Σχολεία και μαθητές άλλων εποχών!

Αλησμόνητες στιγμές τις παγερές μέρες του χειμώνα!

by Times Newsroom

Η κακοκαιρία που σάρωσε μεγάλο μέρος της Ελλάδας, ανάγκασε τις κατά τόπους αρχές να κλείσουν τα σχολεία! Πολλοί αναρωτήθηκαν αν όντως έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά προέχει η αποφυγή ατυχημάτων, και ο λόγος ότι έπρεπε να τηρούνται και να εφαρμόζονται οι ειδικοί κανόνες λειτουργίας λόγω κορονοϊού με αερισμό των αιθουσών κλπ. Άλλοι πάλι σκέφτηκαν ότι σε παλαιές εποχές τα σχολεία ήταν εντελώς διαφορετικά, και ίσως να μην έκλειναν. Εκείνα τα χρόνια το χειμώνα οι συνθήκες, ειδικά στην επαρχία, ήταν δύσκολες για τους μαθητές, με ελάχιστη θέρμανση, και άλλα μέσα, που οι μαθητές των τελευταίων δύο – τριών δεκαετιών δεν έχουν ιδέα για το πώς ήταν τα σχολεία προ της δεκαετίας του ΄80. Γιατί ήταν μια διαφορετική Ελλάδα, φτωχή, και ταλαιπωρημένη από πολέμους και τον εμφύλιο.

Μέχρι την εποχή μας που πήγαμε σχολείο, τον χειμώνα πριν κινήσουμε για το σχολείο, τα αγόρια ντυνόμαστε με πολλά ρούχα για ζέστα, «σαν το λουμπούκι» όπως λέγανε, ή « όπως το κρεμμύδι με τα πουκάμισά του»! Φοράγαμε και απομεσινό παντελόνι τις πολύ κρύες μέρες, ένα καπελάκι σαν τον «κούκο» που φορούσαν οι μεγάλοι, και στο πέτο το σήμα του σχολείου με την κουκουβάγια! Τα κορίτσια ντυνόντουσαν πιο ελαφρά για να μην φαίνονται και παχιές! Φόραγαν ένα φανελάκι, απέξω το μεσοφόρι τους που πρόσεχαν να μην είναι μακρύ και φαίνεται, και απέξω την μπλέ σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακαδάκι και την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά, που τα έπλεναν συχνά γιατί είχαν συνήθως μια ποδιά να την φοράνε κάθε μέρα. Την φόραγαν μέχρι τον Φλεβάρη του 1982 που καταργήθηκε οριστικά, και ξανάσαναν τα κορίτσια!
Ετοιμάζαμε μόνοι μας το πρωινό που ήταν βρασμένο γάλα γιδίσιο με ξερές μπουκιές που είχαν περισσέψει από το βράδυ, και οι γονείς ξεκινούσαν να πάνε πολύ πρωί για ελιές κοκαλωμένοι από το κρύο! Όταν ξεκινούσαμε για το σχολείο, στο ένα χέρι κρατάγαμε την σχολική τσάντα μας, και στο άλλο παίρναμε και από ένα ξύλο ή κούτσουρο, και στον δρόμο από τις φράχτες του κόσμου παίρναμε λιανόκλαδα για προσάναμμα. Έπρεπε να πάμε ξύλα από το σπίτι μας τότε για να ανάψουμε τις σόμπες ο καθένας στην τάξη του, να πυρωθούνε τα πόδια μας, γιατί αλλιώς το μυαλό δεν λειτουργούσε, και δεν συγκεντρωνόταν στο μάθημα!

Στην φωτογραφία κορίτσια με την μπλε ποδιά, και ποδιά σε κρεμάστρα, σχεδιασμένη από τον σχεδιαστή μόδας Γιάννη Τσεκλένη! 

