14 Ιουλίου γιορτάζουν…

Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε στη Νάξο το έτος 1749 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, τον Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβούρση (η οποία εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη). Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος και από μικρός έδειχνε ότι ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και φοβερής ευφυΐας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Νάξο και έπειτα στη σχολή της ίδιας πόλης επέκτεινε τις γνώσεις του, με δάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν 16 χρόνων πήγε στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου κοντά σε φημισμένους διδασκάλους έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετή. Μετά από ορισμένες περιπέτειες, το 1775 μ.Χ. πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή του Άγιου Διονυσίου εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Οι Πατέρες της Μονής, που διέκριναν τα μεγάλα φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Νικόδημου, τον διόρισαν αναγνώστη και γραμματέα της Μονής. Στη Μονή αυτή ο Νικόδημος, υπήρξε υπόδειγμα διακονίας και πράξεων αρετής. Έπειτα αποσύρθηκε σε κάποιο κελί, όπου με ασκητικό τρόπο, επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή πολλών οικοδομητικών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων. Μεταξύ αυτών είναι ο «Συναξαριστής», το «Εορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος» και άλλα πολλά.

Τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες, που υπέστη στη βραχύχρονη ζωή του, απεβίωσε από ημιπληγία, σε ηλικία 60 χρονών, τις πρώτες ορθρινές ώρες της 14ης Ιουλίου του έτους 1809 μ.Χ. στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει: «Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μη ησυχάσω;». Ενταφιάστηκε στο Λαυριωτικό Κελί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Άγιου Όρους, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό συγγραφικό έργο, που σήμερα αποτελεί κεφάλαιο για τον λαό της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 μ.Χ. τον κατέταξε στο Αγιολόγιο της.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε, πάσι γὰρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, τῷ πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι’ ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Για τον Άγιο Ακύλα, βλέπε βιογραφικό του σημείωμα την 13η Φεβρουαρίου, όπου συνεορτάζει με τη γυναίκα του Πρισκίλλα. Την ίδια ημέρα συνεορτάζονται από την τοπική Εκκλησία της Λευκάδος οι Άγιοι Απόστολοι Παύλος (βλέπε 29 Ιουνίου) και Ηρωδίων (βλέπε 28 Μαρτίου) και ο Άγιος Σωσίων, πρώτος Επίσκοπος Λευκάδος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Τοῦ Παύλου Μαθητής, καὶ συνέκδημος ὤφθης, δεχθεῖς ἐν τὴ ψυχή, τὸν τῆς χάριτος λόγον, Ἀκύλα Ἀπόστολε, τοῦ Σωτῆρος διάκονε, ὅθεν ηὔγασας, τοὺς ἐν νυκτὶ τῆς ἀπάτης, καὶ ἠγώνισαι, ὑπὲρ τῆς δόξης Κυρίου, διὸ εὐφημοῦμεν σέ.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Ἀκύλα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γʹ. Θείας πίστεως.
Πλάνην δύσθεον καταλιπόντες, Ἡρωδίωνος διδασκαλίᾳ καί Ἀκύλα παραινέσει ἐπώφθησαν, τῶν Λευκαδίων χοροί· οὕς μιμούμενοι τούς Ἀποστόλους ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν καί Σωσίωνα Λευκάδος πρῶτον ἐπίσκοπον, οἵ Παύλου στοιχοῦντες ρήμασι φωτί τῆς Ἀληθείας ἡμᾶς ηὔγασαν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀποστόλων σύνθρονος, καὶ συνοδίτης, γεγονῶς Ἀπόστολε, τὴν οἰκουμένην διδαχαίς, καὶ θαυμασίοις κατηύγασας, στέφανον δόξης, Ἀκύλα δεξάμενος.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ Παύλου τοῖς ῥήμασι, καταυγασθεὶς τὴν ψυχήν, ὡς ἥλιος ἔλαμψας, θεογνωσίας φωτί, Ἀκύλα μακάριε, στέφος δὲ μαρτυρίου, ἀνεπλέξω νομίμως· ὅθεν ἀναπηγάζεις, ποταμοὺς ἰαμάτων, τοῖς πίστει ἑορτάζουσι, μάκαρ τὴν μνήμην σου.Μεγαλυνάριον
Χάριτι τοῦ Παύλου καταυγασθείς, τῆς θεογνωσίας, ἀνεδείχθης λαμπρὰ ἀκτίς· ὅθεν καὶ ἀθλήσας, Ἀπόστολε Ἀκύλα, τῆς ἄνω θεαυγείας, ὤφθης ὁμόσκηνος.

Ο Άγιος Ιούστος ήταν Ρωμαίος στην καταγωγή και στρατιωτικός στο επάγγελμα και διακρινόταν για τη γενναιότητά του. Σε πολλές μάχες έδειξε σπάνια ανδρεία, γι’ αυτό και οι ανώτεροι του τον τιμούσαν Ιδιαίτερα. Μάλιστα, μετά από κάθε πόλεμο τον προβίβαζαν και σε κάποιο ανώτερο στρατιωτικό αξίωμα. Σε κάποια όμως εκστρατεία κατά των βαρβάρων, το στράτευμα βρέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο και τότε η αυτοθυσία των χριστιανών στρατιωτών το έσωσε. Ο Ιούστος, με αφορμή το περιστατικό αυτό, θαύμασε τη διαγωγή των χριστιανών και θέλησε να γίνει και ό ίδιος χριστιανός. Εκείνοι του απάντησαν ότι μόνο με την πίστη στο Χριστό μπορεί να γίνει αυτό και τον ενημέρωσαν σχετικά με το Ευαγγέλιο. Ο Ιούστος, όταν άκουσε αυτά, βρέθηκε σε δίλημμα. Διότι αντιδρούσε μέσα του η παλαιά θρησκεία των ειδώλων. Αλλά κάποια νύχτα που κοίταζε τον έναστρο ουρανό συλλογιζόμενος, παρατήρησε φωτεινό σταυρό, γύρω από τον οποίο έλαμπε η λέξη «ἀκολούθει». Πράγματι, ο Ιούστος σ’ αυτό το κάλεσμα του Χριστού ανταποκρίθηκε αμέσως χωρίς δισταγμούς. Δε λογάριασε ούτε δόξες, ούτε τιμές, ούτε στρατιωτική καριέρα, ούτε απολαύσεις. Αλλά «καταλιπῶν ἅπαντα ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὔτω» (Λουκά, ε’ 28). Αφού, δηλαδή, άφησε τα πάντα, βαπτίσθηκε και ακολούθησε το Χριστό. Όταν όμως έμαθε το γεγονός ο Τριβούνος Κλαύδιος, τον βασάνισε με πυρωμένα σίδερα. Κατόπιν τον έριξε στη φωτιά, όπου θριαμβευτικά παρέδωσε στο Θεό την ψυχή του.

Ο Όσιος Ονήσιμος – εδώ δεν πρόκειται για τον απόστολο Ονήσιμο, τον μαθητή του Απόστολου Παύλου – έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Καταγόταν από την κωμόπολη Καρύνη της Καισαρείας στην Παλαιστίνη, και ανατράφηκε από ευσεβείς γονείς. Από νωρίς διακρίθηκε για το θείο ζήλο του, τη μελέτη των αγίων Γραφών και την ευσπλαχνία του προς τους πάσχοντες. Αργότερα πήγε στην Έφεσο, όπου έγινε μοναχός. Μετά τον επί Διοκλητιανού διωγμό, οι μοναχοί της μονής όπου ήταν ο Ονήσιμος διασκορπίστηκαν και ο ίδιος γύρισε στην πατρίδα του. Οι γονείς του χάρηκαν πολύ για την επάνοδο του, αλλά και λυπήθηκαν συγχρόνως. Διότι είχαν τυφλωθεί και δεν μπορούσαν να δουν την όψη του αγαπημένου τους παιδιού. Χάρη όμως της θερμής προσευχής του Ονησίμου, ένα πρωί ο Θεός χάρισε στους δύο γονείς το φως τους και όλοι μαζί δοξολόγησαν τον Ευεργέτη τους. Κατόπιν ο Ονήσιμος πήγε στη Μαγνησία, όπου ίδρυσε μοναχική αδελφότητα. Εκεί αγωνιζόμενος για την πίστη του Χριστού, πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Ο Άγιος Ιωσήφ έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λέοντα Ε’ του εικονομάχου (813 – 820 μ.Χ.) και ήταν γιος γονέων ευσεβών του Φωτεινού και της Θεοκτίστης, αδελφός του δε ήταν ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Λόγω της αξιέπαινης ζωής του, εκλέχτηκε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Αφού αρχιεράτευσε για αρκετό χρονικό διάστημα, επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη με βασιλική προσταγή. Παρουσιάστηκε στο βασιλιά και με θάρρος ομολόγησε πως σέβεται και τίμα τις άγιες εικόνες. Τότε, μετά από διάφορες κακοπάθειες και φυλακίσεις, εξορίστηκε σε κάποιο νησί. Κατόπιν ο δυσεβής βασιλιάς Θεόφιλος, έκανε να δοκιμάσει ο Ιωσήφ σκληρότερες κακοπάθειες και σκοτεινότερες φυλακές. Έτσι μέσα στην πείνα και τη δίψα, και τις διάφορες θλίψεις, έφυγε για την αιώνια ζωή το 832 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκὼν πέλων ἔμψυχος, τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, Εἰκόνα τὴν ἄχραντον, τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, τιμᾶν ἀνεκήρυξας, ὅθεν ὁμολογίας, διαπρέψας ἀγώσιν, ὤφθης Θεσσαλονίκης, Ἰωσὴφ Ποιμενάρχης, διὸ σὲ ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων ἐδόξασε.

Οι Άγιοι Ακύλας και Ιλάριος μαρτύρησαν δια λιθοβολισμού. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τους βίους τους.

Ο Άγιος Πέτρος μαρτύρησε, αφού του έκοψαν τα πόδια (ορισμένοι Κώδικες γράφουν ότι ήταν επίσκοπος Κρήτης).

Ο Άγιος Ηράκλειος μαρτύρησε, αφού τον χτύπησαν και τον θανάτωσαν με ρόπαλα. 

Το αδιάφθορο Λείψανό της Αγίας βρέθηκε το 1572 μ.Χ., κοντά τον Ναό των Αγίων Φλώρου και Λαύρου, επί αρχιερατείας Αρχιεπισκόπου Λεωνίδα, ο οποίος το κατέθεσε σ’ αυτό τον Ναό. Μετά την Επανάσταση του 1917 μ.Χ., δεν υπάρχουν πληροφορίες για την τύχη του Λειψάνου της.