- ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΤΑΡΑΚΗΣ*
Υπάρχουν σήμερα πολλοί ορισμοί για τη δημοκρατία, ένα πολίτευμα που με συνεχείς αναπροσαρμογές πρώτη φορά εμπνεύστηκαν οι αρχαίοι Έλληνες και προσπάθησαν να εφαρμόσουν. Έκτοτε με τις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές ανάγκες δόθηκε προτεραιότητα από φιλοσόφους, κοινωνικούς μεταρρυθμιστές και πολιτικούς στοχαστές σε διάφορες πλευρές της με στόχο να υπηρετηθεί καλύτερα η ανάγκη συνύπαρξης των ανθρώπων. Σε όλες αυτές τις θεωρητικές και πρακτικές αναζητήσεις θεμελιώδης προϋπόθεση θεωρήθηκε η δικαιοσύνη.
Η θέσπιση κανόνων που επιτρέπουν στους ανθρώπους να λειτουργούν και να πράττουν με ασφάλεια και να μπορούν να επιδιώκουν την προσωπική τους ευτυχία με το δικό του καθένας τρόπο. Οι κανόνες αυτοί άλλοτε ήταν εντολές μιας μεταφυσικής δύναμης, άλλοτε ήταν η βούληση ενός ή περισσότερων φωτισμένων και σήμερα θεσπίζονται από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών. Άριστοι κανόνες δεν υπάρχουν γι’ αυτό έχουμε συνεχείς αλλαγές. Το πρόβλημα είναι η εφαρμογή τους στην πράξη.
Ακριβώς στο σημείο αυτό εντοπίζεται η αδυναμία στη χώρα μας από τη στιγμή που υπήρξε η σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους. Πολυνομία και αναξιοπιστία χωρίς γενικότερη συναίνεση με αποτέλεσμα και οι πολίτες να μην πιστεύουν και να μην συμμορφώνονται με τους νόμους και η πολιτική να θεωρείται μια λειτουργία χωρίς περιεχόμενο. Θα περιοριστώ μόνο σε ορισμένα σημεία που θεωρώ σημαντικά. Δεν γνωρίζω καμία ευνομούμενη πολιτεία, όπου το νομικό σύστημα να είναι πιο πολυδαίδαλο και αναποτελεσματικό.
Παντού υπάρχουν καλοί και λιγότερο καλοί δικαστές. Παντού λίγο ή πολύ οι αποφάσεις άλλοτε εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα, άλλοτε όχι. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλές χώρες, όπου λειτουργεί η φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία που για να τελεσιδικήσουν οι υποθέσεις περνούν δέκα και περισσότερα χρόνια. Παρακολουθώντας σήμερα τα πολιτικά δρώμενα όλοι έχουμε πολλά παραδείγματα απογοητευτικά.
Προφυλακίζονται πολλοί και αποφυλακίζονται χωρίς να υπάρξει καταγγελία και δίκη. Ο πολιτικός λόγος έχει συρρικνωθεί μόνο στην οικονομία και σε γενικόλογες αντιπαραθέσεις. Φυσικά, η κοινωνική δικαιοσύνη κάποιες στιγμές ακούγεται μόνο ως πλειοδοτικός λόγος στις κυβερνητικές ρυθμίσεις.
Η βία και η εγκληματικότητα αντιμετωπίζονται συγκυριακά και το σωφρονιστικό σύστημα μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορεί να ονομάζεται έτσι.
Δυστυχώς, αν ένας ιδιώτης προσφύγει στη δικαιοσύνη εναντίον του δημοσίου αναγκάζεται να περιμένει πολλά χρόνια για να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του. Δεν θα αναφερθώ στις παρεμβάσεις και στην προσπάθεια των πολιτικών να επηρεάσουν τις δικαστικές αποφάσεις.
Απλώς θεωρώ ότι σήμερα που η στενότητα οικονομικών παροχών είναι υπαρκτή, πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη γρήγορη απονομή δικαιοσύνης. Να τελεσιδικούν οι υποθέσεις σε εύλογο χρόνο. Αν αυτό απαιτεί να προσληφθούν περισσότεροι δικαστές το κόστος θα είναι ελάχιστο μπροστά στο τεράστιο όφελος και θα ενισχυθεί το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών προς το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Παράλληλα θα εξασφαλισθεί ευρύτερη συναίνεση και θα κριθούν τα πολιτικά κόμματα από τις προτάσεις που θα καταθέσουν.
* Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος
