Ο Καίσαρ Εμμανουήλ (1902 ή 1904–1970) ήταν ποιητής και μεταφραστής. Γεννήθηκε το 1902 ή το 1904 στην Αθήνα αλλά η καταγωγή του ήταν από την Πάτρα. Δεύτερος ξάδελφός του ήταν ο ποιητής Ζαν Μορεάς. Εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διακόπτοντας τις σπουδές του στο τελευταίο έτος λόγω των στρατιωτικών του υποχρεώσεων.
Αποφοίτησε τελικά το 1938 μιας και παράλληλα εργαζόταν σε ασφαλιστική εταιρεία στον Πειραιά, ενώ κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 υπηρέτησε ως διερμηνέας ιταλικών. Νωρίτερα είχε ιδρύσει στο Νέο Φάληρο το Ινστιτούτο Κλασικών Σπουδών στο οποίο ο ίδιος δίδασκε την αρχαία ελληνική και την ιταλική γλώσσα. Από το 1937 έως το 1940 υπήρξε ανταποκριτής της ρουμανικής εφημερίδας Le moment όπου έγραφε φιλολογικά άρθρα στα γαλλικά, και στην Κατοχή εργάστηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αθήνας. Μετά από αυτήν και έως το 1958 εργάστηκε σε δημόσια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Αργότερα συνέχισε το εκπαιδευτικό του έργο στην Κύπρο και την Αίγυπτο διδάσκοντας στα εκεί ελληνικά σχολεία. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την ποίηση και τις μεταφράσεις έργων μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε από σακχαρώδη διαβήτη στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών στις 24 Απριλίου 1970.
Εργογραφία
Η γνώση της αγγλικής, της γαλλικής και της ιταλικής γλώσσας τον βοήθησε στη μελέτη των καλλιτεχνικών ρευμάτων που κυριαρχούσαν στην Ευρώπη την εποχή εκείνη. Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1924 όταν άρχισε να συνεργάζεται με τα περιοδικά Μούσα, Κριτική και Τέχνη, Νέοι Βωμοί, Ελληνική Επιθεώρησις, Νέα Εστία, Λόγος, Κύκλος, Ρυθμός, Μπουκέτο, Οικογένεια, Αναγέννησις, Νέα Επιθεώρησις, Το τρίτο μάτι και Μακεδονικά Γράμματα μεταξύ άλλων. Εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ο παράφωνος αυλός το 1929, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν τρεις ακόμη συλλογές. Το μεγαλύτερο μέρος των έργων του αποτελούνταν από ποιητικές, πεζογραφικές και θεατρικές μεταφράσεις και διασκευές.
Τα έργα του συγκαταλέγονται στο κίνημα της ελληνικής μεταπολεμικής ποίησης και πιο συγκεκριμένα στους νεότερους ποιητές της Γενιάς του ’20. Τα ποιήματά του διακρίνονται για την άψογη μορφή τους και τον έντονο αισθηματισμό τους. O συγγραφέας Κώστας Στεργιόπουλος διαχωρίζει το έργο του σε δύο περιόδους. Η πρώτη εξ αυτών είχε στοιχεία νεορομαντισμού και κοσμοπολιτισμού, ενώ η δεύτερη είχε επηρεαστεί από από το ρεύμα του συμβολισμού και τα έργα των Γάλλων Σαρλ Μπωντλαίρ, Στεφάν Μαλαρμέ, Πωλ Βαλερύ αλλά και του Έλληνα Απόστολου Μελαχρινού. Στα σημαντικότερα έργα του περιλαμβάνονται τα εξής:
- Ποίηση
- Ο παράφωνος αυλός, 1929
- Δώδεκα σκυθρωπές μάσκες, 1931
- Η δυναστεία των χιμαιρών, 1940
- Stillae sanguinis, 1951
- Μεταφράσεις
- Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Το Κοράκι, 1932
- Πωλ Βαλερύ, Ομιλεί ο Νάρκισσος και άλλα ποιήματα, 1933
- Στεφάν Μαλαρμέ, Η Ηρωδιάς, 1936
- Στεφάν Μαλαρμέ, Το απόγευμα ενός φαύνου, 1938
- Στεφάν Μαλαρμέ, Ίγκιτουρ ή η παραφροσύνη του Ελμπενόν, 1949
- Αρθούρος Ρεμπώ, Το μεθυσμένο καράβι, 1947
- Χάουαρντ Πάυλ, Οι εύθυμες περιπέτειες του Ρομπέν των Δασών, 1957
