- Άγιος Βλάσιος επίσκοπος Σεβαστείας
- Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα
- Άγιος Βλάσιος ο ιερομάρτυρας εξ Ακαρνανίας
- Άγιοι Δυο παίδες
- Άγιες Επτά Γυναίκες
- Εύρεσις των τιμίων λειψάνων του Προφήτη Ζαχαρία πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου
- Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εκ Σερβίας
- Ανάμνηση θαύματος της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Πάργα της Νικόπολης
- Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης
- Άγιος Γαβριήλ ο βασιλέας
- Όσιος Δημήτριος εκ Ρωσίας
- Όσιος Κασσιανός εκ Ρωσίας
********************************************************************************************************************
- Άγιος Βλάσιος επίσκοπος Σεβαστείας.
Ο Άγιος Βλάσιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορος Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.). Σπούδασε ιατρική αλλά προσέφερε χωρίς χρήματα τις υπηρεσίες του, ως φιλανθρωπία, στους πάσχοντες και ασθενείς. Εκτός από την ιατρική βοήθεια χορηγούσε δωρεάν στους ασθενείς τα φάρμακα και τους έδινε τα έξοδα νοσηλείας τους. Η φιλανθρωπική δραστηριότητα εκαλλιεργείτο στην ψυχή του από την αγάπη προς τον Θεό και τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Η Εκκλησία τον δέχθηκε στις τάξεις του ιερού κλήρου και τον εξέλεξε Επίσκοπο Σεβαστείας. Επί της βασιλείας του Λικινίου, ο έπαρχος Αγρικόλας τον συνέλαβε και τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Οι στρατιώτες, αφού τον μαστίγωσαν ανηλεώς με ραβδιά, τον κρέμασαν από ξύλο και στην συνέχεια τον οδήγησαν δεμένο στην φυλακή. Έπειτα τον έριξαν στο βυθό μιας λίμνης. Όμως ο Άγιος, μετά την θαυματουργική του επέμβαση του Θεού, διασώθηκε. Εξοργισθέντες τότε οι εχθροί της πίστεως τον αποκεφάλισαν το 316 μ.Χ.. Έτσι, ο Άγιος Ιερομάρτυς Βλάσιος έλαβε από τον Κύριο της δόξας το στέφανο του μαρτυρίου. Η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν κοντά στο Μαρτύριο του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου.
Ἀπολυτίκιον(Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Φερωνύμως βλαστήσας, ὡς δένδρον εὔκαρπον, ἱεράρχα Κυρίου Βλάσιε ἔνδοξε, μαρτυρίου τοὺς καρποὺς κόσμῳ προήγαγες καὶ θαυμάτων δωρεάς ἀναβλύζεις δαψιλῶς, ὡς θεῖος ἱερομάρτυς τοῖς καταφεύγουσι πάτερ τῇ ἀντιλήψει τῆς πρεσβείας σου.
- Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα.
Η Αγία Θεοδώρα, η βασίλισσα, γεννήθηκε στην Έβεσσα της Παφλαγονίας, το 815 μ.Χ., από ευσεβείς γονείς, τον δρουγγάριο Μαρίνο και την ενάρετη Θεοκτίστη που διακρινόταν για την ευλάβειά της και την προσήλωσή της στην ορθόδοξη πίστη. Η Αγία είχε τρεις άλλες αδελφές, τη Σοφία, της Μαρία και την Ειρήνη και δύο αδελφούς, τον Βάρδα και τον Πετρωνά. Το έτος 830 μ.Χ. νυμφεύθηκε τον αυτοκράτορα Θεόφιλο (829 – 842 μ.Χ.), ο οποίος ήταν εικονομάχος. Παρά το εικονομαχικό κλίμα που επικρατούσε, η Θεοδώρα εξακολουθούσε να τιμά τις ιερές εικόνες και να τις φυλάσσει κρυφά στα δώματά της. Η μητέρα της, Θεοκτίστη, εγκατέλειψε τα ανάκτορα και αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή, την οποία η ίδια είχε ιδρύσει. Το 842 μ.Χ. ο Θεόφιλος πέθανε και η Αγία Θεοδώρα ανέλαβε την βασιλεία και την εποπτεία του ανήλικου υιού της Μιχαήλ, με συνεπιτρόπους τον αδελφό της Βάρδα, τον εκ του πατέρα της θείου της, που ήταν μάγιστρος και τον λογοθέτη Θεόκτιστο. Η πρώτη ενέργεια ήταν η απομάκρυνση του εικονομάχου Πατριάρχου Ιωάννου και η εκλογή του Αγίου Μεθοδίου (τιμάται 14 Ιουνίου). Η Σύνοδος, που συνήλθε στις 11 Μαρτίου του 843 μ.Χ., αποφάσισε την αναστήλωση των Αγίων εικόνων και ανόρθωσε την διδασκαλία της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη ετελέσθη την Α’ Κυριακή των Νηστειών, στο ναό της Αγίας Σοφίας, που από τότε καθιερώθηκε ως Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αλλά εκτός από το ζήτημα των εικόνων, την Αγία Θεοδώρα απασχόλησαν και άλλοι ποικίλοι εσωτερικοί και εξωτερικοί περισπασμοί, όπως οι επιδρομές των Αράβων στη Σικελία και Μικρά Ασία, οι επαναστάσεις των Σλάβων της Πελοποννήσου και των Παυλιανιτών της Μικράς Ασίας, οι εκστρατείες κατά των Αράβων της Κρήτης, της Συρίας και της Αιγύπτου, και οι περιπλοκές με τον ηγεμόνα των Βουλγάρων Βόγορι, τον οποίο οδήγησε στην Ορθοδοξία. Έτσι, εμπιστεύτηκε την ανατροφή του υιού της στον αδελφό της Βάρδα, ο οποίος, με σκοπό το δικό του συμφέρον, ενθάρρυνε και ενίσχυε κάθε ροπή του νεαρού βασιλέως προς την ακολασία. Η δολοφονία του λογοθέτου Νεοκτίστου κατέστησε τον αδελφό της Αγίας πανίσχυρο, ώστε να περιφρονεί και να απειλεί και την ίδια. Αργότερα, ο ίδιος ο υιός της Αγίας, Μιχαήλ, και ο αδελφός της Βάρδας, διέταξαν τον εγκλεισμό της, μαζί με τις θυγατέρες της Άννα, Θέκλα, Αναστασία, Μαρία και Πουλχερία, στη Μονή Γαστριών, στην περιοχή των Υψομαθείων και την κουρά της ως μοναχής. Εκεί η Αγία Θεοδώρα αφοσιώθηκε στην προσευχή και στην άσκηση. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 867 μ.Χ., το δε ιερό λείψανό της φυλάσσεται με ευλάβεια στο ναό της Παναγίας Σπηλαιωτίσσης στην Κέρκυρα.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Δωρεῶν τῶν ἐνθέων οὖσα ἐπώνυμος, τὴν Ἐκκλησίαν φαιδρύνεις βασιλικαὶς δωρεαίς, ὡς θεόγλυπτος εἰκὼν θείας φρονήσεως, τῶν γὰρ Εἰκόνων τῶν σεπτῶν, τὴν τιμὴν ὡς σχετικήν, ἐτράνωσας Θεοδώρα, τῶν Βασιλίδων ἄκρατης, τῶν Ὀρθοδόξων ἐγκαλλώπισμα.
- Άγιος Βλάσιος ο ιερομάρτυρας εξ Ακαρνανίας.
Ο Άγιος Βλάσιος ήταν ηγούμενος ή εφυσυχάζων επίσκοπος στην Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου που βρίσκονταν στην περιοχή των Σκλαβαίνων – Ζαβέρδας νυν Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας. Ετελειώθει με μαρτυρικό θάνατο από Αγαρηνούς πειρατές μαζί με πέντε συμμοναστες του και πλήθος χριστιανών λαϊκών αντρών γυναικών και παιδιών που αποτελούσαν ποίμνιο του, για την πίστη τους στο Χριστό. Τον αποκεφάλισαν αφού προηγουμένως κάρφωσαν αργά στο σώμα του πέντε καρφιά. Στην συνέχεια οι δήμιοι του προσπάθησαν να κάψουν το σώμα του αλλά αυτό δεν κάηκε. Οι διασωθέντες χριστιανοί που έφτασαν στο σημείο έθαψαν τον Άγιο Βλάσιο χωριστά από τους πέντε συμμαρτυρίσαντες συνασκητές του, τους οποίους ενταφίασαν μαζί σε κοινό τάφο. Τους υπόλοιπους χριστιανούς τους έθαψαν φύρδην μύγδην σε μεγαλύτερο ομαδικό. Το μαρτύριο τους έλαβε χώρα την 19η Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή. Σε πέτρινη επιγραφή που βρέθηκε στο σημείο του τάφου του αναφέρονταν το έτος 1006 μ.Χ. η οποία πιθανώς να προσδιορίζει και τον χρόνο του μαρτυρίου του. Σιγά σιγά χάνεται και σκεπάζεται από την λήθη του χρόνου το μαρτύριο και η ιστορικότητα του Αγίου Βλασίου και των συν αυτώ αλλά και όλων των γεγονότων τα οποία έλαβαν χώρα. Αγνοείται παντελώς η οντότητα του μεγάλου αυτού αγίου. Μόνο στις διηγήσεις της προφορικής παραδόσεως αναφέρεται η σφαγή που έλαβε χώρα, σε απροσδιόριστο παρελθοντικό χρόνο. Εκείθε και η ονομασία της περιοχής από Κιάφα σε «Σκλάβαινα» (περιοχή που υπέστη σκλαβια- αιχμαλωσία). Χάνεται κάθε ιστορική ή και μορφολογική ένδειξη της ύπαρξης του Αγίου για 900 και πλέον χρόνια. Όλα τα σκέπασε το σκότος της λησμονιάς. Αν και το όλο ιστορικό χάθηκε στα βάθη των αιώνων αν και τίποτα δεν καταμαρτυρούσε για τα γεγονότα των Σκλαβαίνων, αν και ο τόπος είχε αλλάξει ριζικά από μορφολογικής αλλά και πληθυσμιακής πλευράς, το θείο δώρο της Αγάπης του Θεού προς το σύγχρονο άνθρωπο αναδύεται ως θείο φως από το φάσμα των σκοτεινών 900 και πλέον χρόνων. Ευδοκείτε έτσι από το έτος 1915 μ.Χ. και εξής αρχίζουν να συμβαίνουν ανεξήγητα αλλά και θαυμαστά γεγονότα στην περιοχή των Σκλαβαίνων. Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής αρχίζουν να βλέπουν σε όνειρα κάποιον επιβλητικό και ιεροπρεπή ρασοφόρο, ο οποίος να τους έλεγε «Είμαι ο Άγιος Βλάσιος. Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανα μου» και τους έδειχνε το συγκεκριμένο τόπο. Σημειωτέων ότι επί του σημείου του τάφου τίποτα δεν δήλωνε την ύπαρξη του. Πάνω από αυτό και εν αγνοία, είχαν κατασκευαστεί ποιμνιοστάσια και στάβλιζαν στο σημείο πρόβατα. Οι κάτοικοι μη μπορώντας να εξηγήσουν το γεγονός των εμφανίσεων αυτών του ιερέα, κατασκεύασαν ένα πέτρινο εικονοστάσι αφιερωμένο στον Άγιο Βλάσιο επίσκοπο Σεβαστείας (βλέπε ίδια ημέρα), στο σημείο που τους έδειχνε ο άγιος. Δεν επιχείρησαν όμως ποτέ να σκάψουν είτε από δυσπιστία είτε από τον φόβο της απογοήτευσης. Οι εμφανίσεις όμως του Αγίου άρχισαν να γίνονται πιο επίμονες και επιτακτικές με αποδέκτες πολλούς περισσότερους κατοίκους της περιοχής. Αλλά και πάλι δεν προχωρούσαν στο έργο της εκταφής του αγνώστου τάφου. Κατά το έτος 1923 μ.Χ. ο Πανάγαθος Θεός ευδόκησε ώστε να δοξαστεί και επί της γης ο ένδοξος ιερομάρτυρας Του Βλάσιος. Και αυτό με την θαυμαστή δια ζώσης φανέρωση του, στην μακαριστή πλέον γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά. Μια απλή γνήσια και ευσεβή πολύτεκνη γυναίκα χήρα η οποία λάτρευε τον Θεό με την ίδια την ζωή της. Ήταν η νύκτα της 23η Αυγούστου του έτος 1923 μ.Χ. κατά την οποία η Ευφροσύνη φρόντιζε την ετοιμοθάνατη κόρη της η οποία έπασχε από τυφοειδή πυρετό. Ξαφνικά εν τω μέσω της νυκτός αφού ακούστηκε δυνατός κρότος άνοιξαν τα πορτοπαράθυρα της οικίας και εκτυφλωτικό φως εισήλθε εντός αυτής. Από υπερκόσμια αυτή λάμψη περιβάλλονταν κάποιος επιβλητικός ιερέας, ενδεδυμένος άπασα την ιερατική στολή ο οποίος κρατούσε στο χέρι ποιμαντική ράβδο. Τα χαρακτηριστικά του τα διέκρινε με κάθε λεπτομέρεια η γερόντισσα Ευφροσύνη ενώ η κόρης της αντιλαμβάνονταν μόνο την εκτυφλωτική λάμψη. Ο άγιος ιερέας απευθυνόμενος στην Ευφροσύνη της είπε ότι είναι ο Άγιος Βλάσιος και της ζήτησε να τον ακολούθησε για να της υποδείξει το ακριβές σημείο του τάφου του προκειμένου να ενεργήσει για την εκταφή του. Σαστισμένη η γερόντισσα από το γεγονός που ζούσε προέβελε στον Άγιο τον δισταγμό της λόγω της ασθένειας της κόρης της. Ο Άγιος τότε αφού έβγαλε κάποιον εγκόλπιο σταυρό σταύρωσε την ετοιμοθάνατη κόρη της και της ζήτησε ξανά να τον ακολουθήσει. Όπως κι έγινε. Μέσα στο αποπνικτικό σκοτάδι η Ευφροσύνη ακολούθησε το φωτοβόλο Άγιο Βλάσιο, ο οποίος την οδήγησε στο σημείο που είχαν χτίσει το προσκυνητάρι. Εκεί με την ράβδο που κρατούσε χάραξε ένα κύκλο στο χώμα, υποδυκνείοντας το σημείο που θα ‘πρεπε να σκάψουν για να βγάλουν τα άγια και χαριτόβρυτα λείψανα του. Στην συνέχεια ο Άγιος αφού επέστρεψε την Ευφροσύνη στο σπίτι της εξαφανίστηκε. Εκεί η γερόντισσα βρήκε την κόρη της πολύ καλύτερα και θεραπευμένη. Από την επομένη ημέρα κιόλας άρχισε τις ενέργειες για να γίνει η ανακομιδή των λειψάνων. Όλοι όμως την αντιμετώπιζαν με κάποια δυσπιστία και επιφύλαξη. Αρωγός όμως των προσπαθειών της αυτών ήταν ο Άγιος Βλάσιος που την καθοδηγούσε , αλλά και που εμφανίζονταν και σε άλλα άτομα προκειμένου να γίνει αυτή πιστευτή. Πράγματι οι προσπάθειες της απέδωσαν και άρχισαν οι εργασίες της ανακομιδής με πολλές επιφυλάξεις και μεγάλη ένταση. Την τρίτη ημέρα των εργασιών κι ενώ για πολλοστή φορά ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν η σκαπάνη χτύπησε σε μια πέτρινη πλάκα. Ρίγη συγκίνησης και δέος κατέλαβαν τους παρευρισκομένους. όταν έβγαλαν την επιτάφια πλάκα μια ουράνια ευωδία ξεχύθηκε και απλώθηκε στην ατμόσφαιρα. Όλοι βρίσκονταν επί του τάφου, εντός του οποίου βρίσκονταν τα λείψανα του Αγίου Βλασίου και τα οποία τόσα χρόνια πριν σε ενύπνια τους ζητούσε να βγάλουν από την γη. Εντός του τάφου και επί των ιερών λειψάνων ευρέθηκαν ένας εγκόλπιος βαρύτατος σιδερένιος σταυρός και τα πέντε καρφιά του μαρτυρίου του. Αφού περισυνέλλεξε η Ευφροσύνη τα ιερά λείψανα σύμφωνα με τις οδηγίες του Αγίου άρχισε να ενεργεί τα δέοντα για την ανέγερση του ιερού του Ναού και την αγιογράφηση της ιεράς του Εικόνας. Επίσης, ο Άγιος Βλάσιος έκανε δύο εμφανίσεις, μία σε όραμα στον ευσεβέστατο αείμνηστο Αρχιμ. Αρσένιο Τσαταλιό την 6-12-1978 μ.Χ. και μία άλλη στον ευλαβέστατο μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη στο Άγιο Όρος το 1980 μ.Χ. (βλέπε εδώ περισσότερες λεπτομέρειες για το γεγονός). Από την εμφάνιση του Αγίου μέχρι σήμερα άπειρες είναι οι θαυμαστές επεμβάσεις και οι εμφανίσεις του και τα πολλά θαύματα του στα πέρατα της οικουμένης. Ο Θεός χαρίτωσε τον μεγαλομάρτυρα και ιερομάρτυρα Βλάσιο και τους συναθλητές του κι επί της γης, όπως και αυτοί πριν από 900 περίπου χρόνια έδωσαν το πολυτιμότερο ως χοϊκοί την ίδια τους την ζωή. Κέρδισαν όμως μέρος την Ενδόξου Ουράνιας Βασιλείας. Ουράνια Βασιλεία είθε της οποίας δια Πρεσβειών του Αγίου ιερομάρτυρος Βλασίου του Ακαρνάνος και των συν Αυτώ να γίνουμε άπαντες μέτοχοι.
Η επίσημη αγιοκατάταξη του Αγίου Βλασίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 31 Αυγούστου 2016 μ.Χ.
«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Συνήλθεν, υπό την προεδρείαν της Α. Θ. Παναγιότητος, η Αγία και Ιερά Σύνοδος εις τας τακτικάς αυτής συνεδρίας, από της Δευτέρας, 29ης, Αυγούστου, μέχρι και της Τετάρτης, 31ης Αυγούστου 2016.
Κατά τας συνεδρίας ταύτας, εξητάσθησαν άπαντα τα εν τη ημερησία διατάξει αναγεγραμμένα θέματα, εφ ὧν και ελήφθησαν αι προσήκουσαι αποφάσεις, ανεγράφη δ’ εἰς το Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο Ιερομάρτυς Βλάσιος, ο μαρτυρήσας εν Σκλαβαίνοις Βονίτσης Ακαρνανίας, της μνήμης αυτού αγομένης τη 7η Ιουλίου εκάστου έτους.
Εν τέλει της τελευταίας συνεδρίας, αντηλλάγησαν μεταξύ του Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου κυρίου Ιωάννου, εκ μέρους των αποχωρούντων εξ μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, και της Α. Θ. Παναγιότητος προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις επί τη λήξει της παρούσης συνοδικής περιόδου.
Ἐκ του Γραφείου»
Ἀπολυτίκιον(Κατέβασμα)
Ήχος γ’.
Νέος ήλιος, ημίν εφάνης, ει και ‘ηθλησας, τοις πάλαι χρόνοις, τη φανερώσει των θείων λειψάνων σου, ιερομάρτυς Πατήρ ημών Βλάσιε, και καταυγάζεις ημάς θείαις χάρισιν∙ όθεν πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐν Σκλαβαίνοις ποιοῦντες, ἑορτήν μεγαλύνωμεν, ὕμνους Ἀκαρνᾶνος Βλασίου, τῶν Λειψάνων τήν εὕρεσιν∙ Ὁσίων τε τῶν Πέντε σύν αὐτῷ, τῶν Παίδων καί τοῦ πλήθους Λαϊκῶν, οὕς τό ξίφος ὠμοτάτων Ἀγαρηνῶν, ὡς στάχυας ἀπέτεμεν. Χαίρετε στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, χαίρετε στῦλοι πίστεως∙ χαίρετε οἱ προέχοντες πιστοῖς, τήν χάριν τῶν ἰάσεων.
Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀκαρνᾶς ὁ Βλάσιος, ἐν τοῖς Σκλαβαίνοις, καί οἱ Πέντε Ὅσιοι, πλῆθος Μαρτύρων τε ὁμοῦ, ξίφει τιμηθέντες προτρέπουσι∙ τούτων τιμῆσαι, λειψάνων τήν εὕρεσιν.
Μεγαλυνάριον
Σέβω σου τά λείψανα τά σεπτά, τά ἐν τοῖς Σκλαβαίνοις εὑρεθέντα ὦ Ἀκαρνάν, Βλάσιε καί Πέντε Ὁσίων καί τοῦ πλήθους∙ πολλῶν σου συμμαρτύρων οὕς πρέσβεις κέκτημαι
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις των Οσίων κλέος σεπτόν, χαίροις ιερέων και Μαρτύρων ο κοινωνός, χαίροις των Σκλαβαίνων, ο θείος πολιούχος, Ιερομάρτυς χαίρε, Κυρίου Βλάσιε.
- Άγιοι Δυο παίδες.
Μαζί με τον Άγιο Βλάσιο (βλέπε ίδια ημέρα) ήσαν στην φυλακή και δύο νέοι, τους οποίους ο Άγιος κατήχησε και βάπτισε. Και οι δύο συνάθλησαν μετά του Αγίου και κατέστησαν κοινωνοί του μαρτυρικού θανάτου αυτού και της δόξας του Θεού.
- Άγιες Επτά Γυναίκες.
Κατά το μαρτύριο του Αγίου Βλασίου (βλέπε ίδια ημέρα), επτά γυναίκες, οι οποίες τον ακολουθούσαν, αισθάνθηκαν τόση αγανάκτηση για την σκληρή αδικία και θαυμασμό για τον Άγιο, ώστε έλεγξαν τον έπαρχο Αγρικόλα και διεκήρυξαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό. Για την ομολογία τους αυτή αποκεφαλίσθηκαν και, έτσι έλαβαν τους στέφανους του Μαρτυρίου.
Εύρεσις των τιμίων λειψάνων του Προφήτη Ζαχαρία πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου.
Το τίμιο λείψανο του Προφήτη Ζαχαρία βρέθηκε στα χρόνια του Θεοδοσίου του νέου το 409 μ.Χ., στο χωριό Κοφάρ της Ελευθερούπολης στην Παλαιστίνη, από κάποιο άνθρωπο που ονομαζόταν Καλήμερος. Φορούσε λευκό ένδυμα, μίτρα χρυσή στο κεφάλι και σανδάλια χρυσά στα πόδια όπως βρισκόταν στο θυσιαστήριο, όταν λειτουργούσε στον Θεό, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Δοσίθεος στη Δωδεκάβιβλο.Το Ιερό λείψανο του Προφήτη Ζαχαρία βρίσκεται τώρα στην Ιταλία, όπως λέει ο Ιεροσολύμων Νεκτάριος στο έργο του περί της αρχής του Πάπα αντιρρήσεως.Τέλος, ορισμένοι Συναξαριστές αναφέρουν, ότι μαζί με την προαναφερθείσα εύρεση των λειψάνων του Προφήτη Ζαχαρία, εορτάζουμε και την εύρεση λειψάνων του Ιωσήφ, γιου του Ιακώβ. Κατά πόσο όμως αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε.
- Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εκ Σερβίας.
Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην πόλη Κράτοβα της Σερβίας από γονείς ευσεβείς, τον Δημήτριο και τη Σάρρα. Από πολύ μικρή ηλικία επιδόθηκε στη μελέτη του θείου λόγου και αργότερα έμαθε την τέχνη του χρυσοχόου. Έχασε τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία και φοβούμενος μήπως, λόγω της ωραιότητάς του, απαχθεί στην αυλή του σουλτάνου Βαγιατζή Β’ (1481 – 1512 μ.Χ.), ήλθε στην Βουλγαρία και παρέμεινε στη Σόφια πλησίον ενός ιερέα που ονομαζόταν Πέτρος. Ο ιερέας εκείνος του παρέσχε κάθε μέσο για να διδαχθεί τα ιερά γράμματα. Και έτσι ο Άγιος ζούσε βίο θεοφιλή και ασκητικό.Οι Τούρκοι προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν και για το λόγο αυτό μεταχειρίστηκαν έναν έμπειρο μουσουλμάνο διδάσκαλο, ο οποίος σαν αφορμή για να πλησιάσει τον Γεώργιο προσκόμισε σε αυτόν χρυσό για κατασκευή κοσμήματος. Κατά τις επαφές μαζί του ο Γεώργιος απέδειξε ότι η μόνη αληθινή πίστη είναι η Χριστιανική και ήλεγξε ως ψευδή την μουσουλμανική θρησκεία. Για τον λόγο αυτό οδηγήθηκε στον κριτή. Παρά τις κολακείες, τις υποσχέσεις και τις απειλές ο Μάρτυρας παρέμεινε σταθερός στην πατρώα ευσέβεια. Ο ιερεύς Πέτρος τον επισκέφθηκε στην φυλακή, τον ασπάσθηκε και του είπε: «Χαίρε, Γεώργιε, εσύ σήμερα δόξασες τον Χριστό, όπως κάποτε ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος, και ο νέος Στέφανος την εποχή της εικονομαχίας και άλλοι πολλοί Άγιοι, γιατί παρόμοιο έργο και εσύ έκανες». Μετά από αυτά ο Άγιος οδηγήθηκε και πάλι ενώπιον του κριτού, ο οποίος του υποσχέθηκε ότι θα τον υιοθετήσει και θα του χαρίσει αμέτρητα πλούτη και δόξα, εάν αρνηθεί τον Χριστό. Ο Άγιος και πάλι εξεδήλωσε την διάθεσή του να μαρτυρήσει και ομολόγησε τον Χριστό. Τότε ο κριτής, υποκύπτοντας στις πιέσεις του όχλου, παρέδωσε τον Μάρτυρας στο μαινόμενο πλήθος, το οποίο τον έδεσε και τον περιέφερε ανά τις οδούς της πόλεως. Έτσι, ο Άγιος Γεώργιος αναδείχθηκε Μάρτυρας της Πίστεως και υπέστη τον διά πυράς θάνατο, το έτος 1515 μ.Χ. στη Σόφια της Βουλγαρίας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, ἀνακηρύξας, τὴν τοῦ Κτίσαντος, οἰκονομίαν, ἀθλητικῶς ἠγωνίσω Γεώργιε καὶ τοῦ πυρὸς ἐνεγκῶν τὴν κατάφλεξιν, καταδροσίζεις ἠμᾶς θείαις χάρισι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
- Ανάμνηση θαύματος της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Πάργα της Νικόπολης.
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου που έγινε το 1603 μ.Χ. στην Πάργα της Νικόπολης.
- Άγιος Γαβριήλ ο βασιλέας.
Ο Άγιος Γαβριήλ (Βσεβολόδος Μστισλάβιτς), υιός του μεγάλου Ρώσου ηγεμόνος, επί πολλά έτη καταπολέμησε, ως Πρίγκιπας του Νόβγκοροντ, τις διαμάχες μεταξύ των διαφόρων Ρώσων ηγεμόνων. Μετά την κοίμηση αυτού, το έτος 1138 μ.Χ., η Ρωσική Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο και θαυματουργό το έτος 1549 μ.Χ.
- Όσιος Δημήτριος εκ Ρωσίας.
Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκ γεννήθηκε στην περιοχή Περεγιασλάβ Ζαλέσκ της Ρωσίας κατά τον 14ο αιώνα μ.Χ. από οικογένεια πλούσια και ευσεβή. Από νεαρή ηλικία εκάρη μοναχός και ίδρυσε μονή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.Το έτος 1354 μ.Χ. ο Άγιος Δημήτριος συναντήθηκε με τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ (βλέπε 25 Σεπτεμβρίου), ο οποίος είχε έλθει στο Περεγιασλάβ για να επισκεφθεί τον Μητροπολίτη Αθανάσιο. Από τότε οι δύο Άγιοι συνδέθηκαν διά φιλίας.Η φήμη του Αγίου εξαπλώθηκε τόσο πολύ, ώστε ο μέγας πρίγκιπας Δημήτριος Ιωάννοβιτς του ζήτησε να γίνει Πνευματικός Πατέρας των τέκνων του.
Όμως ο Άγιος επιθυμούσε τη μοναχική ησυχία. Υπό την επίδραση του Αγίου Σεργίου αποσύρεται σε απομακρυσμένο τόπο και εγκαθίσταται βόρεια με τον μαθητή του Παχώμιο.
Στα δάση της περιοχής Βολογκντά, κοντά στον ποταμό Βελίκα, έκτισε το ναό της Αναστάσεως του Κυρίου και ετοιμαζόταν να θέσει τα θεμέλια για την ανέγερση μονής. Όμως οι ντόπιοι, με τον φόβο ότι τα χωράφια της περιοχής θα γίνονταν μοναστηριακή περιουσία, αντέδρασαν και ζήτησαν από τους δύο μοναχούς να αποχωρήσουν. Εκείνοι, χωρίς να θέλουν να επιβαρύνουν κανένα με την παρουσία τους, με πικρία απεχώρησαν.
Ο Όσιος Δημήτριος τότε συνέστησε την πρώτη κοινοβιακή μονή στο ρωσικό βορρά. Το έτος 1372 μ.Χ., με την πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, αποπερατώθηκε ο ξύλινος καθεδρικός ναός του Σωτήρος και το πρόσωπο του Οσίου άρχισε να προσελκύει μαθητές και μοναχούς ακόμη και από την περιοχή της γενέτειράς του.
Στη νέα μοναστική κοινότητα ο Όσιος συνδύαζε την προσευχή με την αυστηρή άσκηση και νηστεία, αλλά και την φιλανθρωπία. Φρόντιζε για το συσσίτιο των πεινώντων, φιλοξενούσε αστέγους, βοηθούσε τους πτωχούς, παρηγορούσε τους θλιμμένους και συμβούλευε πνευματικά όσους προσέτρεχαν και ζητούσαν τον Κύριο. Τις δωρεές των πιστών προς τη μονή, τις δεχόταν με διάκριση και προσοχή και τα διαχειριζόταν με τέτοιο τρόπο που δεν προκαλούσε, αφού πρόσεχε ιδιαίτερα να μην καλλιεργείται στην καρδιά των μοναχών κοσμικό φρόνημα.
Ο Άγιος Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της διακρίσεως. Αφού έζησε το υπόλοιπο του βίου του θεοφιλώς και θεαρέστως, ο Όσιος Δημήτριος κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας το έτος 1392 μ.Χ.
- Όσιος Κασσιανός εκ Ρωσίας.
Ο Όσιος Κασσιανός του Μποσόι έζησε και ασκήτεψε στη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βολοκολάμσκ της Ρωσίας, όπου ήταν ηγούμενος ο όσιος Ιωσήφ (τιμάται 9 Σεπτεμβρίου). Ο Όσιος Κασσιανός κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1532 μ.Χ.
ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr
