Ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς Μπιλίμπιν (Ива́н Я́ковлевич Били́бин, 16 Αυγούστου 1876 – 7 Φεβρουαρίου 1942) ήταν Ρώσος εικονογράφος και σκηνογράφος του 20ού αιώνα που συμμετείχε στο Mir iskusstva, συνέβαλε στα Ρώσικα Μπαλέτα, ήταν συνιδρυτής της Ένωσης Ρώσων Ζωγράφων και από το 1937 ήταν μέλος της Ένωσης Ζωγράφων της ΕΣΣΔ. Καθ’όλη την διάρκεια της καριέρας του εμπνεύστηκε από την σλαβική λαογραφία.
Ο Μπιλίμπιν γεννήθηκε στην πόλη Τάρκοβκα, ένα προάστιο της Αγίας Πετρούπολης. Το 1898 σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών Anton Ažbe στο Μόναχο και στη συνέχεια στην Ilya Repin στην Αγία Πετρούπολη. Μετά την αποφοίτησή του τον Μάιο του 1900, πήγε στο Μόναχο όπου ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του με τον ζωγράφο Anton Ažbe. Το 1902-1904 ο Μπιλίμπιν ταξίδεψε στον ρωσικό βορρά όπου γοητεύτηκε από την παλιά ξύλινη αρχιτεκτονική και την ρώσικη λαογραφία. Την ίδια περίοδο πήγε και στο εθνογραφικό τμήμα του Μουσείου του Αλεξάνδρου Γ’ ώστε να συλλέξει εθνογραφικό υλικό και να φωτογραφίσει μνημεία της αρχαίας υπαίθριας αρχιτεκτονικής στις περιοχές Vologda, Archangelsk, Tver; Skaja; Olonezkaja και Petrozavodsk. Δημοσίευσε τα ευρήματά του στην μονογραφία Λαϊκές Τέχνες του Ρωσικού Βορρά το 1904. Μια άλλη επίδραση στην τέχνη του ήταν οι παραδοσιακές ιαπωνικές εκτυπώσεις.
Μετά την ίδρυση της Ένωσης Καλλιτεχνών Mir Iskusstva, στην οποία ήταν ενεργό μέλος, η είσοδός του στον κόσμο της γραφιστικής των εφημερίδων και των βιβλίων ξεκίνησε με ένα έργο για τον σχεδιασμό του περιοδικού Mir Iskusstva το 1899. Ακολούθησε ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός άλλων περιοδικών όπως το Dog Rose (Шиповник) και οι δαπάνες του εκδοτικού οίκου της Μόσχας. Ο Μπίλιμπιν κέρδισε φήμη το 1899 όταν κυκλοφόρησαν οι εικονογραφήσεις του στα ρώσικα παραμύθια. Κατά την Ρώσικη Επανάσταση του 1905, σχεδίασε επαναστατικές γελοιογραφίες, κυρίως για το περιοδικό Župel, το οποίο απαγορεύτηκε το 1906. Θα χρησιμεύσει και ως σχεδιαστής για την παραγωγή του 1909 The Golden Cockerel του Νικολάι Ρίμσκι-Κορσάκοφ.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917, εγκατέλειψε την Ρωσία. Μετά από σύντομη παραμονή στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια, το 1925 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου ανέλαβε την διακόσμηση ιδιωτικών αρχοντικών και ορθόδοξων εκκλησιών. Εξακολουθούσε να φιλοξενεί σε αυτά την πατρίδα του και, μετά την διακόσμηση της Σοβιετικής Πρεσβείας το 1936, επέστρεψε στην Σοβιετική Ρωσία παραδίδοντας διαλέξεις στη Ρωσική Ακαδημία Τεχνών μέχρι το 1941. Ο Μπίλιμπιν πέθανε κατά την πολιορκία του Λένινγκραντ και τάφηκε σε μαζικό τάφο.
Το 1902 ο Μπίλιμπιν παντρεύτηκε την μαθήτριά του Μαρίγια Γιακόβλεβνα Τσέμπερς (Мария Яковлевна Чемберс). Απέκτησαν δυο γιους, τον Αλέξανδρο (1903) και τον Ιβάν (1908). Το 1912 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά μια φοιτήτριά του, την Ρενέ Ρουντόλφοβνα Ο’ Κόνελ (Рене Рудольфовна О’Коннель). Το 1923 παντρεύτηκε την ζωγράφο Αλεξάνδρα Βασιλίβγινα (Александра Васильевна Щекатихина-Потоцкая), με την οποία έκανε μια κοινή έκθεση στο Άμστερνταμ το 1929.
