύουν να μας τρελάνουν αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, στη γειτονιά μας, στην Ευρώπη μας, στον κόσμο μας. Δεν ξέρω γιατί έγινε πιο ακριβό το ρεύμα, δεν ξέρω γιατί έχουμε τόσο φτηνή αντιπολίτευση, δεν ξέρω γιατί η Αμερική και οι Ευρωπαίοι έχουν ξεσηκωθεί και τους έχει πιάσει υστερία αντιρωσική, δεν ξέρω γιατί ο Πούτιν τους κάνει να τραβάνε τα μαλλιά τους και θέλει τον πόλεμο, δεν ξέρω γιατί οι Τούρκοι μας προκαλούν καθημερινά… Αυτό που ξέρω είναι ότι σε καιρούς πονηρούς δικαιώνονται μόνον όσοι ψαρεύουν στα θολά…
Μπορεί να βλέπουμε τα έργα της βίας, αλλά κάνουμε λάθος αν νομίζουμε ότι βλέπουμε και τον δράστη ή τους δράστες. Πάντως είναι γενική η διαπίστωση ότι ζούμε σ’ έναν από τους πιο βίαιους και διεφθαρμένους αιώνες της Ιστορίας. Εύκολα μπορεί να το συμπεράνει κανείς αυτό, αρκεί να σκεφτεί ότι τους προηγούμενους αιώνες με τον καταναγκασμό και την καταπίεση υποδουλωνόταν ο άνθρωπος. Στην εποχή μας αυτοί που κουλαντρίζουν τις τύχες μας έχουν καταλάβει το πλέον απλό: τον άνθρωπο τον αγοράζεις και τον πουλάς!!!! Και πουλιέται πρώτη και καλύτερη η συνείδηση.
Για να πουλιέται η συνείδηση, πάει να πει ότι δεν υπάρχουν αξίες κι έτσι συζητάμε κάποιες φορές για κρίση αξιών, τις οποίες πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μας τις γκρέμισε κάποιος άλλος. Εμείς οι ίδιοι τις έχουμε εκποιήσει, τις βάλαμε στις προθήκες του παζαριού και τις διαλαλούμε. Και στεναχωριόμαστε ότι δήθεν προδόθηκαν τα ιδανικά μας, οι αρχές μας, τα όνειρά μας, από εκείνους στους οποίους είχαμε αναθέσει τη διαχείρισή τους. Δεν καταλάβαμε ποτέ ή μάλλον δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι μας εκμαύλισαν και μας έκαναν συνεταίρους, γίναμε υποχείριά τους, δίνοντάς μας ένα μικρό ξεροκόμματο, ενώ εκείνοι εισέπρατταν πάντα τη μερίδα του λέοντος.
Μετά απ’ όλα αυτά και όταν αρχίσαμε να ψιλοκαταλαβαίνουμε, κάτι πήγαμε να κάνουμε αλλά ήταν αργά. Τώρα απλώς εμείς εισπράττουμε τα επίχειρα του ανοίγματος που κάναμε σε άγνωστους κόσμους επειδή νομίζαμε ότι θα τους μοιραζόμασταν. Τελικά δεν μοιραστήκαμε τίποτε. Μείναμε μονάχοι και ασυντρόφευτοι. Έτσι γέμισε ο τόπος “νεκρές ψυχές”. Διαβάσατε το έργο του Νικολάι Γκόγκολ;;; Διαβάστε το για να καταλάβατε. Νεκρές ψυχές, λοιπόν, που είναι εντελώς ακίνδυνες.
Και το απλοϊκό ερώτημα: Λοιπόν, τι να κάνουμε; Το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να απέχουμε από κάθε συνάφεια με όσους ρυπαίνουν την κοινωνία μας. Να μην ενθαρρύνουμε τους φαύλους επειδή είναι αρεστοί στη μάζα και ξέρουν να κολακεύουν. Να μην γοητευόμαστε από τους αγύρτες… Τέλος πάντων, δεν είμαι εγώ εκείνος που θα βοηθήσει με τις προτροπές του την κοινή γνώμη, η οποία όπως μπορεί κανείς να καταλάβει είναι διαιρεμένη σε όσα πολιτικά κόμματα υπάρχουν πρωτίστως στο κοινοβούλιο και δευτερευόντως εκτός κοινοβουλίου. Και μην ξεχνάμε ότι η κοινή γνώμη είναι ένα μέγεθος κατεξοχήν αστάθμητο και κυμαινόμενο που επηρεάζεται από κάθε λογής παράγοντες. Κυρίως ζει με ψευδαισθήσεις. Ίσως κι εμείς…
