- ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΙΟΡΔΟΣ
Θυμάμαι καλά πως σαν ήμουνα παιδί
εντρυφούσα στην γραφή του Γιώργου του Σουρή
δεν ξέρω ακριβώς το πώς και το γιατί
μα μου φαινόταν αρκούντως κοφτερή
απέπνεε απλότητα, αμεσότητα και γεμάτη εύστοχη κριτική
για αυτό άλλωστε κι είχε ποινικά διωχθεί
μα αυτό που έμεινε δεν είναι τελικά οι όσες διώξεις
αλλά οι αλήθειες που έγραφε, η κοινωνική τους αποδοχή και οι ορθές του διαπιστώσεις.
Το λοιπόν ας αφήσουμε το παρελθόν
κι ας μεταφερθούμε στο παρόν:
Ποιος είδε Περιφέρεια λιγοστή
σ’ όλη τη γη μοναδική,
εκατό να ξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
και της αυλής τους κολλητούς
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Όπως στου Άρεως το Πεδίο
που στήνει ένα πανάκριβο μνημείο
ένα Μνημείο Ελληνισμού και Φιλελληνισμού
ιδέα κιτς κι ατέρμονου επαρχιωτισμού.
Μα υπάρχουν και χειρότερα απ’ το χειρότερο, γι’ αυτό πάλι καλά
που δεν θα ζητήσουν απ’ τον κ. Ρουβά
να τραγουδήσει για είκοσι λεπτά
όπως στου Λυκαβηττού την μεριά
στου Δημάρχου την Πρωτοχρονιά.
Φανταστείτε να υψώνεται το μνημείο
και να ηχεί του τραγουδιστή το μουσικό το μεγαλείο.
Κι αναρωτιέμαι αν είναι να κλαίει ή να γελάει κανείς
μ’ αυτά τα «έργα» της Περιφερειακής Αρχής.
Και είναι τόσα και πολλά που δεν έχουν τελειωμό.
Από του κορονοϊού τον ψεκασμό (!!!)
μέχρι στων άστοχων συνεδρίων τον χαιρετισμό.
Από την ανικανότητα στις περσινές πλημμύρες με τον Μπάλο τα ίδια και τα ίδια
μέχρι το απόγειο της ανυπαρξίας με την φετινή Ελπίδα.
Μια ολοσχερής πολιτική ανυπαρξία
διανθισμένη με μια διαχρονική αφασία
όπου στα δύσκολα οι ευθύνες γίνονται μπαλάκι
λες και βγήκαν απ’ του Τζόκοβιτς το σορτσάκι
εννοώ το κατ’ επάγγελμα μπαλάκι
αυτή η επίμονη ροπή στην μετάθεση των ευθυνών
με κάνει ντιπ για ντιπ έξω φρενών
αμ’ εκείνες οι πολυθρόνες που βγάζουν μάτι ως προς την μεγαλομανία
του ανδρός την ματαιοδοξία και του δερμάτινου κενού τη βουλιμία
αμ’ εκείνο το θεόρατο τουτού
άλλο πάλι δείγμα νεοπλουτισμού
αμ’ οι κιτς εκείνες φωτογραφήσεις «κοινωνικού χαρακτήρα».
Προς Θεού όχι άλλες πια, την δόση μου την πήρα…
Ένας κιμπάρης και χουβαρδάς
τον προϋπολογισμό μαέστρος στο να τον μαδάς
με πρωτιά στις απευθείας αναθέσεις
άιντε Περιφέρεια μετά ν’ αντέξεις.
Κι εκείνο το αφ’ υψηλού υφάκι αλλά Ναπολέων.
Παλαιάς κοπής, ανούσιο, παρωχημένο μοιάζει πλέον.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Ο κύριος Ανυπαρκτούλης
ένας πολιτικά μικρούλης
αν βγάλεις το ρο και το κάπα ένας τοσοδούλης
τουτέστιν ο καθένας μέσα μας εαυτούλης…
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
ΥΓ: Για την κατασκευή του κ. Ανυπαρκτούλη χρειάσθηκε η βοήθεια στίχων του Γιώργου Σουρή από το «Δυστυχία σου Ελλάς»
