- ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΤΑΡΑΚΗΣ*
Αποχαιρετίσαμε με γιορτές τον παλιό χρόνο και υποδεχτήκαμε με καλές ελπίδες τον νέο. Οι αρχαίοι έλεγαν ότι μια ζωή χωρίς γιορτές μοιάζει με μια μακρά οδό χωρίς πανδοχείο, γιατί διαφορετικά ο χρόνος θα ήταν άχρωμος και βαρετός όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για μας με το κουρασμένο σώμα και τις πολυποίκιλες εμπειρίες.
Το αύριο επιφυλάσσει εκπλήξεις. Εύχομαι σε όλους να είναι ευχάριστες. Δεν είναι μια αφελής αισιοδοξία. Είναι η χαρά που όλοι νοιώθουμε για το μέγα δώρο της ζωής, που με τα τόσα βάσανα είναι πάντα γλυκιά.
Οι αλλαγές συνεχώς επιταχύνονται και σήμερα γενικότερα διακρίνουμε μια αναδόμηση της παγκόσμιας ισορροπίας που δοκιμάζει τον κόσμο. Η ανθρωπότητα έχει οπλιστεί με τεράστια δύναμη δημιουργίας, αλλά και αυτοκαταστροφής.
Ένας πόλεμος με απειλή ακόμα και πυρηνικών όπλων συνεχίζεται απροσδόκητα στη γειτονιά μας. Ένας βάρβαρος και ανθρωποφάγος πόλεμος, γιατί μια χώρα θέλησε να διεκδικήσει τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεσή της.
ποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα είναι βέβαιο ότι με τη θυσία και τις ηρωικές πράξεις θα κατακτήσει την εθνική του ταυτότητα ο Ουκρανικός λαός. Για τη χώρα μας είναι μια εκλογική χρονιά και η διαχείριση του πολιτικού λόγου και των πράξεων απαιτεί σύνεση και χαμηλούς τόνους, γιατί οι απειλές που υπάρχουν είναι πραγματικές. Στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να ξεχωρίζουν τρία κόμματα. Καθένα έχει τις προτάσεις και το πρόγραμμά του.
Όμως, τα μέσα ενημέρωσης αντί να βοηθούν στην αποσαφήνιση και προβολή των επιμέρους προγραμμάτων, αναλώνονται σε επιδερμικές και συγκυριακές περιπτώσεις. Συνήθως μετέχουν δυο ή τρεις δημοσιογράφοι και άλλοι τόσοι καλεσμένοι. Ο περισσότερος χρόνος αναλώνεται με ποιόν θα συνεργαστούν τα κόμματα μετά τις εκλογές. Μόλις ο πολιτικός πει την πρώτη φράση διακόπτεται και αρχίζει ο διάλογος να γίνεται κοκορομαχία. Έτσι επιβεβαιώνεται η άποψη πολλών ότι όλοι είναι ίδιοι.
Η βάση της δημοκρατίας, που είναι ο διάλογος, αναιρείται. Αντί να υποβοηθείται η σκέψη και η κρίση των πολιτών διεγείρεται απλώς το συναίσθημα και η αγανάκτηση. Δεν βοηθούνται ιδιαίτερα οι νέοι να ενδιαφερθούν ενεργά για την πολιτική, αλλά αποστασιοποιούνται και αδρανούν. Πάντα βέβαια ο πολιτικός λόγος εμπεριείχε στοιχεία υπερβολής και η κριτική ήταν υποκειμενική. Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο διχαστικός και μηδενιστικός.
Υπάρχουν κάποτε κοινά σημεία τουλάχιστον στους στόχους. Σήμερα αρκετοί άκριτα δηλώνουν ότι δεν έχουμε δημοκρατία και καθένας ευαγγελίζεται μια δημοκρατία δικής του κατασκευής. Όμως, παρά τις κρίσεις που αντιμετωπίσαμε μετά τη δικτατορία το θεσμικό πλαίσιο άντεξε.
Φυσικά είναι αναγκαίες αλλαγές και εκσυγχρονισμός. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος πρέπει να υπάρξουν συναινέσεις και αλληλοσεβασμός των προσώπων που συμμετέχουν στα δημόσια πράγματα. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έχουν φυσικά τα πολιτικά κόμματα. Κανείς όμως πολίτης δεν είναι ανεύθυνος, ιδιαίτερα όταν ζούμε σε κρίσιμους καιρούς.
*Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος
