- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
- [email protected]
ΟΙ άνθρωποι της τηλεόρασης, κυρίως, δημιουργούν το κλίμα. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς βγαίνουν κάθε μέρα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ σε διάφορες εκπομπές και στα λεγόμενα “δελτία ειδήσεων” και λένε του κόσμου τις ανοησίες, αναλύοντας υποτίθεται τις πολιτικές, οικονομικές εξελίξεις, καθώς και τα κοινωνικά συμβάντα. Είναι και τα κοινωνικά δίκτυα όπου ο καθένας γράφει ό,τι του έρθει στο κεφάλι. Όλοι είναι έξυπνοι, όλοι ξέρουν λεπτομέρειες, όλοι έχουν λύσει το πρόβλημα με τους θανάτους των τριών μικρών παιδιών στην Πάτρα, όλοι έχουν καταδικάσει τον Λιγνάδη, τον Φιλιππίδη, τον Κιμούλη, κανείς δεν έχει απάντηση γιατί υπάρχει η Δικαιοσύνη, όλοι έχουν καταλάβει τα παιχνίδια των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, όλοι ξέρουν καλά τι επιδιώκει ο Πούτιν, κανείς όμως δεν ξέρει τα σχέδια του Ερντογάν και γιατί δεν λέει να πάρει το στρατό κατοχής από την Κύπρο…
Δεν αφήνουν τον κόσμο σε ησυχία. Ποιος έχει όρεξη κάθε βράδυ, κάθε απόγευμα, κάθε μεσημέρι, κάθε πρωί και τελικά σε όλες τις εκπομπές ν’ ακούει τις μπουρδολογίες όλων αυτών των τηλε-δημοσιογράφων, που βγαίνουν λάβροι κατά των πολιτικών, οργισμένοι κατά της κυβέρνησης, υπέρ των συνταξιούχων και κατά της ακρίβειας, συντηρητικοί κατά των ξένων, υπεραμυνόμενοι των λαϊκών δικαίων, που ενοχοποιούν και κσταδικάζουν, λες και τους έχουμε εξουσιοδοτήσει…
Επιζητούν τελικά μετά μανίας να οδηγήσουν και τον κόσμο στα ψυχιατρεία. Η απάντησή τους βεβαίως είναι ότι η πολιτική που ακολουθείται οδηγεί εκεί τον κόσμο. Ναι, αλλά αυτοί από τα μέσα ενημέρωσης ανακατώνουν την κατσαρόλα. Ή για να το πω πιο απλά, αυτοί ρίχνουν νερό στο μύλο της σύγχυσης και του σαματά. Δημιουργούν κλίμα ταραχής, αμφισβήτησης, και πανικού…
Αυτό που συμβαίνει με την υπόθεση της Πισπιρίγκου είναι πρωτοφανές στα δημοσιογραφικά χρονικά. Δημοσιογράφοι που υποδύονται τους ανακριτές και τους εισαγγελείς, ιατροδικαστές, δικηγόροι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, στρατιωτικοί… επιχειρούν να διαλευκάνουν την υπόθεση, να εκδώσουν αποφάσεις. Η υπόθεση παραμένει κύριο θέμα σε ειδήσεις και εκπομπές κάθε είδους. Κάποιοι τηλεδημοσιογράφοι “γράφουν” καθημερινά μυθιστορήματα…
ΟΜΩΣ, συνεργοί σ’ αυτό είναι και κάποιοι πολιτικοί που έχουν γίνει καθημερινοί θαμώνες των καναλιών και είναι για λύπηση διότι κάθονται σαν μαθητούδια περιμένοντας πότε θα τους δώσουν το λόγο, διάφοροι τηλεπαρουσιαστές/εκπομπάρχες που δυναστεύουν την καθημερινότητά μας.
Αυτά που βλέποουμε και ακούμε με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους είναι μια απόδειξη ότι χωρίς τους πολιτικούς οι τηλεοράσεις και οι εκπομπάρχες δεν μπορούν να ζήσουν και άρα ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι η λεγόμενη ΔΙΑΠΛΟΚΗ είναι στην ημερήσια διάταξη; Μπαίνουν καθημερινά στο σπίτι του κοσμάκη απρόσκλητοι και τσακώνονται και εξυπνακίζουν και φανατίζονται, αλλά υποκύπτουν στα κελεύσματα των τηλεπαρουσιαστών. Έγινε η τηλεόραση ένα δεύτερο «κοινοβούλιο» κι έγινε θεσμός, με μόνη την δικαιολογία ότι έτσι ενημερώνεται ο κόσμος!!! Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση ότι, δηλαδή, ενημερώνεται ο κόσμος. Αντιθέτως ο κόσμος μπερδεύεται, οδηγείται σε λάθος μονοπάτια, βγάζει λάθος συμπεράσματα κι έτσι έχουν όλοι λάθος εικόνα για την πολιτική και την εν γένει κοινωνική κατάσταση.
Εγώ, πάντως, υποστηρίζω ότι η αλλαγή φυσιογνωμίας των ΜΜΕ στη χώρα μας έχει συμπέσει με μια περίοδο πνευματικής λειψανδρίας. Και όπως έχει αποδειχθεί η κακή δημοσιογραφία και οι κακές μέθοδοι που χρησιμοποιεί εύκολα επηρεάζουν το πνευματικό κλίμα. Φυσικά δεν είναι μονάχα η κακή δημοσιογραφία υπαίτια για την κατρακύλα και τη δημιουργία καταστάσεων επωφελών για τους ξυλοσχίστες, τους αυθάδεις και τους αναιδείς. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στην αλλαγή του πνευματικού κλίματος που είναι και η κυριότερη αιτία της παρακμής και της αδράνειας των ανασχετικών δυνάμεων του εκτροχιασμού.
Ας μη μας διαφεύγει ότι μια από τις βασικές αιτίες της έκπτωσης της ηθικής αλλά και της ηγετικής επιβολής του πνευματικού ανθρώπου στις μέρες μας είναι η εθελούσια υπαγωγή του στην αληθινά τρομακτική και πολυπλόκαμη μηχανή της κοινωνικής προβολής και ανάδειξης που αποδείχτηκε ικανή να επιβάλει ακόμη και τα κριτήρια των πνευματικών αξιών. Και τι βλέπουμε σήμερα; Βλέπουμε τον πνευματικό άνθρωπο να έχει μετατεθεί σε ρόλο παρασιτικό που εξαρτά την ευδοκίμησή του από την εύνοια και τις εκάστοτε διαθέσεις της κοσμικής πασαρέλας, το ρόλο τη οποίας έχει αναλάβει κυρίως η τηλεόραση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλά θα είχε να γράψει κανείς για να απελπιστεί, αν δοκίμαζε την αντοχή ορισμένων καταστάσεων του σύγχρονου πνευματικού βίου. Η έκπτωση της αξιοπρέπειας του πνεύματος και των ανθρώπων του αποτελεί μια κατάσταση που υπερβαίνει την παροδικότητα της νοσηρότητας. Κι αν μιλήσει κανείς για τον ξετσίπωτο και εμετικό αλληλολιβανωτό μεταξύ των υπηρετών της δημοσιογραφίας και των λογίων που καθημερινά καίεται άφθονος, θα βγει άκρη; Ολα αυτά είναι λυπηρά και απογοητευτικά.
