- Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΑΚΤΙΚΟΣ
Μετά την τελευταία πράξη του δράματος του ΣΥΡΙΖΑ και την τελική διάσπαση έχουν προκύψει από το κόμμα του 2015 άλλα 5 νέα μικρά κόμματα.
Η ‘γονιμότητα’ του χώρου, πράγματι είναι ένα μοναδικό φαινόμενο για την πολιτική ιστορία του τόπου, το άθροισμα όμως του όλου είναι μικρότερο από την περίοδο της ενοποιημένης μορφής του. Τώρα το σύνολο όλων των μικρών κομμάτων που προέρχονται από την ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπερνά το 25% ενώ στην ακμή του έφτασε στο 36%. Αυτοί που τελικώς κληρονόμησαν και εξασφάλισαν τη σφραγίδα του κόμματος, τα γραφεία και την κρατική επιχορήγηση μπορούν να αισθάνονται ανακουφισμένοι που διατήρησαν την «ιδιοκτησία» του κόμματος. Καθώς πρόκειται για μια ελίτ κομματικών αμειβόμενων στελεχών, που ως φαίνεται έχουν χάσει για πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία της λαϊκής βάσης και του άλλοτε ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.
Τι δεν έχουν καταλάβει ή δεν θέλουν να παραδεχθούν αυτοί που έμειναν και αυτοί που τους υποστηρίζουν ακόμη; Δεν έχουν καταλάβει πως ήταν προϊόν του βίαιου πολιτικού λόγου και της οργής. Έκτακτες συνθήκες που έχουν αντικειμενικά ξεπεραστεί.
Δεν έχουν αντιληφθεί την αυταπάτη της ψευδούς συνείδησης του αφηγήματος αντιμνημονίου που πλέον έχει ξεπεραστεί από την ίδια την εφαρμοσμένη πολιτική τους πρακτική. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι έχει διαγραφτεί το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» από την ιστορία όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο.
Επίσης δεν έχουν αντιληφθεί το άδειο κέλυφος της αριστεράς ρητορικής στην οικονομία στην εσωτερική κομματική δημοκρατία. Ότι δεν έχει πλέον πέραση ο βίαιος καταγγελτικός λόγος ο οποίος έχει ξεπεραστεί στην πράξη από την ίδια την διάψευση των προσδοκιών που υποσχέθηκε της κυβερνητικής θητείας.
Ακριβώς γιατί αποκαλύφθηκε η αντινομία της καλλιέργειας ψευδούς συνείδησης. Αποκαλύφθηκε όταν εκείνοι που έκαναν σημαία τους με το αντιμνημόνιο αποδείχθηκαν προ μνημονίου συνυπεύθυνοι πλειοδότες στη διόγκωση του δημοσίου χρέους, όταν ζητούσαν περισσότερους διορισμούς και με περισσότερες αντιπαραγωγικές θέσεις στο δημόσιο. Ενώ μετά το μνημόνιο εφάρμοσαν τις ίδιες συνταγές Θεραπείας των προκατόχων τους, με επιμήκυνση των συνεπειών.
Είναι εκείνοι που πρόβαλαν το αποτέλεσμα της κρίσης, χωρίς να βλέπουν και αναδεικνύουν τα αίτια γέννησης και διόγκωσης του χρέους και όταν ανέλαβαν την εξουσία αυτό που έκαναν ήταν ένα τρίτο μνημόνιο αφού έπεσαν ηρωικά με ένα δημοψήφισμα. Στην ουσία είχαν ακολουθήσει μια διαδικασία που είχαν λοιδορήσει όταν πρότεινε δημοψήφισμα το 2011 ο Γ. Παπανδρέου. Προς τι λοιπόν ο ηρωισμός της Αριστεράς;
Το γεγονός ότι προσπάθησαν ελέγξουν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας με παράνομο τρόπο; Γνωρίζουμε πλέον την κατάληξη.
Στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που έβλεπαν τη διαφθορά μόνο στην κορυφή της πυραμίδας του δημοσίου, που αντικειμενικά δεν ξεπερνά το 10% αλλά, δεν έβλεπαν τη διαφθορά σε όλη την έκταση του δημοσίου και το ρουσφετολογικό σύστημα που διόγκωσε τη διαφθορά στα μεγάλα μεγέθη όπως έλεγε ο Θόδωρος Πάγκαλος.
Έτσι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου δεν είχαν τίποτε ουσιώδες να αντιπαρατάξουν παρά μόνο την πιστή εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων, την βαριά φορολογία των μικρομεσαίων, το χρηματιστήριο της ενέργειας, κληροδοτώντας μια από τις σημαντικότερες αιτίες σήμερα της ακρίβειας για το λαϊκά νοικοκυριά.
Καλλιεργώντας έτσι την ψευδή συνείδηση ανέβηκαν στην εξουσία, εφαρμόζοντας την πολιτική τους απογυμνώθηκαν από επιχειρήματα και την έχασαν εκλογές του 2019 ακολουθώντας μια φθίνουσα πορεία.
Έχουν την αυταπάτη ότι ο κόσμος τους ακολούθησε την περίοδο της ανόδου του αντιμνημονιακού κινήματος για την αριστερή τους φυσιογνωμία, αλλά αυτό είναι η ψευδή συνείδηση. Ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ όπως και τους ΑΝΕΛ για να αποφύγει τις συνέπειες του μνημονίου που τελικά δεν τις απέφυγε και όχι για την αριστεροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο της κρίσης ήταν ότι, διέθετε μία επαγγελματική πολιτική ομάδα που σε αυτή την έκταση δεν είχε άλλο συστημικό κόμμα τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί από πλευράς κομματικού μηχανισμού την κρίση. Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός όμως ήταν εμπόδιο για την ενσωμάτωση των νέων μελών που δεν είχαν τα ένσημα της “αριστεροσύνης”.
Αν κάτι θα μπορούσε να συγκρατήσει αυτό τον κόσμο στο κόμμα θα ήταν η εσωτερική δημοκρατία σε ποιο ανεπτυγμένο βαθμό από τ’ άλλα κόμματα. Αυτό όμως αποδείχθηκε ανέφικτο. Κομματική γραφειοκρατία περιχαρακώθηκε για να διατηρήσει τα προνόμιά της. Μέ μηχανογραφίες και αντιδημοκρατικό τρόπο προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία της όπως αποδείχθηκε από τα τελευταία γεγονότα.
Αντίθετα, ο Κασσελάκης παρόλα όσα του καταμαρτυρούν φαίνεται ότι έχει κατανοήσει τα ελάχιστα από τη δυναμική αυτής της διαμάχης. Τη δύναμη της συμμετοχικής δημοκρατίας κι ανεξαρτήτως από τις άλλες βαθύτερες προθέσεις του προσφέρει χώρο έκφρασης για μια από τις ουσιαστικές αξίες της δημοκρατικής Κεντροαριστεράς.
Αυτό είναι ένα νέο κεφάλαιο που δεν έχει φθαρεί και συγκινεί τη κοινωνική βάση και καθώςφαίνεται στις δημοσκοπήσεις ότι έχει μέλλον. Ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ της ίτριγκας και της κομματικής γραφειοκρατίας για όλους τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω δεν έχει αντικειμενικά ευοίωνο μέλλον.
