- ΜΗΝΑΣ ΤΑΥΛΑΡΙΔΗΣ
Μετά τις εκλογές του 2023 έχουμε στην ελληνική κοινωνία βαθιές μεταβολές, όπως αυτές καταγράφονται στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Για να μπορέσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε και κυρίως να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε αυτές τις μεταβολές, προϋποθέτει την απομάκρυνση μας από απαίδευτες και απλούστατες προσεγγίσεις, αλλά και να μην τις κρίνουμε με το τι εμείς θα θέλαμε και τι συμφέρει στο κόμμα που υποστηρίζουμε, αλλά αποζητώντας τα κατάλληλα εργαλεία που θα μας δώσουνε επαρκείς και κατανοητές εξηγήσεις.
Έχοντας πάντα σαν γνώμονα, ότι τα πάντα υπόκεινται σε μεταβολές και μπορούν μέσα σε ένα μικρό, μεγάλο ή εύλογο χρονικό διάστημα να αλλάξουν άρδην, για να ανατρέξω και παραφράσω το ρήση του Ηράκλειτου : “Τα πάντα ρει”.
Η υπαρξιακή κρίση που κυριαρχεί στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, με τις ταυτόχρονες αστοχίες και τα πολλά και τραυματικά για τον λαό μας λάθη της Κυβέρνησης της Ν.Δ., μας υποχρεώνουν να επαναχαράξουμε τα πολιτικά όρια και τις ιδεολογικές διαφορές στον χώρο της κεντροαριστεράς. Και δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι στην πολιτική οι έννοιες της προόδου και της συντήρησης έχουν ένα αέναο δρομολόγιο, που καθορίζεται από τις διεργασίες και τις ανακατατάξεις που δημιουργούνται στο κοινωνικό σύνολο και καθ΄ επέκταση στο πολιτικό και εκλογικό σώμα.
Ας ανατρέξουμε όμως στις κυβερνητικές επιδόσεις μετά τις εκλογές του 2019, όταν η Ν.Δ. ως Κυβέρνηση έδειξε μια δυναμική και διαχειρίστηκε με επάρκεια και μετριοπάθεια κάποια ζητήματα που απασχολούσαν μακροχρόνια την ελληνική πραγματικότητα ή που παρουσιάστηκαν απρόοπτα λόγω της παθογένειας της Χώρας σε πολλούς τομείς. Ταυτόχρονα ανοίχτηκε στον χώρο της Κεντροαριστεράς ενσωματώνοντας πολλά στελέχη της και επιφανείς επιστήμονες από αυτόν τον χώρο. Δύο συστατικά που την ώθησε στις εκλογές του 2023 να μεγαλώσει τα ποσοστά της και να ξαναγίνει Κυβέρνηση παρά της όποιες έντονες αστοχίες και αντιδημοκρατικές ενέργειες, ιδιαίτερα στο θέμα των υποκλοπών. Και εδώ (μετά τις εκλογές του Ιούνη το 2023) αρχίζουν οι συνεχείς αστοχίες και τα λάθη της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του Μητσοτάκη, ο οποίες φανέρωσε από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές τις αδυναμίες του, αρχικά στο θέμα της κυβερνητικής σύνθεσης, όπου παρουσίασε το πιο μεγάλο κυβερνητικό επιτελείο μέχρι σήμερα, προφανώς γιατί έπρεπε να χωρέσει σε αυτό πολλές και πολλούς. Ένα κυβερνητικό σχήμα ξέπνοο που μέχρι σήμερα δείχνει να μην έχει βρει τους σωστούς βηματισμούς του λόγω και της ακαταλληλότητας πολλών υπουργών, κάτι που είναι πασιφανές. ββΟ ίδιος ο Πρωθυπουργός φανέρωσε συγχρόνως και τις δικές του αδυναμίες, δείχνοντας μια αδικαιολόγητη αυταρέσκεια, που συνοδεύεται πολλές φορές για να μην πω πάντα σχεδόν, με συμπτώματα αλαζονείας και με αντιμετώπιση με υπεροψία των πολιτικών του αντιπάλων.
Οι πολιτικές σε καίριους τομείς που ακολουθεί ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του, είναι νοθευμένες και δεν αντιμετωπίζουν το θέμα με το οποίο ασχολούνται στην ρίζα του. Στον τομέα των μεταρρυθμίσεων έχουμε μέχρι στιγμής μόνο εξαγγελίες χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις και όπου υπάρχουν μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια, αυτά είναι αποσπασματικά και αναφέρουν ότι τα υπόλοιπα θέματα θα αντιμετωπιστούν στο μέλλον.
Η μεταρρυθμιστική εξαγγελία, στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει να είναι ένα απλό λούστρο. Και το σημαντικότερο ο Μητσοτάκης διαπράττει το λάθος να πιστεύει, ότι η πολιτική ισχύς στο κόμμα του διασφαλίζεται με το μοίρασμα αξιωμάτων και με την πληρωμή εφ άπαξ κάποιων επιδομάτων που δεν κατοχυρώνονται νομοθετικά και για το μέλλον. Αδυναμίες υπαρκτές και έντονες. Ο αυτοθαυμασμός στην πολιτική αλλά και στην κοινωνία γενικότερα, είναι μια λανθασμένη πρακτική, γιατί θαυμάζοντας τον εαυτό σου και αυτό που κάνεις, συνήθως ξεχνάς για ποιο θέμα αναφέρεσαι και στο τέλος σου μένει ο αυτοθαυμασμός και απουσιάζει η ουσία και η πράξη.
Παρά όλα αυτά τα ουσιαστικά και ασυγχώρητα λάθη, η Δεξιά παράταξη και ο Μητσοτάκης παραμένουν κυρίαρχοι στην επικαιρότητα λόγω της μη ύπαρξης μιας σοβαρής και ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τα κόμματα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης.
Ας κάνουμε τώρα μια αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση που ξέσπασε το 2008-2009 και τα μνημόνια που ακολούθησαν έφεραν σημαντικές ανακατατάξεις στο πολιτικό τοπίο της Χώρας. Είχαμε μια πρωτοφανή καθίζηση του ΠΑΣΟΚ και μια ταυτόχρονη εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος με την συνεργασία διαμετρικά αντίθετων πολιτικά δυνάμεων συγκρότησε ένα ανερμάτιστο μπλοκ διακυβέρνησης της Χώρας, μένοντας 4 χρόνια στην Κυβέρνηση, με γνώμονα την κομματική διαχείριση της εξουσίας, που του εξασφάλιζε η βουλευτική πλειοψηφία και οι μηχανισμοί που προσπάθησε και μερικές φορές πέτυχε να οικοδομήσει στους χώρους που έχουν εξουσίες. Και όποιος στηρίζεται σε τέτοιες συμμαχίες και σε τέτοιες πρακτικές πρέπει να γνωρίζει, ότι σύντομα θα επέλθει και η αποκαθήλωση του. Κάτι που έγινε στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες ο Σύριζα ηττήθηκε κατά κράτος και έφτασε από το 31,53% στις εκλογές του 2019, στο 20,07% τον Μάη του 2023 και στο 17,84% τον Ιούνη του ίδιο έτους, επιβεβαιώνοντας την κρίση της ταυτότητάς του.
Αποδείχθηκε έτσι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πάντα ένα κόμμα χωρίς αρθρώσεις, χωρίς εσωκομματικά θεσμικά αντίβαρα, χωρίς δομημένο και επεξεργασμένο όραμα , ένα κόμμα που ξεπετάχθηκε από το momentum της οργής και της απελπισίας του κόσμου το 2015 !
Ο δε Πρόεδρος του ο Τσίπρας με την παραίτηση του όχι σε κομματικά όργανα αλλά στο Ζάππειο, επιτάχυνε την κατάρρευση του κόμματος αυτού και στην ουσία την αποσύνθεση της όποιας πολιτικής ιδεολογίας και κουλτούρας είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας που είχε δώσει μια πολιτική οντότητα στο κόμμα του, ενσαρκώνοντας ανεδαφικές πολιτικές με κυρίαρχη την κολοτούμπα του όχι σε ναι, απέδειξε ότι δεν είχε την ικανότητα αλλά και την διορατικότητα να προσαρμόσει το κόμμα του στην νέα πραγματικότητα συμβάλοντας έτσι και αυτός αποφασιστικά στην αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης δεν είχε το θάρρος να προσέλθει στα κομματικά όργανα (Κ.Ε., Π.Γ. Συνέδριο) και κάνοντας την αυτοκριτική του και τις ενστάσεις του φανερές, δίνοντας και τις αιτίες της καθίζησης του ΣΥΡΙΖΑ, να δώσει και την παραίτηση του.
Και φτάνουμε στις εκλογές για την ανάδειξη του νέου Προέδρου στο κόμμα, στην οποία ένα ξένο άτομο που ήρθε από το πουθενά έπεισε την πλειοψηφία του κόμματος όχι ότι είναι ικανός να γίνει πρόεδρος, αλλά ότι αυτός μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, βάζοντας στον δρόμο χωρίς επιστροφή την αποδομή του μέχρι τότε ΣΥΡΙΖΑ και αποδεικνύοντας ότι ένα πολιτικό προϊόν που χρεοκόπησε δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει σε συνθήκες ευστάθειας. Οδηγώντας το κόμμα από την παρωδία στην τραγωδία γιατί ο ίδιος πρεσβεύει την απόλυτη γελοιότητα και τον εκφυλισμό πολιτικής κουλτούρας των στελεχών και των μελών του ΣΎΡΙΖΑ, τινάζει στον αέρα τις σταθερές που επικρατούσαν επί μια δεκαετία περίπου, στο χώρο της αντιπολίτευσης.
Η εικόνα που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι θέσεις του νέου Προέδρου του, ο οποίος καθοδηγείται από τον απολιτικό και αθυρόστομο Πολάκη και τον καταδικασθέντα για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος Παππά, φέρνει γενικότερες ανακατατάξεις στον ιστό των κομματικών μελών του κόμματος. Αυτοί που αποχώρησαν και συνεχίζουν να αποχωρούν με μπροστάρηδες τους 11 βουλευτές που από 4.12. θα αποτελέσουν κοινοβουλευτική ομάδα στην Βουλή, θα αναμετρηθούν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί οι αποχωρήσαντες δεν προήλθαν από κάποια παρθενογένεση, αλλά έχουν σαν φορτίο στις πλάτες τους, τις όποιες ευθύνες τους αναλογούν για τις ανερμάτιστες και ατελέσφορες πολιτικές που εφάρμοζε το κόμμα στο οποίο ήταν συνιδρυτές και συμμετέχοντες στα καθοδηγητικά του όργανα, πρακτικές που υποστήριζαν και προωθούσαν. Και βέβαια έχουν το όποιο μερίδιο ευθύνης τους αναλογεί και για την συρρίκνωση του κόμματός τους.
Τι είναι όμως στην πραγματικότητα οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ; Τα προβεβλημένα στελέχη όλων των τάσεων που αποχώρησαν προέρχονται με λίγες εξαιρέσεις, από το στελεχιακό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ”βεβαρημένο” πολιτικό μητρώο, γιατί μέχρι τώρα παρήγαγαν και υλοποιούσαν την πολιτική αυτή που οδήγησε το κόμμα τους στα τραγικά για αυτούς ποσοστά στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Έχουν στο κομματικό τους βιογραφικό ακρότητες και ιδεοληψίες, ίντριγκες και εσωκομματικές δυναμικές διαφωνίες. Και πως είναι δυνατόν να προσγειωθούν στην πραγματικότητα την σημερινή και στα υπαρκτά θέλω του λαού , όταν μέχρι τώρα δεν μπόρεσαν να το κάνουν. Θα μπορέσουν να ελαχιστοποιήσουν τις όποιες διαφωνίες έχουν μεταξύ τους (γιατί προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικές αντιλήψεις και πολιτικές σκέψεις); Αυτό που θα παρουσιάσουν στην ελληνική κοινωνία την Δευτέρα 4.12.23 στο Σαράφειο στην Αθήνα, πόσο πειστικό μπορεί να είναι, όταν ο καθένας μπορεί να σκεφτεί, ότι αυτοί ήταν στην καθοδήγηση του κόμματος και δεν το κατόρθωσαν τότε αλλά σιγοντάριζαν τις όποιες άστοχες ενέργειες του αρχηγού τους, με μόνο γνώμονα και συνδετικό κρίκο την παραμονή τους στην εξουσία.
Οι δυνάμεις που αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια αμελητέα ποσότητα. Έχουν στόχους, οι οποίοι στόχοι αποβλέπουν στην ανασύνθεση και αναδιαμόρφωση της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Και αυτό γιατί δεν απευθύνονται όπως λένε μόνο στο κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ και στους ψηφοφόρους του, αλλά και σε άλλους όμορους και συγγενείς χώρους πχ. τους χώρους της οικολογίας κ.τ.λ. Η αναδιάταξη των δυνάμεων, δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.
Και ας κάνουμε και μια αναφορά και στο ΠΑΣΟΚ. Η συνεχής οπισθοχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, φέρνει για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ στην δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Αλλά για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί στην θέση αυτή, να έχει ταυτόχρονα μια συνεχή και ουσιαστική δημοσκοπική άνοδο και να γίνει η εναλλακτική της Ν.Δ. για την διακυβέρνηση της χώρας χρειάζεται να κάνει ουσιαστικές αλλαγές, τόσο στην φυσιογνωμία του, όσο όμως και στην κομματική του ταυτότητα και στις πολιτικές που θα παρουσιάζει για τα προβλήματα που απασχολούν τον ελληνικό λαό. Προτάσεις που θα είναι στην άλλη πλευρά από αυτές της συντήρησης που εκφράζονται από την Ν.Δ., αλλά ταυτόχρονα θα είναι επιστέγασμα έρευνας των λαϊκών προβλημάτων αλλά και ενσωμάτωσης των προτάσεων των εκφραστών των μαζικών κινημάτων.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί σημαντικές και θεμελιακές αλλοιώσεις της φυσιογνωμίας του και των πολιτικών του θέσεων πριν την κρίση. Έχουμε δε ταυτόχρονα την αποχώρηση είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω απόσυρσης από την πολιτική ικανών στελεχών του, που διαμόρφωναν πολιτική και που μπορούσαν να την περάσουν και μέσα στον Λαό. Η ηγεσία του και αναφέρομαι στον Πρόεδρο του και την ηγετική του ομάδα, είναι ακόμη άγνωστοι στην κοινή γνώμη και κυρίως δεν έχουν δοκιμαστεί στην άσκηση πολιτικής για βασικά θέματα της ελληνικής πολιτικής ατζέντας. Το θετικό στο θέμα αυτό είναι, ότι είναι νέα στελέχη που δεν έχουν καμιά ρετσινιά στην πλάτη τους και μπορούν με την κατάλληλη διεργασία να εισχωρήσουν στις λαϊκές μάζες και να προτιμηθούν από άλλες παραδοσιακές δυνάμεις. (π.χ. Δούκας στον δήμο της Αθήνας.)
Έτσι το ΠΑΣΟΚ για να αποκτήσει μια νέα πολιτική ταυτότητα που θα του δίνει το δικαίωμα να εισχωρεί σε κοινωνικές ομάδες και να τις κερδίζει , να το εμπιστεύονται δηλαδή, χρειάζεται να μην το κάνει αυτό με τον επαναπατρισμό του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ είτε άλλων πολιτικών δυνάμεων (προσοχή δεν αποκλείω κάποιες συνεργασίες μέσα στην Βουλή για διάφορα νομοσχέδιο ή στους μαζικούς χώρους) και ανασύροντας από το συρτάρι πολιτικές και πρακτικές του παρελθόντος, αλλά να καταδείξει τα δικά του στελέχη, άγνωστα μεν αλλά που πρυτανεύουν σε μαζικούς χώρους, σε επιστημονικά πεδία, σε κοινωνικές συσπειρώσει, που έχουν όμως στην τσέπη τους την ταυτότητα της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, της προόδου και όχι της συντήρησης.
Εάν μπορέσει να πετύχει στον τομέα αυτόν, να παρουσιάσει δηλαδή μια νέα πολιτική ταυτότητα και αξιοποιώντας στις αστοχίας της Κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, θα μπορέσει να αποτελειώσει στις επόμενες εκλογές την εναλλακτική προοπτική της ΝΔ γιατί παρ΄ όλο που υπέστη φθορές, που έφτασε στο 4% η πολιτική του αύρα και η προσφορά του στην ελληνική κοινωνία αυτά που κατοχύρωσε δηλαδή για την Χώρα, του δίνουν τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο.
