- Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
«Όσοι έλεγαν πως θα μπουν στην Ελλάδα σε μια νύχτα, δεν πήγαν κάτω από τα ερείπια για να σώσουν έναν πολίτη. Οι Έλληνες ωστόσο που θεωρούσαν εχθρό, το έκαναν! »
Αυτή η ανάρτηση κυριαρχεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου ο Τουρκικός λαός επαινεί τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των Ελλήνων πυροσβεστών να σώσουν ανθρώπινες ζωές κάτω από τα χαλάσματα, μετά τον φονικό σεισμό των 7,8 Ρίχτερ, και για τη σύνταξή της δανείζεται τις απειλές του Τούρκου προέδρου Ερντογάν περί εισβολής στην Ελλάδα.
Κι όσο οι ευχαριστίες για την αυτοθυσία στην Ελληνική Μονάδα Ειδικής Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΜΑΚ) πληθαίνουν ακόμα και με τα δημοσιεύματα του φιλοκυβερνητικού Τουρκικού Τύπου (Βλέπε Milliyet, φιλοξενεί την φωτογραφία των Ελλήνων διασωστών, που αγκαλιάζονται ανασύροντας ζωντανό ένα παιδί. Με τον τίτλο, «Η ελληνική ομάδα πλημμυρισμένη από χαρά»), τόσο γίνεται τούρμπο ο Τούρκος πρόεδρος, που με διατάγματα απαγόρευσε τη χρήση του τουίτερ και του youtube από τους Τούρκους χρήστες, που ανέρχονται στο 14% και πλέον του πληθυσμού της Τουρκίας, τάχα για να προστατεύσει τους Τούρκους από εξωτερικές επιρροές.
Βλέποντας να εξελίσσονται αυτές οι συγκινητικές σκηνές κάθε φορά που γίνεται το θαύμα στα ερείπια και αγκαλιάζονται οι Έλληνες με τους Τούρκους, μου έρχεται στο νου «το τραγούδι της αλληλεγγύης» του Μπέρτολτ Μπρεχτ:
«Όταν σφίξουμε τα χέρια οι λαοί αυτής της Γης
θα γενεί παράδεισός μας κι αφεντάδες της εμείς !»
Και ποιος μένει ανεπηρέαστος από τις θέσεις του Μπρεχτ στο ερώτημα:
«Ποια πράγματα διαπαιδαγωγούν;»
Ο Μπρεχτ, που εμπνεύστηκε από τη διαλεκτική του Πλάτωνα για τη δημιουργία του επικού θεάτρου, απαντάει…
«Διαπαιδαγωγεί η πείνα, κι ο τρόπος να κορεστεί. Διαπαιδαγωγεί το κρύο, κι ο τρόπος να βρεθούν στέγη και ρούχα. Διαπαιδαγωγεί ο τρόπος που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλο, ο τρόπος που η ανάγκη τους κάνει να συμπεριφερθούν.»
Κι έρχεται ο Μπόρχες και συμπληρώνει:
«Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μπορώ όμως, να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.»
Και ο Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς γράφει τον επίλογο:
«Όταν τ’ αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους, τους άλλους,
Στον εαυτό σου γύρισε και πες:
«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».
Αχ και να ήμουν…