Τα παπούτσια των περισσότερων παιδιών ήταν παλιά, γιατί συνήθως τα είχαν φορέσει πρώτα άλλοι, ή αν τους τα είχαν στείλει με δέμα από το εξωτερικό, ήταν σε καλή κατάσταση, στεγνά και ζεστά! Τα περισσότερα αν δεν ήταν τρύπια ήταν πολύ φθαρμένα, οι σόλες είχαν γίνει πολύ λεπτές και περόνιαζε η υγρασία και το κρύο! Όμως σαν να μην έφτανε που δεν είχαμε καλά παπούτσια, πηγαίναμε σχολείο από τον «κάτω δρόμο» τον χωματόδρομο με τις λάσπες, που όταν έκανε παγωνιά, οι λούμπες ήταν παγωμένες σαν κρύσταλλο, είχαν «πετάλα», και τότε πατάγαμε πάνω κάνοντας σκι! Όταν έσπαζαν οι πάγοι βρεχόντουσαν τα πόδια και ξεπαγιάζαμε όλη μέρα, μέχρι που από το κρύο τρίζανε τα δόντια μας και τσακανάγανε τα μασέλια μας!

Οι σόμπες ήταν παλιές ξυλόσομπες, σαν βαρέλι, και από πάνω είχαν άμμο και χαλίκι για να ζεσταίνεται καλύτερα ο χώρος, αν και τα παράθυρα έμπαζαν πολύ κρύο! Όταν φτάναμε στην τάξη αμέσως καθαρίζαμε την σόμπα από τις στάχτες, σκουπίζαμε, και την ανάβαμε με τα ξύλα που φέρναμε από το σπίτι! Την ώρα που ανάβαμε με το προσάναμμα την σόμπα, βρίσκαμε και την ευκαιρία και καίγαμε και την βέργα του δάσκαλου, μπας και γλιτώσουμε, αλλά γρήγορα την αναζητούσε, και τότε μας έστελνε να κόψουμε από καμιά αγριλιά ή λιγιά μια άλλη, χλωρή, που πόναγε περισσότερο! Τέτοιες παγωμένες μέρες που τα χέρια είχαν τσερμαθεί από το κρύο, προσέχαμε να μην κάνουμε και ζούρλιες και μας βαρέσουν οι δάσκαλοι με την βέργα στο χέρι, γιατί υποφέραμε πολύ! Προτιμότερη ήταν μια τιμωρία έξω στο κρύο, παρά

Στα θρανία στριμωχνόμαστε ό ένας πάνω στον άλλον να ζεσταθούμε, αλλά οι δάσκαλοι που ήταν καλοντυμένοι και καλοποδεμένοι δεν μας καταλάβαιναν, νόμιζαν ότι κουβεντιάζαμε, και μας χώριζαν, ή μας έβαναν τιμωρία! Μας έβγαζαν έξω στα διαλλείματα ακόμα κι αν έκανε κρύο, και κάναμε και γυμναστική στο κρύο για να ζεσταθούμε! Τιμωρία μας έβαζαν και αν δεν είμαστε διαβασμένοι, και αν δεν είμαστε κουρεμένοι! Αποφεύγαμε τέτοιες μέρες να κουρευόμαστε κοντά τα μαλλιά λόγω του κρύου, και μας έστελναν στο διάλειμμα να κουρευτούμε στα κουρεία της αγοράς!

Καθημερινά την ώρα της πρωινής προσευχής, γινόταν και μια αναφορά για τις υποχρεώσεις των μαθητών στο σχολείο, αλλά και σε εξωσχολικές δραστηριότητες, ή συμπεριφορές των μαθητών, και έπεφταν τιμωρίες και ξυλιές πρωινιάτικα, έτσι για το καλό! Χαρακτηριστικά είναι κάποια «σοβαρά» παραπτώματα, παραλείψεις και παρεκτροπές τις ώρες του σχολείου! Υπήρχαν τιμωρίες για τους επιμελητές, όπως για παράδειγμα: «δεν υπήρχε «τάξις εις την αίθουσαν», ή «επέτρεψαν εις μαθητάς της τάξεώς των, όντες επιμεληταί, να παραμένουν εντός της αιθούσης διδασκαλίας των, προ της πρωινής προσευχής»ή «δεν ανέφεραν τους φωνασκούντας συμμαθητάς τους κατά την είσοδον εις την τάξιν», ή «διότι δεν κατήγγειλεν εις τον Διευθυντήν αμέσως το παράπτωμα συμμαθητού του», ή «διότι κατά το μάθημα ατακτούσε (ξερόβηχε) κατά τρόπον προκλητικόν»!
Κάποιοι μεγάλοι, λίγοι αλλά ικανοί για όλα, που τους είχαμε βάλει στο μάτι από τότε, έπαιζαν τον ρόλο παιδονόμου και μας κάρφωναν στον δάσκαλο για την συμπεριφορά μας εκτός σχολείου, και τότε αλίμονό μας! Εκτός σχολείου οι «παρανομίες» ήταν οι εξής: «Κατείχον παράνομα σφενδόνην και κυνηγούσαν την νύκταν κοκκινονούρας και άλλα πτηνά», ή «διότι εκυκλοφόρουν εις ώραν απηγορευμένην, ή έπαιζαν ποδόσφαιρον εις τα Αλώνια» ή «δεν παρηκολούθουν τα μαθήματα του κατηχητικού, και την θείαν λειτουργίαν μετά της δεούσης προσοχής και ευλαβείας, όπως κατηγγέλθη υπό του ιερέως», ή «διότι συνελήφθη χρησιμοποιών ποδήλατον παρά τον κανονισμόν του Σχολείου», ή  «δι’ ανάρμοστον συμπεριφοράν έναντι μεγαλυτέρου συμπολίτου του, ή  «δεν απέδωσε τον κεκανονισμένον χαιρετισμόν εις καθηγήτριαν του Γυμνασίου!


Τα σχολεία και η σχολική ζωή του παρελθόντος είναι για τα σημερινά παιδιά κάτι που δεν μπορούν εύκολα να φανταστούν. Και όμως από αυτά βγήκαν πολλοί λαμπροί επιστήμονες και εξαίρετοι άνθρωποι! Μπορεί και σήμερα να υπάρχουν προβλήματα στις σχολικές υποδομές, όμως σίγουρα τα παιδιά έχουν περισσότερα και άρτια μέσα διδασκαλίας, αλλά και μια πολύ πιο άνετη σχολική ζωή. Τα χρόνια πέρασαν, τα σχολεία εκσυγχρονίστηκαν και είναι αδιανόητο να υπάρχουν μαθητές που κρυώνουν σε μια τάξη, όπως είναι αδιανόητο να έχουν σπασμένα τζάμια, πόρτες, παράθυρα, να στάζει νερό στην τάξη, και να μην έχουν προμηθευτεί πετρέλαιο θέρμανσης, και το μάθημα αυτές τις ημέρες να μοιάζει με Γολγοθά.

Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την πρόοδο που έχει συντελεστεί στην μορφή και στην ουσία της εκπαίδευσης σήμερα, όπως δε μπορεί κανείς από εμάς να ξεχάσει όλες τις στιγμές που πέρασε εκείνα τα χρόνια, και τα όσα έμαθε εκείνα τα άλλα χρόνια! Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τους δασκάλους μας του Δημοτικού Σχολείου Κροκεών που χάραξαν την ζωή και την προκοπή όλων μας, αυτούς που λέμε ότι τους «χρωστάμε το ευ ζην»! Δεν μπορώ να ξεχάσω τον διευθυντή του σχολείου τον κύριο Κώστα Στρατάκο, την εξαίρετη και πρώτη μου δασκάλα μας στην Α΄Δημοτικού, την κυρία Γωγούλα Χριστάκου, τον κ. Γιώργο Μόρφη και την σύζυγό του κ. Κούλα, την κ. Νίτσα, ακόμη και τους πιο στριμμένους!

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή